𝐼𝑛 𝑗𝑜𝑢𝑤 𝑎𝑟𝑚𝑒𝑛 - Lyra Coulter

Hoofdstuk 21 'Schilderen'

Pov Lyra

"Gelukkige verjaardag Ron!!" Schreeuwen we allemaal in koor als hij de leerlingenkamer binnenkomt. Hij schrikt zo hard dat hij bijna achterover valt, terwijl George een polaroid foto van zijn angstige gezicht neemt. Typisch. Iedereen begint op toeters te blazen, en er verschijnt een brede glimlach op Ron's gezicht. Alle leerlingen in de Griffoendor leerlingenkamer zingen nu uit volle borst een lied voor hem, alsof hun leven er vanaf hangt. Ginny, Marcel en Katja brengen een grote rood-gele taart naar voren waar vijftien brandende kaarsjes op staan.

Iedereen juicht terwijl Ron de kaarsjes uitblaast, en Fred en George tillen hem op. Al lachend klap ik in mijn handen terwijl ik naar het tafereel kijk dat zich voor mij afspeelt. De taart word aangesneden, en iedereen eet in vrede de taart op. Sinds iedereen in Griffoendor altijd vol energie zit, proberen we ons altijd te vermaken met elkaar achterna te zitten, of grappen uit te halen (vooral Fred en George dan toch). Dat is nu geen uitzondering. Al snel word Fred achterna gezeten door Ron en Harry omdat hij zijn stuk taart heeft opgegeten. Ik en Marcel zitten er lachend naar te kijken.

Na een uur of twee gedanst en gefeest te hebben in de leerlingenkamer, loop ik in mijn eentje naar buiten. Onder mijn arm zitten twee schildersdoeken, veel blauwe verf en penselen. Het is al van vorig schooljaar geleden dat ik heb geschilderd, en ik hoop dat ik er nog iets van kan. De frisse lentebries waait door mijn haren, en ik zoek een geschikt en rustig plekje naast het meer. Ik leg mijn doeken op de grond omdat ik geen statief heb. Dan ga ik zitten in het warme gras, en doe wat verf op een stuk papier. Al snel glijd mijn penseel over het doek, en er ontstaat een beeld.

"Wat ben je aan het doen?" Zegt een zachte stem. Ik neem de moeite niet om me om te draaien, sinds ik al weet wie het is. "Wat denk je zelf?" Zeg ik grinnikend. Ik voel dat hij achter me komt staan. "Het is prachtig" fluistert hij. Ik richt me tot hem, en ik glimlach lief. Zijn lichte ogen passen perfect bij wat ik zojuist heb geschilderd.

"Je hebt verf op je gezicht" grinnikt hij. Ik rol speels met mijn ogen en ga weer verder met schilderen. Hij komt naast me liggen in het gras, en legt zijn hoofd op mijn jas. Het is stil. Je hoort enkel het gras bewegen, of af en toe een bijtje die op zoek is naar een bloem. De fel blauwe lucht is bezaaid met wolken, die langzaam aan op mijn doek verschijnen. Ik geniet van de stilte. Van zijn aanwezigheid. Alles is zo rustig. En voor de eerste keer in een lange tijd, voel ik weer dat alles zeker is. Zo het gevoel hebben, dat er niets mis kan gaan. En als dat gebeurt, dat dat niet erg is. Het is oké als dingen misgaan. Zolang ik maar bij hem kan zijn. Hij is een van de personen waar ik me heb best bij voel. Ik zou hem niet kwijt willen, voor geen goud.

"Wil je proberen?" Vraag ik na een tijdje. Hij kijkt me verbaasd aan. "Het is niet zo moeilijk als het lijkt" Ik glimlach hoopvol naar hem. Na een tijde aanstaren komt er eindelijk antwoord. "Best" zegt hij en hij zucht, alsof hij het verschrikkelijk vind. Maar ik ken hem al lang genoeg om te weten dat hij het helemaal niet erg vind. Ik pak een doek en een penseel voor hem, en leg het naast hem. "Je moet beginnen met iets te kiezen wat je rond je ziet, zoals die boom daar" zeg ik en ik wijs daar de gigantische boom die er al jaren staat. Hij denkt na. "Ik weet al iets" zegt hij. Ik glimlach en ga verder met mijn werk.

Uren voelen aan als minuten, en al snel is mijn schilderij klaar. "Kijk!" Zeg ik enthousiast, en toon het schilderij aan hem. "Het is echt geweldig! Van waar heb je dat talent Lyra?" Hij bestudeerd het schilderij aandachtig. "Mijn mama waarschijnlijk. Ze een echte artiest" ik grinnik even bij de gedachten. Ze is niet altijd zo even handig in het schilderen. "Mag ik dat van jou eens zien?" Vraag ik hem. "Het is bijna klaar" zegt hij snel, en gaat meteen verder met schilderen. Ik lig nu ook op het gras, naast hem. Zijn wit-blonde haar waait zachtjes voor zijn gefocuste gezicht. Na een tijdje zucht hij diep, en hij haalt het schilderij van de grond. "Toon eens" zeg ik en ik ga rechtop zitten.

Op het schilderij staat een meisje, die precies op mij lijkt. Alleen is alles in het blauw geschilderd, omdat ik enkel blauwe verf bij had. Ik voel mijn mond letterlijk openvallen. "Ben je zeker dat dit niet de eerste keer is dat je schildert?" Vraag ik verbaasd. Het is zo in detail gemaakt, dat je er verloren in zou kunnen gaan. Draco kijkt naar zijn werk. "Niet de eerste keer... Ik tekende soms met de huiselfen toen ik klein was"

"Het is geweldig!" Zeg ik enthousiast. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, en staar naar het rustig bewegende water voor ons.

We zijn nog tot laat buiten gebleven, waardoor we het avondmaal hebben gemist. Maar dat is niet erg. Al pratend lopen we langzaam naar binnen. Hij drukt een zacht kusje op mijn voorhoofd, en zoals gewoonlijk vertrekt hij enkele seconden vroeger naar binnen zodat niemand ons samen ziet. Als hij al even weg is, vertrek ik ook.

Wanneer ik op de trappen loop bots ik per ongeluk tegen iemand. Ik draai me snel om om me te excuseren. Tot dat ik zie wie het is. En het is niemand minder dan Patty Park. Ze doet haar mond open om me waarschijnlijk te beledigen of zo iets, maar ze verbaasd me enkel. "Oeps! Sorry!" Zegt ze glimlachend en ze loopt meteen door. Ik staar haar nog na, met haar zwarte haren die op en neer mee bewegen. Wát was dat? Sinds wanneer is Park vriendelijk? Sinds nooit dus. Ik weet oprecht niet of ik opgelucht moet zijn, of juist bezorgd. Met Park weet je het maar nooit...

Als ze uit het zicht is verdwenen, loop ik weer verder naar boven. Ik laat de situatie met Park nog even bezinken. Zodra ik de leerlingenkamer binnenkom stormen Ron, Harry en Hermelien op me af. "Lyra je gelooft nooit wat we hebben gehoord-" roept Hermelien uit. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik snel, als ik zie dat de drie overstuur zijn. "Het was niet onze bedoeling om het te horen, echt niet..." Mompelt Ron met een schuldige blik op zijn gezicht. "Wat is er?" Vraag ik, nu luider.

"We hebben twee jongens van Zwadderich horen praten... het was iets stoms..." Fluisterd Harry.
"Ze zeiden dat ze een weddenschap hadden. Degene die jou het eerste zoent, wint"