Paralyzed

15. Φιλοδοξίες

Melina's POV

"Κρατήσου από εδώ."

Λέει ο φυσιοθεραπευτής και ο Ανδρέας πιάνει τις δύο μεταλλικές κουπαστές γερά.

"Τώρα προσπάθησε να σηκωθείς."

Προσθέτει ο φυσιοθεραπευτής πάντα σε κοντινή απόσταση στον Ανδρέα και εκείνος βάζει δύναμη στα χέρια του, κάνοντας τις φλέβες του να εμφανιστούν.

Μετά από λίγη προσπάθεια καταφέρνει να σηκωθεί στα πόδια του και του χαμογελάω, ενώ του χαϊδεύω το χέρι.

"Μπράβο Ανδρέα μου!"

Τον συγχαίρω με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και μου χαμογελάει πίσω, ενώ με κοιτάζει στα μάτια.

"Μπράβο ρε μεγάλε!"

Ο κύριος Λεωνίδας τον χειροκροτεί και ο Ανδρέας κουνάει το κεφάλι του, ενώ σφίγγει περισσότερο τα κάγκελα.

Όταν πάει να κάνει το πρώτο βήμα, τα πόδια του δεν τον κρατάνε πλέον και πέφτει προς τα πίσω, αλλά ο Λεωνίδας τον πιάνει πριν χτυπήσει πάνω στο καρότσι.

"Χριστέ μου, είσαι καλά;"

Ρωτάω τρομαγμένη πλησιάζοντάς τον και ο Λεωνίδας τον βοηθάει να κάτσει στο καρότσι.

"Ναι, είμαι καλά, ηρέμησε."

Πιάνω το χέρι του σφίγγοντας το ανάμεσα στις παλάμες μου, ενώ χαϊδεύω με τον αντίχειρά μου το δέρμα του.

"Λοιπόν, θα σου δείξω κάποιες ασκήσεις διαφορετικές από τις προηγούμενες για να κάνεις στο σπίτι σου. Και να θυμάσαι, μην πιέζεις τον εαυτό σου, γιατί δεν θα πετύχεις τον στόχο σου και θα βρεθείς ξανά στο μηδέν."

Τον συμβουλεύει και ο Ανδρέας κουνάει καταφατικά το κεφάλι του, ενώ σφίγγει το χέρι μου.

Λίγη ώρα αργότερα ο Λεωνίδας μάς έχει δείξει όλες τις απαραίτητες ασκήσεις και περιμένουμε τον θείο Στέφανο να έρθει να μας πάρει.

"Είμαι πολύ περήφανη για εσένα. Ελπίζω να το ξέρεις αυτό."

Λέω κοιτώντας τα αυτοκίνητα που περνούσαν μπροστά μας κι εκείνος πιάνει το χέρι μου.

Τότε φτάνει ο θείος Στέφανος και βγαίνει από το αυτοκίνητο για να βοηθήσει τον Ανδρέα να μπει στην θέση του συνοδηγού.

Κλείνω το καρότσι για να το βάλω στο πορτ-παγκάζ και μετά μπαίνω στα πίσω καθίσματα.

"Πώς πήγε;"

Ρωτάει ο θείος Στέφανος, ενώ βγαίνει ξανά στον δρόμο και οδηγάει με προορισμό το σπίτι.