'Til Forever, My Love (On Going)

Chapter 7

CHAPTER 7

MAGHAPON akong nanatili sa hospital bed. Isang linggo na ang nakakalipas simula nang madala ako rito sa hospital. I'm thankful that I'm already unable to feel the headache again. Kasalukuyang nasa mall ngayon si Mama at Papa dahil may bibilhin daw sila. Kinuha ko nalang ang cellphone at nag log in sa facebook.

Matagal tagal na rin palanoong huli kong nabuksan ang facebook account ko. Wala naman akong magawa.

I was scrolling on my news feed when I found Rush' name. Parang may tumusok sa puso ko nang makita ko ang picture na kaka upload palang. He is looking at the camera with a smile. A sad smile. Nanikip ang dibdib ko sa nakita. Halatang puyat ang binata dahil malalaki ang eyebags nito. At may caption din ito na mas lalong naka pa-guilty sa akin.

#Hurt much😢 Why?

Nanlabo ang mata ko dahil sa mga luhang unti-unting pumapatak mula rito. Bakit ba ang tanga ko para saktan siya?!

But some part of me is happy.

He's hurting. Ibig sabihin ba nito ay talagang seryoso siya sa nararamdaman niya para sa akin?

But hell. Did I do it too much?

Napapahid ako sa mga luha nang biglang bumukas ang pinto. Bumungad sa akin ang mukha ng mga magulang ko.

“Princess, are you okay?” Mapait akong ngumiti kay Papa.

“I just want to prove something, Ma, Pa. Pero bakit masakit?” Mama walked near me.

“It's all because you love him, Ryl. Love hurts. Sa pag-ibig hindi palaging masaya. Obstacles are always present, honey. Bago mo makuha ang inaasam mong kasiyahan, dadaan ka muna sa sakit.”

Pinahid ko na naman ang luha. “What if he gives me up? Hindi ko yata kakayanin, Mama.”

I saw how Mom's eyes watered too,. “Ow, my princess.”

“Kapag sumuko siya, the wedding will be off. Bahala na ang kompanya na iyan. All I is for you to be happy, princess. Always happy.”

Umabot ang gabi nang magaan ang kalooban ko. Kahit na nami-miss ko si Rush, pinigilan ko ang puso kong mangulila. But my heart was about to explode when someone knocked on the door and a handsome creature meets my eyes. Pinigilan ko ang sariling yakapin ito kahit na ang hirap hirap. Kaya sa halip na ngumiti ay ikinunot niya ang noo.

“Ikaw na naman?”

Ngumiti ito. “M-may dala nga pala akong prutas.”

“I don't need your help, mister. So please, you may now leave.”

Mapait itong ngumiti. “Nope. Hindi ako aalis. Dahil alam kong kapag naalala mo ako, hindi mo ako gugustuhing umalis. Tinataboy mo lang ako dahil may nakalimutan ka. Pero hindi ibig sabihin pababayaan na kita.”

Nalusaw ang puso niya. “Kaano-ano ba kita?”

“Ako ang fiancé mo. Ang taong nagmamahal sa'yo at ang taong hinding-hindi ka iiwan sa kahit na anong laban.” Natawa ako sa sinabi niya. Pero siyempre, sa isip ko lang.

I'm acting.

“P-paano tayo nagkakilala?”

“Do you really want to hear it? From the start?” I nodded. “Well, I was walking in the mall and then I saw you, the most beautiful woman on earth. Lalapitan na sana kita noon nang biglang dumating ang ex ko at gumawa ng eksena. At nang makita kitang nakatingin sa eksenang iyon, kinuha ko ang opurtunidad na halikan ka.”

“Y-you mean, you are my first kiss?” Kunwari kong tanong.

Gusto kong pektusan ang sarili ko sa mga ginagawa ko.