"Yıldızlar gibi parlamak gerekirken soldum ben ama o kişi geldiğinde yeniden parlamaya başladım."
***
Mutluluğu hayal edin. Mutluluğu hayal ederken gülümsemenizi...
Bende mutluluğu hayal etmiştim.
Hayallerimin kabusum olacağını bilmeden...
Kabusum...
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Bitmedi elem...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
28.Bölüm: Kalbimdeki Cam Kırıkları
*"Dayanmak zorundasın İnci. Güçlü olmak zorundasın. Hayat güçlü olmayanları ezip geçiyor."*
Yarım Saat Sonra
Gözyaşlarımız durmuştu. Sadece gözlerimiz birbirine bakmayı sürdürüyordu. Birbirimizin acılarını okuyorduk. Kalbimizde ki acılar gözlerimize yansıyordu.
Kırgın sesimle konuşmaya başladım.
"Abi mutluluk bize gelene kadar güçlü olalım olur mu?"
Gülümsedi. Bir anda huzurlu kollarının arasına aldı. Sımsıkı sarıldım.
"Olalım abicim. Mutluluk bize gelene kadar güçlü olalım."
Kollarımı ayırarak abimin gözlerine baktım.
"Abi iyi ki varsın. Sen olmasan biz ne yapardık?"
Gözlerimde biriken gözyaşları bakış alanımı bulanıklaştırıyordu.
"Eğer bana bir şey olursa İnci söz ver. Her zaman güçlü olucaksın."
Gözlerimdeki yaşlar yanaklarıma doğru yol aldı.
"Abi sakın öyle bir şey deme! Ben sensiz yaşayamam."
Ellerini yanaklarıma buluşturmuştu. Yavaş yavaş göz yaşlarımı siliyordu.
"İnci söz ver!"
"Abi öyle bir şey olmayaca..."
"İnci abicim söz ver. Bana bir şey olduğunda hayatına devam edeceksin."
Onun olmadığını düşünmek beni öldürüyorken. Onun gerçekten böyle bir şey olduğunda dayanamazdım. Onsuzluğun düşüncesi bile kötüyken gerçeğini kaldıramazdım.
"Söz vermeyeceğim. Çünkü dayanamayacağımı sen de biliyorsun."
"Dayanmak zorundasın İnci. Güçlü olmak zorundasın. Hayat güçlü olmayanları ezip geçiyor."
