Paralyzed

10. Παγίδα

Andrew's POV

Οι μέρες περνάνε και ακόμη δεν έχουμε κανένα στοιχείο, που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε την τοποθεσία της Μελίνας.

Στο τμήμα γίνεται όλη μέρα ένας χαμός και η ατμόσφαιρα γίνεται πολλές φορές αποπνικτική, σε σημείο που θέλεις να βάλεις τα κλάματα από τα νεύρα και το άγχος.

Ρίχνω ακόμη μία κλοτσιά στον σάκο και σκουπίζω το μέτωπό μου από τον ιδρώτα με τον λαιμό της αμάνικης μπλούζας μου.

Βγάζω τα γάντια μου και τα ακουμπάω πάνω στο ντουλάπι, ενώ σκουπίζω το πρόσωπο και τον λαιμό μου με την πετσέτα.

Την σιωπή του δωματίου διακόπτει ο ήχος κλήσης του κινητού μου και παίρνω την συσκευή από το ράφι, ενώ αποδέχομαι την κλήση χωρίς να κοιτάξω τον αριθμό.

"Παρακαλώ;"

Λέω ανοίγοντας το μπουκάλι του νερού και πίνω σχεδόν το μισό περιεχόμενο μονομιάς.

"Παρακαλώ;"

Επαναλαμβάνω την ερώτησή μου αφού δεν παίρνω απάντηση και απομακρύνω το τηλέφωνο από το αυτί μου για να δω τον αριθμό, αλλά οι λέξεις απόρρητος αριθμός διαγράφονταν στην οθόνη.

Τερματίζω την κλήση, ενώ κατεβαίνω με γρήγορα βήματα από την σοφίτα και προχωράω στο δωμάτιο μου.

Πετάω το κινητό μου πάνω στο κρεβάτι και παίρνω ρούχα από την ντουλάπα για να πάω στο μπάνιο να κάνω ένα ντους.

Τελειώνω με το ντους, ντύνομαι και επιστρέφω στο δωμάτιο μου για να πάρω το κινητό και να κατέβω κάτω να φάω τίποτα.

Πιάνω το τηλέφωνο στα χέρια μου και τότε έρχεται ειδοποίηση πως έχω ένα νέο μήνυμα από άγνωστο αποστολέα και σμίγω τα φρύδια μου παραξενεμένος.

Μπαίνω στην συνομιλία και βλέπω πως έχει σταλθεί ένα βίντεο, οπότε πατάω πάνω και περιμένω υπομονετικά να φορτώσει.

Όταν φορτώνει, όμως, η συσκευή κοντεύει να πέσει από τα χέρια μου και η ανάσα μου κόβεται.

Στην οθόνη εμφανίζεται η Μελίνα δεμένη σε μία καρέκλα, χτυπημένη με μία γάζα στο κεφάλι της και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της.

"Την βλέπεις, γιε μου; Μπορείς να δεις τον πόνο και τον τρόμο στα μάτια της αγαπημένης σου; Σίγουρα μπορείς. Νιώθεις τύψεις που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση εξαιτίας σου; Θα έπρεπε, επειδή εσύ φταις που υποφέρει. Θα έκανες τα πάντα για να την σώσεις, σωστά; Την αγαπάς, έτσι δεν είναι; Άρα, αν θέλεις να ξαναδείς τα όμορφα μάτια της νεράιδας, θα κάνεις ό,τι σου πω και φυσικά, δεν θα πεις τίποτα σε αυτή την μπατσίνα που αυτοαποκαλείται μάνα σου. Κατάλαβες;"