Merhaba okuyucularım...
Bu sefer bölümle gelemedim.
| İZMİR |
*İçimiz bir depremle yanıyor. Ölüme maalesef ki engel olamıyoruz.*
Düşünün; Bir sallantılıyla evin ve hayallerin yıkılıyor.Bir enkaz altındasınız ve sesinizi duyan yok. Kapkaranlık bir yer. Ailen yok tek başınasın. Sadece ağlıyorsun ve sesini duyurmaya çalışıyorsun.
Açsın, üşüyorsun.
Zor gerçekten zor. Empati yaptığımda ben şuan dağılmıştım. Ailem yok tek başımayım. Ama şunu biliyorum.
Rabbime sığınırdım. Çünkü o her zaman sesimizi duyan kişi.
Haberleri gördüğüm her an ölmek istedim yer yer. Çünkü çok kötü yanında olamamak.
Sarılamamak.
Ağlayan sesleri duymak ama yardım edememek. Annenin feryadı, babanın feryadı bağrışlarını duymak ve içimin daha çok acıması.
Üşüyenlere battaniyeyle örtememek o kadar zor ki.
Elimden tek gelen şey dua etmek.
Keşke yardım edebilsem. Keşke yanlarında durup içlerini ferahlatsam. Keşke orda olabilsem.
Ama bazen keşkeler işe yaramıyor.
Kalplerimiz seninle İzmir...
Dualarımız seninle İzmir...
Acılarımız seninle İzmir...
Bu acı ne zaman diner İzmir
Ne zaman içimiz rahatlar, bilmiyorum ama üzülüyorum. Ne olursa olsun üzülüyorum.
Giden hayallere... Giden canlara...
Üzülüyorum.
Evin çöktüğü anı görmek bile insanın canını yakıyor. Haberde feryatları görmek ağlayanları görmek. Çok üzüyor çok.
Ama şunu unutmamalıyız.
"Güneş doğmaktan vazgeçmediği sürece biz de doğmaya devam edeceğiz."
Sizleri seviyoruz İzmir ❤️❤️
YOU ARE READING
Gökyüzünün Yıldızı
Teen Fiction"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım." *** Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi... Bende mutluluğu hayal etmiştim. Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden... Kabusum...
