Perfectly Twisted

29 Victim

I have eaten

the plums

that were

in the icebox

and which

you were probably

saving

for breakfast

Forgive me

they were delicious

so sweet

and so cold

William Carlos Williams

*

Hocus pocus...

Time is now then did you notice

you've got your problems goverment

be careful lot of punishment

(Win Win-Victim)

*

Ik voelde me beter. Danté had me genegeerd, nadat ik hem had vertelt dat ik het leven van een Visolanicer bruut had beëindigt. Persephone had zich al dagen lang in haar kamer opgesloten, en Ann zag ik de laatste tijd niet meer.

Enkel nog slecht gezeldschap, soms zag ik Christopher, of leden van de raad, die alles deden mij te negeren. Ik moest naar mijn vader, er zaten vele vragen op het puntje van mijn tong en ik was niet bepaad één van de geduldigste.

Ik streek mijn shirt recht en liep naar mijn deur. Het opende toen ik het wilde aanraken en het gezicht van Christopher stond voor me. Ik negeerde hem en streek met mijn schouder tegen de zijne> Voordat ik alngs hem was geslipt, plaatste hij zijn hand op mijn schouder en kneep er hard in.

Zodat ik me met een gepijnigd gezicht omdraaide. Zijn blik was verder dan kwaad. Hij hief zijn hoofd en keek me aan met een blik die me kon doden. Ik voelde een pijnlijke kracht in mijn schouder, hij liet los en keek met zijn bruine ogen naar mij.

'Jij.'

Ik hief mijn hoofd, net zoals hij eerder had gedaan. Mijn blik boorde door de zijne, zoals hij bij mij eerder deed. Ik moest denken aan de keer dat hij me opjoeg als aas. Ik schudde die gedachte weg en dacht aan mijn Vader. God.

Hij had tegen me gesproken. En dat maakte me machtig. Ik voelde me sterker, al voelde ik me ook zwak. Maar ik wist het goed weg te drukken en keke hem aan met dezelfde minachting zoals mijn Vader deed bij de mens.

Haat.

'Ik. Is er een reden voor je bezoek? Of kom je voor het uitzicht?' Hij gromde en sloeg zijn ogen neer, en keek me aan. 'Speel niet. Je weet, ondanks je facade, dat je fout zit. Een Visolancier vermoorden' Hij snoof en verharde zijn blik. Ik knikt enaar hem en liep weer door, hij hield me niet tegen, dus ik nam de moeite niet verder op zijn gesprek in te gaan.

Ik liep de hal door en stopte af en toe om te kijken welke kant ik op moest. Ik stond voor 'de' deur. Het was immens hoog, ik moest mijn hoofd in mijn nek leggen om de bovenkant te zien. Er stonden twee marmeren pilaren langs de muur. Wit, terwijl de deur helemaal zwart was.

Kleine, subtiele geschriften waren erin gekerft. Kleine beelden, die mijn vader en zijn verhaal moesten voorstellen. Van zijn val tot zijn leven nu, niks over zijn engelen zijn. Er was geen deurklink. Ik deed een stap naar achteren en sloot mijn ogen.