𝐼𝑛 𝑗𝑜𝑢𝑤 𝑎𝑟𝑚𝑒𝑛 - Lyra Coulter

Hoofdstuk 4 'De treurwilg'

Het is Malfidus. Serieus? Wat komt hij hier nog doen? Ik kijk hem met pijn in de ogen aan. 'Wat wil je Malfidus?" Zeg ik met een zwakke en oververmoeide stem. "Ik-" Begint hij voorzichtig. Ik ben te moe om te luisteren. "Ik wou sorry zeggen..." stamelt hij. Ik kijk op, recht in zijn ogen. Ik ga eerlijk zijn, dit is het laatste wat ik had verwacht. "Wat ik deed was niet... niet oké" Ik sta op. "Je bent een lafaard Malfidus. Eerst slaan je vriendjes me in elkaar, dan probeer je me te vermoorden en vervolgens loop je nog weg ook. En voor wat? Omdat ik je een payback gaf voor wat je ons altijd aandoet? Serieus?" Zeg ik en een kleine traan rolt over mijn wang. Ik veeg het zo snel mogelijk weg. "Lyra geloof me ik-"

Hij word onderbroken door Harry, die plots de gang in komt gelopen. "Hoe durf je tegen haar te spreken!" Roept hij en duwt hem aan de kant. "Bemoei je er niet mee Potter!" Snauwt Malfidus en hij kijkt hem met een dodelijke blik aan. "Als je nu niet oprot zweer ik je dat ik je zal beheksen!" Dreigt Harry, terwijl hij zijn toverstok uit zijn mantel haalt. Maar voor hij het weet is Malfidus er al weer vandoor.

"Gaat het?" Vraagt hij bezorgd en hij omhelst me. "Prima" fluister ik. Hij slaat zijn arm om mijn nek en we lopen samen naar onze eerste les.

𝗣𝗼𝘃 𝗗𝗿𝗮𝗰𝗼

Ik voel me nog steeds zo schuldig. Maar waarom? Waarom maak ik me druk om een achterlijk modderbloedje? Heb ik iets verkeerds gegeten of zo? Het zal wel overgaan. Misschien heb ik gewoon te weinig geslapen de laatste dagen.

Ik loop samen met Patty, Vincent en Karel naar de les dranken brouwen. Patty haakt haar arm in de mijne, maar ik maak me snel los. Ze kijkt me met een grote frons aan. Ik negeer het. Ik walg echt van haar. Al sinds het eerste jaar probeert ze me te versieren. En ze kan duidelijk geen hints begrijpen, want ze blijft maar terugkomen. In de hoop dat ik toch van gedachten verander. Dat had ze gedroomd.

We lopen het klaslokaal binnen, en ik zie Lyra en Potter al meteen zitten. Haar donkerbruine ogen ontmoeten de mijne, maar ik kijk snel weg. Op dat moment voelt het alsof mijn hart samengedrukt word. Waarom? Geen idee. Dan schiet iets me te binnen. Vaste plaatsen, helemaal vergeten. Ik loop voorzichtig naar de bank waar ze zit en ga naast haar zitten. Ze kijkt niet eens op.  Ik wou dat ik sorry kon zeggen, en haar alles kon vertellen. Waarom ik steeds zo doe. Ik heb niet per se iets tegen haar, ik heb haar altijd fascinerend gevonden eigenlijk. Waarom weet ik niet. Maar ik weet dat ze al die pijn niet verdient. Daarom wil ik het haar vertellen. En ook omdat ik niet voor de rest van mijn leven met dit achterlijke schuldgevoel wil blijven zitten. "Zullen we beginnen aan de opdracht?" Vraag ik ongevoelig. Ik kan er niets aan doen, ik mag me niet zwak opstellen. Ze haalt haar schouders ongeïnteresseerd op en blijft verder lezen. Ik begin al aan de opdracht, en na een tijdje helpt ze. We zeggen geen woord.

Het schuldgevoel blijft nog steeds rond mijn hoofd spoken. Ze moet weten waarom ik zo deed. Ik kan niet verder met dit idiote gevoel leven.

Ik pak een stukje perkament en schrijf er iets op, dan plooit ik het dicht. Als de les gedaan is schuif ik het stukje perkament naar haar kant. Ik sta op en loop samen met Vincent en Karel de deur uit.

𝗣𝗼𝘃 𝗟𝘆𝗿𝗮

Kom naar de treurwilg aan het meer, zes uur.

D.M.

Dat is wat er op het stukje perkament staat dat hij naar mij schoof. Ik stop het snel in mijn zak als Hermelien naar me toe komt. "Ik heb gehoord dat we vanaf morgen naar Zweinsveld mogen! Met toestemming van onze ouders natuurlijk. Ga jij?" Vraagt ze enthousiast. "Ik denk het wel, ik moet hun enkel dat briefje nog laten tekenen. Als ik vanavond Posera nog stuur, is ze misschien morgen al terug" Zeg ik, en een klein glimlachje vormt zich op mijn lippen. Samen lopen we naar onze volgende les.

We zitten rond zes uur in de leerlingenkamer, als Fred en George binnenstormen. "Opgelet iedereen! Hebben jullie geen toestemming van jullie ouders gekregen om naar Zweinsveld te gaan?" Schreeuwt Fred. "Dan hebben wij de oplossing!" Roept George en hij zet een grote bruine koffer op de tafel. Iedereen komt er omheen staan. "Wat is dat?" Vraagt Ron met grote ogen. "Dat broertje, zijn briefjes waarmee we eender wie naar Zweinsveld kunnen krijgen!" "Je hoeft enkel er op te schrijven wat je wilt, en dan kun je met een spreuk het briefje het handschrift laten aannemen van wie je maar wilt!" Presenteert George vrolijk. "Hoeveel kost dit?" Vraagt Simon geïnteresseerd. "Twee galjoenen per stukje papier!" Al snel verkopen ze bijna de hele koffer. "Fijn zaken met jullie doen!" Roept de tweeling en weg zijn ze.

"Hebben jullie zin om mee te gaan naar de bibliotheek? Ik moet nog leren voor de toets spreuken voor morgen!" Zegt Hermelien plots. "Oh nee! Ik was die toets helemaal vergeten!" Zegt Ron angstig. "Ik wil wel, maar ik... heb al iets te doen" Zeg ik snel. "Oh ok! Harry en Ron, jullie gaan mee toch?" Zegt ze hoopvol. Harry knikt en gebaart naar Ron dat hij ook moet knikken. "Tot zo jongens!" Zeg ik en sta op. Ze waaien met nog even uit, en ik ben de deur uit. Haastig loop ik van de draaiende trappen, richting de uitgang.

Ongelofelijk dat ik dit doe. Straks is dit weer gewoon een van zijn listen... Maar ik ben gewoonweg te nieuwsgierig naar wat hij te zeggen heeft. Ik loop naar buiten. De bruine en rode blaadjes dwarrelen naar beneden. Ik hou van de herfst. Ik denk dat het misschien wel mijn lievelingsseizoen is. Als ik bij het meer gekomen ben, zie ik de treurwilg al meteen. Eens aangekomen, ben ik helemaal alleen. Hij is er nog niet. Als hij tenminste komt.

"Je bent gekomen" Zegt Draco verrast, maar de donkere kringen rond zijn ogen verraden hoe moe hij is. "Ik was dat eerst niet van plan geloof me. Ik wil gewoon weten waarom je zo doet." Zeg ik en ik staar naar de met bladeren bedekte grond. "Ik vind dat je het moet weten. Ik denk dat het ons beiden gelukkiger zal maken..." zegt hij gaat tegen de wilg zitten. Ik ga rustig naast hem zitten."Wat is die reden?"

Het is stil tussen ons. Die stilte lijkt wel uren te duren. Af en toe waait de wind eens door ons haar. Voor de rest horen we enkel het water.

"Het is niet gemakkelijk als je uit een familie komt die niets of niemand goed genoeg vind." Begint hij. Hij staart voor zich uit, de leegte in. "Hoe bedoel je?" Vraag ik na een tijdje, en kijk hem aan. "Ik kom uit een puurbloed familie met veel geld, waar status het allerbelangrijkste is." Af en toe dwarrelen blaadjes van de wilg. "Ik doe wat van me verwacht word. Ik doe altijd alles wat mijn familie vereist. En als ik niet luister dan-" Hij stopt. Ik kijk hem aan, en zie dat hij snel een traan wegveegt. "Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in zo een familie geboren te worden" zeg ik zacht. Ik heb echt te doen met hem. Wie weet wat hij allemaal heeft meegemaakt. "Sorry voor alles. Ik heb echt zo vaak spijt. Van alles. Ik probeer er iets aan te doen echt waar-" Ik onderbreek hem. "Het is oké Draco. Zorg gewoon eerst voor jezelf. Maak je niet te veel druk om mij" Ik schenk hem een lief glimlachje. Hij zucht diep.

Samen zitten we stilletjes te staren naar het meer.