Paralyzed

08. Ηλιαχτίδα

Andrew's POV

Μόλις βλέπω την Μελίνα να βγαίνει από το σχολείο της, την χαιρετάω από μακριά και όταν με καταλαβαίνει, τρέχει προς το μέρος μου.

Πηδάει πάνω μου, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από την μέση μου και την κρατάω γερά, ενώ την κάνω σβούρες γελώντας.

Πιάνει το πρόσωπό μου στις μικρές παλάμες της και ενώνει τα χείλη μας, ενώ δεν έχει σταματήσει να χαμογελάει.

"Πιτσουνάκια, βρείτε κανένα δωμάτιο."

Γυρνάω να κοιτάξω την Εύα, που μας κοιτάζει με σταυρωμένα χέρια και μετά κάνει μία λυπημένη φατσούλα.

"Θα μείνω forever alone."

Αφήνω την Μελίνα να πατήσει στα πόδια της και ξεκινάμε να περπατάμε προς το σπίτι των κοριτσιών.

Η Μελίνα μπλέκει τα δάχτυλά μας και γυρνάει να με κοιτάξει με ένα χαμόγελο, που ανταποδίδω αμέσως.

"Ανδρέα, τρέξτε!"

Ακούω μία φωνή να φωνάζει και γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να δω τους δύο αστυνομικούς, που ακολουθούν τα κορίτσια, να τρέχουν προς το μέρος μας βγάζοντας τα όπλα τους.

Η Εύα αρχίζει να τρέχει μπροστά μας και εγώ κρατώντας το χέρι της Μελίνας τρέχω από πίσω της.

Ξαφνικά χάνω το χέρι της Μελίνας για μερικά δευτερόλεπτα και όταν γυρνάω να την δω, ένας κουκουλοφόρος την κρατάει και την τραβάει σε ένα φορτηγάκι.

"Ανδρέα, βοήθεια!"

Φωνάζει κλαίγοντας και όταν τρέχω να την βοηθήσω, ένας άλλος άνδρας με σταματάει και με χτυπάει στο πρόσωπο.

Προσπαθώ να τον προσπεράσω για να την φτάσω, αλλά με κρατάει γερά και ρίχνει απανωτές γροθιές στο πρόσωπό μου.

Τον σπρώχνω από πάνω μου και ανταποδίδω τα χτυπήματά του, ενώ σκουπίζω το αίμα που τρέχει από το σκισμένο χείλος μου.

Ψάχνω με το βλέμμα μου την Μελίνα, δεν την βρίσκω πουθενά, αλλά εντοπίζω την Εύα να σέρνεται στο πεζοδρόμιο.

Πάω να την πλησιάσω, αλλά αυτός που μου στέρησε την ευκαιρία να προλάβω την Μελίνα, μου επιτίθεται ξανά.

Πέφτουμε στο πάτωμα και με χτυπάει στο πρόσωπο συνεχόμενα, προκαλώντας μου ζάλη.

"Τους χαιρετισμούς μου στην ηλιαχτίδα."

Είναι το τελευταίο πράγμα που ακούω πριν χάσω τις αισθήσεις μου και μαυρίσει το τοπίο γύρω μου.