Paralyzed

27. Μετακόμιση

Andrew's POV

"Αυτή είναι η τελευταία!"

Φωνάζει ξεψυχισμένος ο Παύλος φορτώνοντας μία κούτα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και πέφτει κάτω. Κυριολεκτικά σωριάζεται κάτω.

"Σήκω πάνω drama queen της δεκάρας. Δεν είναι η τελευταία!"

Μόλις ο Παύλος ακούει την φωνή της Εύας σηκώνει τον κορμό του και κοιτάζει την εξώπορτα του σπιτιού με γουρλωμένα μάτια απελπισμένος.

"Έλα Παυλίτο, είναι τα τελευταία μικροπράματα! Σήκω!"

Λέει η Μελίνα που βγαίνει από το σπίτι κρατώντας μία κούτα και μου την δίνει να την βάλω στα πίσω καθίσματα, αφού το πορτμπαγκάζ είναι πλέον γεμάτο.

"Αυτή την αηδία μην ξεχάσετε!"

Φωνάζει η μάνα μας και έρχεται στην πόρτα κλωτσώντας κάτι χνουδωτό και καφέ, κάνοντάς το να πέσει μπροστά στα πόδια του Παύλου και εκείνος την κοιτάζει προσβεβλημένος.

"Αηδία; Μαμά! Αυτός είναι ο κύριος Χριστοχαραλαμπόπουλος!"

Σηκώνει τον καφέ με ένα ξαχαρβαλωμένο μάτι, ένα κομμένο αυτί, ένα άλλο ξεχυλωμένο αυτί, ένα κολλημένο με κόλλα UHU χέρι, ένα πόδι ραμμένο απαίσια στην πλάτη και ένα μπαλάκι του τέννις στην κενή τρύπα του ποδιού, άθλιο αρκούδο και τον κλείνει προστατευτικά στην αγκαλιά του.

"Ακριβώς! Ακόμα να καταλάβω πως καταντήσατε έτσι το καημένο το λούτρινο και δεύτερον, ποιο 5χρονο παιδάκι με σώας τα φρένας ονομάζει τον αρκούδο του Χαραλαμποτέτοιο; Ούτε καν να το πω δεν μπορώ."

Γελάω με την έκφραση του προσώπου της και κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου, στηρίζοντας την πλάτη μου σε αυτό και σταυρώνω τα χέρια μου.

"Χριστοχαραλαμπόπουλος μαμά!"

Μουρμουρίζει ο Παύλος μουτρωμένος και η Μελίνα τον χτυπάει στο κεφάλι, όπως κάνουμε στα σκυλιά, για να τον παρηγορήσει καθώς προσπαθεί να κρατήσει το γέλιο της.

"Ναι, ό,τι να 'ναι. Μια φορά μού το αφήσατε πάνω στο μαξιλάρι μου και είδα αυτό το τέρας φάτσα κάρτα μπροστά μου μόλις ξύπνησα και πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη και γύρισε. Ακόμη βλέπω εφιάλτες εξαιτίας αυτού του εκτρώματος."

Ο μπαμπάς έρχεται στην πόρτα και στέκεται δίπλα της κρατώντας την μικρή Κάλη στην αγκαλιά του και μας κοιτάζει γελώντας.

"Τι θα γίνει με αυτή την ριμαδοκούτα επιτέλους; Θα έρθει κανείς να την πάρει; Πόσες φορές πρέπει να σας φωνάξω; Αμάν!"