𝐼𝑛 𝑗𝑜𝑢𝑤 𝑎𝑟𝑚𝑒𝑛 - Lyra Coulter

Hoofdstuk 14 'Ik hou van je, sukkel'

Mijn lippen strelen de zijne, zacht, delicaat, als vlindervleugels. Het voelt alsof er vuurwerk ontploft in mijn buik. Ik zie duizenden kleuren en sterren voor mijn ogen. Zijn lippen zijn zacht en teder, en ze laten het warme gevoel in mijn buik overstromen. Hij is zo voorzichtig, alsof ik breekbaar ben. Ik voel me zo goed en veilig bij hem. Het allerliefste zou ik voor altijd zo willen blijven, hier. Dit is werkelijk het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt.

Na een tijdje trekt hij zich voorzichtig terug. Hij kijkt me een beetje geschrokken aan. "Lyra... ik ben samen met iemand..." hij kijkt met schaamte naar de grond. Er gaat een steek door mijn hart. "Wie?" Fluister ik zacht, bang. "Dafne..." "Draco, waarom kus je mij dan?" Ik voel me nogal stom. Hij zucht diep. "Ik dacht dat ik je anders nooit uit mijn hoofd zou kunnen zetten. Maar ik heb nooit echt iets voor haar gevoeld, echt waar. Ik haat mezelf er om, en als ik had nagedacht over dat het natuurlijk mijn gevoelens voor jou niet zou veranderen, dan had ik het nooit gedaan en-"
Voor hij zijn zin kan afmaken omhels ik hem van vanonder. Hij schrikt even, maar drukt dan een zacht kusje op mijn voorhoofd.

Hier zitten we dan. Op het dak van Hogwarts, onder de donkere hemel die bezaaid is met sterren. Terwijl er beneden nog steeds een feest aan de gang is. Hoe vertel ik mijn vrienden over Draco? Hoe gaat het nu verder met ons?

"Draco...?" Begin ik. "Ja?" "Wat zijn wij van elkaar?" Vraag ik. Zijn blonde haren lijken nog witter door het maanlicht.

"Lyra, wil je misschien... mijn vriendin zijn?" Fluistert hij voorzichtig en hij kijkt me hoopvol aan. Ik heb niet lang nodig om te beslissen.
"Ja!" Zeg ik vrolijk zonder na te denken. Hij lacht van opluchting. "Maar misschien moeten we het wel nog geheim houden... weet je... met de hele reputaties en zo..." Zucht hij. Ergens doet dit me pijn, maar ik weet dat het de beste keuze is. Hij drukt zachtjes zijn lippen op de mijne.

"Lyra! Waar zat je gisterenavond?" Vraagt Ginny bezorgd als ik met mijn koffer de slaapkamer uit kom. "Ik was vroeg gaan slapen, nadat gedoe met Daan en zo." Zeg ik kortaf. De waarheid is dat ik nog uren met Draco op het dak heb gezeten, en dat het al bijna licht was toen we weer naar de leerlingenkamers vertrokken. "Ik heb Daan er mee geconfronteerd, en god wat is hij een sukkel." Zucht ze. "Bedankt Gin, maar ik ben klaar met hem. Hij mag doen wat hij wilt, het kan mij niet schelen." Ze kijkt me trots aan.

Hermelien komt overgelukkig te trap afgedanst. "Jij hebt ook een fijne avond gehad!" Lach ik. "Het was geweldig!" Zegt ze dromerig. Geen idee wat er precies allemaal gebeurd is tussen haar en Ron, maar het zal zeker zéér positief zijn. "Jammer dat we straks naar huis moeten... beloven jullie te sturen?" Vraagt Ginny. "Tuurlijk!" Zeggen we enthousiast. "Wie gaat er mee ontbijten!" Roept Ron terwijl hij en Harry de trap afkomen. Iedereen vind het een goed idee. We gaan allemaal samen naar de grote zaal om te ontbijten.

Als we de grote zaal binnen komen zie ik dat Daan en Simon zitten te fluisteren. Ik zucht. Ik heb echt geen zin om hem te zien. Daan staat op en loopt naar me toe. "Lyra ik-" Begint hij maar ik onderbreek hem. "Daan, bespaar jezelf de moeite om een leugen te bedenken." Zeg ik gevoelloos en ik duw hem aan de kant. Hermelien grinnikt en we gaan zitten.

"Ik kan niet geloven dat je me hebt bedrogen!" Schreeuwt een meisje voor de hele zaal. Ik kijk om en ik zie Dafne en Draco de grote zaal binnenkomen. Ik hou mijn adem in. Wist ze het?? Van mij en Draco?

Draco lijkt haar compleet te negeren. "Met Patty dan nog!" Schreeuwt ze voor heel de zaal. "Stel je niet zo aan Dafne! Ik heb helemaal niets met haar gedaan." "Het is over!" Roept ze luid. Draco haalt zijn schouders op, het kan hem niets schelen. "Top, nu heb ik Draakje voor mij alleen!" Zegt Patty met een grijns en Draco rolt met zijn ogen. Ze gaan zitten en Dafne begint te bekvechten met Patty.

Draco's ogen haken in de mijne. Ik wil niet wegkijken, en hij blijkbaar ook niet. Elke keer als ik naar hem kijk voel ik me gewoon... anders. Het is alsof hij de enige in de kamer is. Alsof we helemaal alleen zijn.