Ang Sinisigaw ng Puso (KimXi)

Chapter 29- The Birthday Party

Guys, please don't forget your comments. Kailangan ko talaga ng feedback, kaya I thought. Kung hindi aabot ng 8 commenters, hindi ko muna ipopost yung chapter 30. not to be mean, pero para naman marinig ko yung opinions niyo. sana gusto niyo pang ipagpatuloy ko ang story na to. Please readd, comment, vote, and be my fan.

Kim's Point of View

Kadadating ko lang sa Pilipinas. Nandito na ako sa arrival area ng Manila Airport. Pag labas ko, nakita ko si nanay, si Kathryn, at si Robbie, nag-aabang. Mukhang tuwang-tuwa sila na sa wakas, bumalik na rin ako. Sinugod ko silang lahat.

"Anak!", sigaw ni nanay.

"Nay, namiss ko po kayo! Sobra!", sagot ko sabay yakap ng mahigpit sa kanya.

"Kathryn! Grabe, kamusta ka na?", tanong ko naman sa kapatid ko habang hawak-hawak ang kamay niya.

"Ate, namiss din kita!", tugon ng kapatid kong naglalambing. Talagang niyakap ako.

"Uyyy! Welcome back!", bati sa akin ni Robbie.

"Thank you. Grabe, namiss din kita ha! Namiss ko din ang kakulitan mo!", sabi ko kay Robbie habang ginugulo ang buhok niya.

"Namiss din kita!", tugon naman niya at niyakap din ako.

Hug day yata ngayon, ang dami kong nareceive eh. Grabe, namiss ko talaga sila. Pero, mas mamimiss ko din yung naiwan ko doon, si Xian.

Pumunta na kami sa bahay. Wala si papa dahil kaaalis niya lang papuntang Hong Kong, may importanteng investment meeting ang partnership ng companies namin. So anyway, dumiretso ako sa kuwarto ko. Grabe, there's no place like home. Naalala ko na kailangan kong itext si Xian para sabihing nakarating na ako safely. Nilabas ko ang cellphone ko. Five text messages from Xian.

To: Kim

Babe, text me as soon as you get there okay? Grabe, isang araw pa lang and I already miss you. Take care there okay? Love you <3

From: Xian

Ang boyfriend ko talaga, ang caring. Maya-maya, nagring na ang cellphone ko. Caller ID- Xian.

"Hello?", tanong ko.

"Babe? Have you arrived yet?", tanong niya sa akin na parang nag-aalala.

"Oo. Sorry, nakalimutan kong tumawag. Nandito na ako sa bahay, okay naman ako.", sagot ko sa kanya.

"Good. So ano, how's everybody?", tanong ni Xian.

"Okay naman. Ayun, sinundo ako ni mommy, ni Kathryn, at Robbie.", sabi ko.

"Eh si Tito Chen? Wala diyan?", tanong niya na ramdam ko ang concern.

"Wala, as usual naman.", sabi ko na nalungkot at nagalit bigla. Namiss ko si papa. Saktong pagdating ko, aalis naman siya. Akala ko nga, may nagbago, kasi sa wakas, family business na ang inaatupag niya, kaso hindi lang. Siyempre, hindi naman matatanggal yung meetings, conferences, conventions, mga ganoon ba. Anyway, ginagawa niya naman yun for the sake of our business diba? Dapat nga ikatuwa ko iyon eh.

"Babe, are you okay? I'm sure Tito Chen has a meaningful reason not to pick you up right?", pagkalma sa akin ni Xian.

"Uh, may investor's conference sa Hong Kong.", sabi ko.

"See what I mean. Babe, he has to attend that for the business. Alam mo namang mahalaga iyon sa kanya, at sa inyo, diba?", paninigurado sa akin ni Xian.

"You're right, babe. Thanks. Sorry, namiss ko lang din si dad.", sabi ko.

"It's okay. Kung nandiyan nga lang ako, ibibigay ko sa iyo ang pinakamahigpit na yakap ko, kaso, for now, I'm not there. Imagine nalang?", tanong ni Xian.