CAPTURED

XXXVI

I don't want to break down but I can't control it.

Tears came flooding as I run away from his office and went down the grand staircase. Gladly, no one from the maids and his men tried to stopped me even with confusion written all over their face.

Dumiretso ako palabas ng bulwagan at nagtuloy tuloy sa pagtakbo sa kahabaan ng dalampasigan sa tulong lamang ng malamlam na sinag ng buwan.

I keep on running even with my blurry vision, ilang beses akong natalisod at nadapa ngunit agad akong bumabangon. No one will lift me up, but my own.

Bakit ganon? Bakit parang ang sakit?

Hindi. Hindi sya masakit. Parang ... parang mas malala pa sa salitang sakit. Yung sakit na hindi ko matukoy, yung sakit na hindi ko alam kung saan nanggagaling. Yung sakit na hindi ko alam paano pahintuin ... at yung sakit na ngayon ko lang naramdaman ngunit sigurado akong ayaw ko nang ulitin.

Why does it really hurts when the person who promised to protect you ... suddenly stabbed you?

Napadpad ako sa mabatong bahagi ng isla kung saan nandoon ang naglalakihang rock formations. Umakyat ako sa mga ito at ninais marating ang tuktok nito. Madilim at kung hindi lalapitan ay siguradong hindi ako makikita dito.

But why the heck would I expect someone to look for me?

Ang tanga Brielle! Ang tanga tanga!

He promised yes! But who told you to believe it? Hindi ba't ilang beses mo nang itinatak sa isip mo na huwag paniwalaan ang lahat? Na hindi totoo ang lahat?

Akala ko ba Brielle simula palang mulat ka na sa lahat o baka naman binulag ko lang ang sarili sa pagmumulat kahit ang totoo ay tintraydor ko na ang sarili.

Shit! He's a beast! He's a demon! He's the most asshole douchebag bastard I've ever met! Pero tangina ---- ang sakit! Ang sakit! Sakit!

It hurts even though it's clear to me from the very start that he's not the one for me ... but maybe deep within and secretly ... I silently trusted him.

Nagtiwala ako.

Nahulog ako sa bitag ng demonyong halimaw na sumira ng buhay ko. I remembered the pictures Olivia showed to me earlier ... sobrang ... sobra akong nasaktan ngunit hindi ko inamin sa sarili ko, baka dahil siguro kahit katiting ay umasa ako. Umasa akong totoo ang lahat nang ipinaramdam sa akin ni Kaius.

Pero iba pala ang klase nang sakit noh? Kapag narinig at nasaksihan mo na.

I heard him told her that he still needs me. Still needs me for what? May iba pa syang plano? Pahahabain nya pa ang paglalaro? Dudurugin nya pa ako?

Ano?!

Then ... then shit! I saw Olivia on her birthday suit on top of Kaius while he sits on his swivel chair.

Ano? Nakaabala pa ba ako?

Umiyak ako ng umiyak sa pag asang maanod ng luha ang lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon.

Why am I hurt? Is it because I am being played on? Is it because I am being used? Is it because I trusted someone that I know I shouldn't or is it because ----

Hindi ko na natuloy pa ang mga tanong sa aking utak ng biglang may maingay na animo isang malaking ibon ang gumulo sa payapang gabi at halos liparin ako ng hangin na ibinubuga nito at masilaw sa ilaw na nanggagaling dito.

Shit! Bakit may helicopter dito?

Lumilipad ito sa tapat ko ngayon at may animo spot light na ilaw ang nakadirekta sa akin. Tumingin ako sa paligid at huli na nang mapansin kong ang baba ng batuhan kung nasaan ako ay napapaligiran na ng mga tauhan at ang akala kong isang helicopter lang ay dalawa pala, na nagpapaikot sa buong isla.