Paralyzed

16. Κόρη

Melina's POV

*time skip: a few months later*

Ξεκλειδώνω την πόρτα με το αντικλείδι και μπαίνω μέσα βιαστικά, πηγαίνοντας προς το δωμάτιο του Ανδρέα.

Ανοίγω απότομα την πόρτα για να τον βρω να κοιμάται ξέγνοιαστος με τα χέρια του κάτω από το μαξιλάρι του.

Τον πλησιάζω με αργά βήματα και κάθομαι στο μικρό κενό που έχει αφήσει.

Χαϊδεύω απαλά τον σβέρκο του με τα νύχια μου και σκύβω δίνοντας του ένα φιλί στην γωνία του προσώπου του.

"Ανδρέα μου ξύπνα!"

Λέω ανεβάζοντας τα χέρια μου στους ώμους του και του κάνω ελαφρύ μασάζ για να τον ξυπνήσω κι εκείνος μουγκρίζει.

"Μμ, γιατί δεν είσαι στο σχολείο;"

Μουρμουράει έχοντας ακόμα το πρόσωπό του χωμένο στα μαξιλάρια και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

"Γιατί είναι Σάββατο και με πήραν τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω να πάμε στο νοσοκομείο, γιατί η Ισμήνη γεννάει."

Σηκώνει απότομα το κεφάλι του γυρίζοντας να με κοιτάξει με γουρλωμένα μάτια.

"Τι πράγμα;"

Ρωτάει ξαφνιασμένος και του χαμογελάω, κάνοντάς τον να γελάσει ενθουσιασμένος.

"Άντε σήκω!"

Λέω και απομακρύνομαι από το κρεβάτι, πηγαίνοντας προς την ντουλάπα του.

Όταν είναι έτοιμος, καλώ ένα ταξί αφού έδιωξα το ταξί που με έφερε και περιμένουμε έξω στην αυλή.

Λίγη ώρα αργότερα είμαστε έξω από το νοσοκομείο και πηγαίνουμε μέχρι την μαιευτική πτέρυγα.

Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής σπρώχνοντας το καρότσι του Ανδρέα και πλησιάζουμε το σόι μας, που πιάνει την μισή αίθουσα.

"Ξύπνησε ο πασάς;"

Ειρωνεύεται ο Παύλος και τρώει μία μικρή μπουνιά από τον Ανδρέα.

Το βλέμμα μου ταξιδεύει τριγύρω στην αίθουσα και πέφτει πάνω στην αδερφή μου που κοιτάζει το κινητό της και βρίσκεται σαν εξόριστη στην άκρη, όσο πιο μακριά από τον Χρήστο γίνεται.