Lagunzad Series 2: Love Me Again (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 9

"Ah?"

"Kumusta na kayong dalawa dyan? Kumusta na si Alrus?"

I swallow hard.

"M-ma, were f-fine."

"Really?"

I nodded.

"Yes, m-ma."

I heard her deep sighed.

"Gusto kong magsabi ka ng totoo sa akin, Samantha. Did Alrus asked for annulment?"

Napatakip ako ng bibig dahil sa komprontasyon ng mama ni Alrus. Hindi ko alam kung paano niya nalaman.

"M-ma…"

"Hija, do not sign it! I'm telling you this, do not sign it! Alam natin na kaya nagkaganito si Alrus dahil sa miscarriage mo. He wants a baby badly. Pero naiintindihan kita kung bakit naging ganito, sadyang hindi pa para sainyo ang magkaroon ng anak. Sam, intindihin mo muna siya, hangga't maaari laliman mo ang pag-unawa sa kanya. Mahal ka niya, natatakpan lang ng galit dahil sa hindi kayo nagkakaroon ng anak."

I sighed heavily. She's right! Alrus became cold when I lost our second child. I have nothing to do with that! Sadyang hindi pa panahon para sa amin ang anak.

"H-how did you know, ma?"

Rinig na rinig ko sa boses niya ang pag-aalala.

"Karlmart told me about it. Humingi ng tulong si Alrus sa kanya pero inayawan niya. Ayaw niyang maghiwalay kayo. Kaya sana intindihin mo pa si Alrus. Babalik din siya sa dati."

Napapikit ako ng mata. Hanggang ngayon, nasa akin parin ang panig nila. Ako parin ang gusto nila para kay Alrus. Sobrang swerte ko din na sila ang naging manugang ko. Sila ang naging parents ni Alrus. Sa panahon kasi ngayon, kung sino pa ang magulang sila pa yung nagkukunsinti sa anak kaya sa huli, nagkakahiwalay talaga. In my case, I am very lucky to have them as my parents in law.

"Please, hold on tight. Wag mo munang bitawan ang anak namin."

My tears rankled.

"I-i will try, m-ma."

"I trust you, Sam."

That's the last word she said before the call ended. Pinahid ko ang luhang tumulo. Napahinga ako ng malalim atsaka pinagmasdan ang kabuohan ng condo namin. Nakikita ko parin lahat ng mga masasayang nagawa namin ni Alrus dito. Ramdam na ramdam ko parin ang pagmamahal niya sa akin. Kung paano niya ako alagaan, kung paano siya magalit kapag nalilipasan ako ng gutom at kung paano niya ako gawing baby. Lahat ng iyon ay ramdam na ramdam ko pa dito, sa naging tahanan namin.

Bumuntonghininga nalang ako at pumasok sa kwarto para maglinis ng katawan. I wore my night dress, sleeping peacefully in my bed alone. Hindi ko nalang inisip ang lahat ng problema ko, gusto ko munang magpahinga ngayong gabi kaya ng magising sa umaga, gumaan naman kahit papaano ang pakiramdam ko. Tumayo ako sa veranda at pinakatitigan ang magandang busilak ng araw. I smile while looking at the birds flying high. Buti pa sila, lumilipad lang at walang problemang hinaharap. Ako? Unti-unti ko ng nararamdaman ang paglubog dahil sa nangyayari sa akin. Hindi ko na rin makita ng maayos ang hinaharap, pakiramdam ko nasa end line na ako ng buhay.

Tama sila. There is always a turning point where people choose to keep silent and let the dark eat you. A point that you have no choice but to accept the reality of life. The unfairness, the envy. Life is not really perfect. Kasi kung perpekto ang buhay, sana wala ako sa sitwasyong ito. Sana masaya kaming dalawa na nagsasama. At sana kapiling namin ang mga anak na hindi nabigyan ng pagkakataong mabuhay. Minsan, pumapasok sa isip ko…paano kung nabuhay sila, magiging ganito ba ang asawa ko? Would he cheat when in fact we have children? Those questions always popping in my mind, but I always refused to think it.