Paralyzed

02. Δραπέτης

Andrew's POV

Όταν παραδίδω τα θέματα στον καθηγητή, μου γνέφει διακριτικά και βγαίνω από την τάξη, προχωρώντας προς την έξοδο της σχολής.

Σταματάω ένα ταξί και μπαίνω μέσα, ενώ του λέω την διεύθυνση του σπιτιού μου, αλλά όταν ξεκινάει, βλέπω ένα μήνυμα από την μαμά μου που λέει να πάω στο αστυνομικό τμήμα.

"Συγγνώμη, θα μπορούσατε να με πάτε σε άλλη διεύθυνση;"

Ρωτάω και αφού με κοιτάξει μέσα από τον καθρέφτη, μου γνέφει θετικά και του λέω την διεύθυνση του αστυνομικού τμήματος.

"Όλα καλά γιε μου; Γιατί να σε αφήσω στο αστυνομικό τμήμα;"

Ρωτάει και του χαμογελάω για να μην βάζει βλακείες στο κεφάλι του.

"Μην ανησυχείτε. Η μαμά μου είναι αστυνομικός και την βοηθάω σε μερικές υποθέσεις."

Απαντώ και κουνάει το κεφάλι του, ενώ η έκφραση του προσώπου του έχει ηρεμήσει.

Ναι, γιατί αν ήμουν καταζητούμενος κατάδικος θα έπαιρνα ταξί για να πάω στο αστυνομικό τμήμα και όχι σε κάποιο αεροδρόμιο ή λιμάνι.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και ανοίγω το κινητό μου για να στείλω μήνυμα στην Μελίνα, αλλά βλέπω την ώρα και θυμάμαι πως είναι στο σχολείο.

Το ταξί σταματάει από έξω και αφού του δίνω τα χρήματα, βγαίνω από το κίτρινο αυτοκίνητο και μπαίνω μέσα στο κτήριο.

Χαιρετάω μερικούς αστυνομικούς που βρίσκω μπροστά μου για να μην φανώ αγενής και με το ασανσέρ ανεβαίνω στον όροφο που βρίσκεται το γραφείο της μαμάς μου.

Χτυπάω την πόρτα και μπαίνω μέσα, αλλά παραξενεύομαι όταν βλέπω πως μέσα στο γραφείο είναι ο μπαμπάς μου και ο βοηθός της μαμάς, ο αστυνόμος Παπαδόπουλος.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου και τους πλησιάζω, ενώ παρατηρώ τις αγχωμένες εκφράσεις τους.

"Όλα καλά;"

Ρωτάω και η μαμά κλείνει τα μάτια της, παίρνει βαθιές ανάσες και μετά ανοίγει τα μάτια της, ενώ έρχεται προς το μέρος μου.

"Όλα καλά, γλυκέ μου."

Λέει και με φιλάει στο μέτωπο, αφού σκύβω λίγο για να με φτάσει.

"Δεν φαίνεται και πολύ. Τι συμβαίνει; Μπαμπά, εσύ γιατί είσαι εδώ; Σχεδόν ποτέ δεν έρχεσαι στο τμήμα."

Συμπεραίνω και αφού οι τρεις τους κοιτάνε ο ένας τον άλλον με νόημα, η μαμά γυρνάει να με κοιτάξει.