𝐼𝑛 𝑗𝑜𝑢𝑤 𝑎𝑟𝑚𝑒𝑛 - Lyra Coulter

Hoofdstuk 16 'Chaos op de trein'

Ik verstijf. "Marcel!" Roept Ginny en ze knielt naast hem zo snel als ze kan. Marcel ligt roerloos op de grond, met verschillende wonden verspreid over zijn armen en hoofd, en ongetwijfeld zijn er ook wonden op de lichaamsdelen die bedekt zijn. Ik hoor mijn hart kloppen in mijn oren. Zijn ogen zijn gesloten en hij geeft geen kik.

"Oh god wat is er met hem gebeurd?!" Roep ik panikerend, ik kan de angst niet langer onder controle houden. "Zabini heeft dit gedaan nadat Marcel opkwam voor een eerstejaar." Antwoord Simon op mijn vraag. Mijn bloed begint te koken vanbinnen. "Ik ga hem vermoorden" mompel ik woedend. "Breng hem naar een cabine en haal hulp!" Schreeuwt Hermelien door iedereen heen. De menigte staart haar even muisstil aan, en dan besluiten ze om hem op te pakken en hem naar de dichtstbijzijnde cabine te brengen.

"GA AAN DE KANT IEDEREEN!"
"Voorzichtig!"
"Pas eens op!!"

Bijna iedereen helpt met dragen en zodra Marcel op de zetel in een cabine ligt, gaan enkele leerlingen hulp halen. Ondertussen proberen sommige hem wakker te krijgen.

Ik sta buiten de coupe te kijken naar alles wat er aan de hand is, als ik in mijn ooghoeken Draco, Benno en nog een paar mensen zie kijken naar de hele situatie. Ze staan er met een grijns bij. Ik kan mijn woede niet meer onder controle houden en stap zonder na te denken op hun af.

"Wat was daar de bedoeling van?" Sis ik als ik voor Benno en Draco sta. Draco vestigt zijn ogen in de mijne, maar ik negeer het en kijk recht in Benno's ogen. "Ach, een beetje plezier kan geen kwaad, toch modderbloedje?" Zegt Benno lachend en hij staart me met een grijns aan. De woede is van mijn ogen af te lezen. "Ik maak me zorgen om je Zabini, als je met die agressieproblemen blijft zitten, word het nog zo erg dat je naar een instelling moet." Bij het gebruik van mijn sarcasme ebt de grijns van de jongen voor mij weg. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen maar Draco onderbreekt zijn actie. "Benno, laat het. Verspil je woorden niet aan dat modderboedje." Zegt hij koeltjes. Benno kijkt hem eerst verward aan, maar laat dan zijn frons vallen. "Ik zou maar uitkijken als ik jou was." Snauw ik draai me om weg te stappen.

"Boehoe nu ben ik bang zeg!" Spot Benno en zijn vrienden barsten in lachen uit. Ik draai me nog een keer om en bal mijn handen tot vuisten. Voor ik het weet sla ik mijn vuist in zijn gezicht en hij slaagt een kreet van pijn uit. Zijn vrienden kijken geschokt en ik pak hem bij zijn kraag. Ook al ben ik kleiner dan hem, ik laat me niet doen. Nooit.

Ik breng mijn gezicht heel dicht naar het zijne en hij kijkt me met angstige ogen aan. "Laatste waarschuwing." Zeg ik met een pauze tussen ieder woord. Ik laat zijn kraag los en zwaai mijn haar over mijn schouder terwijl ik weg stap. Ik zie Draco me nog met grote ogen na staren, net zoals de rest van zijn zielige vrienden.

"Wow..." Zegt Ron als ik weer bij hun kom staan. Blijkbaar hebben ze het hele tafereel gezien. "Zielige zwadderaars, denken dat ze alles zijn." Mompel ik in mezelf en Hermelien grinnikt. Dat heeft ze gehoord.

Een paar uurtjes later zitten we met zen allen in de grote zaal. Marcel ligt veilig in de ziekenzaal, met Ginny bij hem. Ze was te bezorgd om hem alleen te laten. Het weerzien van Harry is ook niet niks, ik heb hem zo gemist! Hij is in shock om het minste te zeggen wanneer hij hoort wat er met Marcel gebeurd is. We moeten hem geruststellen met het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk Benno's neus heb gebroken. Het verhaal is immers als een lopend vuurtje aan het verspreiden rond de school, en het duurt niet lang voordat Perkamentus hier ook van weet. Met als gevolg dat er punten zowel van Zwadderich, als van Griffoendor getrokken zijn. Zwadderich heeft rond 200 punten verloren, en Griffoendor rond 50. Al vinden de meeste het in Griffoendor niet erg, want ze geven er alles voor om Zwadderich terug te pakken.

Het eten verschijnt op tafel en Ron begint luidruchtig te vertellen over zijn vakantie. Zowat alles wat hij zegt maakt mij en Hermelien aan het lachen, omdat hij blijkbaar niet kan kiezen tussen spreken en zijn mond vol eten proppen. Ik draai me subtiel zodat ik de Zwadderich tafel kan zien. Benno zit met enkele zakdoeken in zijn handen, waarschijnlijk om het bloedden van zijn neus te stoppen.

Er gaat een gevoel van tevredenheid door mijn lichaam. Dat had ik al veel eerder moeten doen.

Ginny komt in de grote zaal gelopen, rechtstreeks van bij Marcel. Ze schuift naast me zonder een woord te zeggen. "Is alles oké?" Vraag ik haar bezorgd. Ze kijkt op van haar bord. Ze ziet er moe uit. "Ja, tuurlijk. Het is gewoon, ik maak me nogal zorgen over Marcel. Madam Pleister zei dat ik iets moest gaan eten, omdat ik er moe uitzag." Ik realiseer me dat ze echt veel om hem geeft.

"Is dat niet het beste dan?"  "Ja... maar ik laat hem niet liever alleen Lyra. Je weet maar nooit dat hij... Ik weet dat ik madam Pleister kan vertrouwen, ik ben gewoon nogal bezorgd." Brengt ze met een breekbare stem uit.

"Weet je wat? Ik zal wel bij hem langs gaan. Ik heb toch niet zo een honger." Besluit ik. "Echt? Wil je dat doen?" Ze omhelst me. "Tuurlijk!" Fluister ik.

Ik sta op en loop naar de uitgang van de grote zaal. Meteen als ik er buiten ben, merk ik dat het buiten al pikkedonker is. De gang is verlicht met een soort fakkels.
Na enkele minuten stappen kom ik aan bij de ziekenzaal. Mijn oog valt op het enige bed dat bezet is: het bed met Marcel. Ik loop naar het bed toe en ga op de stoel die er naast staat zitten.

"Marcel? Ben je wakker?" Breng ik met een fluisterende stem uit. Hij opent langzaam zijn ogen. Er zit verband rond zijn hoofd, en hij heeft een blauw oog.

"Lyra? Wat doe jij hier?" Zijn stem klinkt krakerig en zachtjes. "Ik had Ginny beloofd nog eens bij je langs te gaan, om te checken of alles oké met je was. Ik wou je natuurlijk ook nog eens zien" zeg ik. Er verschijnt een kleine glimlach rond zijn lippen.

"Ik heb gehoord dat je Zabini een gebroken neus bezorgd hebt?" Ik glimlach een beetje. "Heeft Ginny dat verteld dan?" Vraag ik hem. Hij knikt langzaam. Ik grinnik een beetje. "Bedankt hè Lyra, het was echt cool wat je gedaan hebt. Je bent een geweldige vriendin..." Zijn ogen vallen dicht. Hij is waarschijnlijk erg moe.

Ik sta zo stil mogelijk op en loop de ziekenzaal uit.
Het dringt eindelijk tot me door dat ik een van mijn vroegere pesters heb geslagen. Ik boek vooruitgang. Het is echt nodig tijd geworden dat ze op hun plaats gezet worden, voor goed.

Ik loop door een gang waar er nauwelijks licht is. Plots voel ik een koude hand de mijne aanraken.