'Til Forever, My Love (On Going)

Chapter 14

CHAPTER 14

MABILIS kong ipinarada ang sasakyan sa garahe ng Fuentes Hospital. Naglakad na ako kaagad papunta sa office ni Doctor Fuentes. Naabutan ko ang isang nurse na kakalabas pa lamang sa office kaya naman agad ko itong tinawag.

"Nurse, nandiyan ba si Doc?"

"Opo Ms. Evans. Kanina ka pa po niya hinihintay. Nacancel po kasi yung operation ng pasyente niya."

Napatango ako at tatlong beses na kinatok ang pinto bago ito binuksan. A man in his mid 40's met my eyes.

"Have a seat." Bungad nito sa akin. "So, what happened?"

"Biglang sumakit ang ulo ko kagabi. Iba't ibang imahe ang pumasok sa isip ko. But it's blurry. Hindi malinaw."

He nodded. "Is there something or shall I say, someone, na iniisip mo that time?"

Natigilan siya. "Meron..."

"Then that's good. That person triggered your mind and as well as your curiosity. Iniisip mo na pamilyar siya, tama ba ako?"

"Yes..."

"I bet this person will be a good help for your recovery. He triggered you. Ibig sabihin importante siya sa'yo."

My forehead creased. "How did you know that he's a he?"

Nagkibit balikat lang siya."Hinulaan ko lang. I mean, that's what happened most of the time. Kapag may pasyente akong may amnesia, lalaki talaga ang dahilan ng paggaling niya."

Hindi ko mapigilang paikutin ang mata. "So ano nga yung nararapat kong gawin?"

"Do you really want to remember everything?"

"Of course!"

"Okay. Then keep that person be near you. Since siya lang naman ang natatanging taong nakapagpaalala sa iyo ng kahit na malabong imahe, siya lang din ang makakatulong sa'yo."

"You mean, I'll use him for me to regain my memories?"

"Parang ganun na nga..."

How can I do that? Magiging maganda kaya ang suggestion ni Doc? E kung sa picture ko pa nga lang makita ang lalaking iyon e nagkakarera na ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok, paano pa kaya kapag sobrang lapit na niya? Katulad nalang nung sa party si Zandra.

Oh God!

But I can't do anything. Kailangan kong makaalala. Kailangan kong punan ang pagkakakulang ng buong sistema ng buhay ko. I need to... I want to...

Nagpaalam na ako sa doctor at umalis na kaagad. Dumiretso ako sa restaurant.

"Chef, may naghanap nga po pala sa inyo kanina." Untag ni Red.

"Sino?"

Red shrugged her shoulders, "hindi po niya sinabi ang pangalan niya. Ang sabi niya lang e dating kaibigan niyo raw ho."

"Nasaan na siya ngayon?"

"Nasa taas po. May CCTV cameras naman po tayo kaya kung may gawin man siyang masama, hinding-hindi na siya makakatakas pa."

Sa hindi ko malamang kadahilanan, nakaramdam ng pananabik ang puso ko. Excitement filled me.

I hurriedly walked towards my office. I never bothered to knocking. Nang tuluyan ko na ngang mabuksan ang pinto ng opisina ko, awtomatikong tumuon ang tingin ko sa taong ngayon ay prenteng nakaupo sa visitor's chair na nasa harap ng upuan ko.

"W-what are you doing here?" Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman ngayong kaharap ko ang taong gumugulo sa isip ko.

Tumayo si Rush at humarap sa akin. "Hi." He extended his arms infront of me.

Napataas ang kilay ko. "I'm asking you, what are you doing here?"

Kinagat ng binata ang pang-ibabang labi at binawi ang sariling kamay na inignora ko. "I'm here to make a proposal," anito.

"What kind of proposal?" Tanong ko.

"Ah, hindi man lang ba tayo uupo, Ms. Evans?" Napatigagal ako. The way I heard him say her surname hurts my damn heart. Why does it feel so painful...? Ramdam ko rin ang kaunting panginginig ng boses ng lalaki habang nakatingin sa akin.

I cleared her throat and offered a seat for him. "S-so... anong proposal nga pala iyon?"

"Ahm, wouldn't you mind asking my name first? Papakinggan mo ang proposal ko but you didn't even know my name," anito.

I rolled my eyes. "You do it yourself. Kailangan ko parin palang magtanong?"

"Tss... You're still stubborn," he stated. Bumilis ang pintig ng puso ko. Kakaibang kaba ang lumukob sa puso at isip ko. Still...

"D-do you know me?"

Napatuwid ng upo ang lalaki. I can see how hard he gulped. Tensyonado ang lalaki at tila ba hindi nito inaasahan ang itatanong ko. Why...? "O-of course I know you. You're the owner of Ainez's Restaurant. Ang restaurant na nipili kong ipromote sa magazine ko."

"What?"

"Yes, Ms. Evans. I am Rush Gabriel Gray. The owner of the biggest Publishing Company in New York. And I also have lots of branches. Isa na doon ang Pilipinas. At may nakapagsabi sa akin na masarap daw ang mga pagkain dito sa restaurant niyo Pero nga lang, hindi masyadong marami ang customers niyo,"

"So?"

"So... I want you to have a contract with me. Ilalabas ko sa mga magazines ko ang restaurant niyo. Dadating ang araw, tataas ang sales ng restaurant niyo, at ganun din sa mga magazines ko. So, what do you think?"

Napakurap-kurap ko habang nakatingin dito. Contract...

Just perfect! That's what I actually  needs the most! Kapag may kontrata kami, ibig sabihin, palagi kaming magkakasama. And if that will happen, there will be more possibility that I can regain her memories!

Ilang sandali rin akong hindi nagsalita at kunwari ay nag-iisip ng isasagot. "I think that's a good idea." I smiled at him. "How many years is the contract?"

"Infinity..." Tinapunan ko ng masamang tingin ang lalaki na ngayon ay nakangisi.

"What are you talking about? And why are you smiling?"

He didn't answer me at all. He just shrugged his shoulders and handed me a folder. Mabilis ko itong tinanggap at pinirmahan. Sealed. Our contract is already sealed. Nang matapos ko itong pirmahan, mabilis ko na itong ibinalik sa kanya.

"See you around, love," sambit niya bago tumalikod.

There it is again. Love? Why does it feels so familiar and comfortable?

I shrugged my shoulders. I shouldn't be thinking about that. All I need is for him to be near me. Nothing more, nothing less...

I have to regain my memories. Or simply said, to know who this man is in my life.

***

~pinkylats25