Paralyzed

09. Νεράιδα

Melina's POV

Ανοίγω τα μάτια μου και επεξεργάζομαι τον χώρο γύρω μου, αλλά το μόνο που μπορώ να ξεχωρίσω είναι η κλειδαρότρυπα, που είναι η μία ελάχιστη έως ανύπαρκτη πηγή φωτός του δωματίου.

Μπορώ να καταλάβω πως είμαι ξαπλωμένη σε κάποιο στρώμα, ενώ τα χέρια και τα πόδια μου είναι δεμένα με σκοινιά.

Αμέσως τα μάτια μου βουρκώνουν και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου, ενώ αγκαλιάζω τα γόνατά μου και αφήνω ελεύθερους τους λυγμούς μου.

Η πόρτα ανοίγει φωτίζοντας το δωμάτιο και σηκώνω αργά το κεφάλι μου για να δω ποιος είναι.

Ένας άνδρας μπαίνει μέσα κρατώντας ένα ποτήρι γεμάτο με νερό και έρχεται προς το μέρος μου.

Σκύβει μπροστά μου και πλησιάζει το ποτήρι στο στόμα μου, αλλά δεν πίνω ούτε μία γουλιά.

Εκείνος ξεφυσάει και αφήνει το ποτήρι μπροστά στα δεμένα πόδια μου, ενώ σηκώνεται όρθιος.

"Αν δεν θέλεις να πεθάνεις από την δίψα, πριν σε σώσει ο πρίγκιπας σου, πιες το."

Τον κοιτάζω διστακτικά στα πράσινα μάτια του, αλλά πιάνω σφιχτά το ποτήρι στα χέρια για να μην γλυστρίσει και το πλησιάζω στο στόμα μου.

Πίνω γρήγορα όλο το νερό μέχρι την τελευταία σταγόνα και αφήνω το ποτήρι ξανά στο πάτωμα μπροστά μου.

"Γιατί είμαι εδώ;"

Ρωτάω σιγανά και σκύβω το κεφάλι μου, ενώ δαγκώνω το κάτω χείλος μου φοβισμένη.

Εκείνος γελάει και φεύγει από το δωμάτιο, αφήνοντάς με πάλι στο απόλυτο σκοτάδι.

Ξαπλώνω στο φθάρμενο και βρώμικο στρώμα κουλουριασμένη, ενώ κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι την οικογένειά μου.

Οι ώρες περνάνε σαν νερό και εγώ είμαι μόνη μου σε αυτό το δωμάτιο, που οι τοίχοι καλύπτονται από υγρασία, μούχλα και ιστούς.

Το στόμα μου έχει στεγνώσει και τα χείλη μου έχουν ξεραθεί από την έλλειψη ενυδάτωσης, που προσφέρει το νερό που έχω να πιω από την ώρα που ήρθε εκείνος ο τρομακτικός άνδρας.

Τα δάκρυα δεν έχουν σταματήσει να κυλάνε στα μάγουλά μου, ενώ τα μάτια μου τσούζουν και πιθανότατα έχουν κοκκινήσει.

Η πόρτα ανοίγει ξανά και κάποιος μπαίνει μέσα, αλλά δεν έχω ούτε την ψυχική, ούτε την σωματική δύναμη για να σηκωθώ και να δω ποιος είναι.