Paralyzed

12. Κληρονομιά

Melina's POV

Βολεύομαι καλύτερα στην καρέκλα δίπλα από το νοσοκομειακό κρεβάτι και χαϊδεύω απαλά το χέρι του Ανδρέα.

Ανοίγω το βιβλίο της Φυσικής και πιάνω το στυλό ανάμεσα στα δάχτυλά μου έτοιμη να λύσω την άσκηση.

"Μισώ την Φυσική."

Ακούω την βραχνή φωνή του και σηκώνω το βλέμμα μου από το βιβλίο σοκαρισμένη.

Κλείνω το βιβλίο ακουμπώντας το στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι και πέφτω στην αγκαλιά του.

"Μου έλειψες τόσο πολύ."

Ψιθυρίζω, ενώ καυτά δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου και καταλήγουν στον ώμο του.

"Σσς, μωρό μου, όλα καλά. Είμαι εδώ."

Αφήνει ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου και χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου.

Απομακρύνομαι από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω στα μάτια.

"Νόμιζα πως θα σε χάσω."

Μουρμουρίζω με την φωνή μου να σπάει στο τέλος και με τραβάει ξανά κοντά του, ενώνοντας τα χείλη του με τα δικά μου.

"Σ' αγαπάω τόσο πολύ. Μην με τρομάξεις έτσι ποτέ ξανά!"

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω του προσεχτικά για να μην πειράξω την πληγή του και κρύβω το πρόσωπό μου στο στέρνο του.

"Μελίνα, δεν νιώθω τα πόδια μου."

Λέει ταραγμένος και σηκώνομαι κοιτάζοντάς τον περίεργα, χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί.

"Δεν νιώθω τα πόδια μου. Κάτι συμβαίνει. Δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου."

Ένας νέος γύρος δακρύων συσσωρεύεται στα μάτια μου και πάω να τον αγκαλιάσω, αλλά με σπρώχνει μακριά του.

"Πες μου τι συμβαίνει. Τι γίνεται; Γιατί δεν νιώθω τα πόδια μου;"

Φωνάζει πανικόβλητος και ξεσπάω σε κλάματα κουνώντας το κεφάλι μου ανήξερη.

"Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Σε παρακαλώ, ηρέμησε."

Προσπαθώ να τον ηρεμήσω, ενώ η πόρτα ανοίγει και μπαίνουν μέσα νοσοκόμες και ένας γιατρός.

Μία από τις νοσοκόμες με απομάκρυνε από το κρεβάτι, ενώ οι υπόλοιπες κρατούσαν τον Ανδρέα όσο ο γιατρός του χορηγούσε ηρεμιστικό στον ορό του.

"Τι του συμβαίνει;"

Ρωτάω ανάμεσα στους λυγμούς μου και η νοσοκόμα με αγκαλιάζει τρυφερά, προσπαθώντας να με ηρεμήσει.