'Til Forever, My Love (On Going)

Chapter 6

CHAPTER 6

3rd Person's POV

HINANG HINA si Rush nang umuwi sa bahay. Ni hindi niya man lang napansin na naihatid na pala siya ni Marbs sa bahay. Para siyang sinasaksak ng libo libong karayom dahil sa pamamanhid ng katawan niya. Especially his heart. Thinking that they woman he loves doesn't remember her at all? It hurts.

Pinili niyang maligo muna upang mahimasmasan. Para naman kahit kaunti ay makalimutan niya ang sakit sa pamamagitan ng malamig na tubig. Ngunit kahit dalawang oras na siyang nakababad sa shower, parang walang nangyayari. Sobrang sakit...

Nang matapos siyang maligo, hinanap ng kanyang mga mata ang natatanging kasama niya buhay. His father. Papababa na siya ng hagdan nang mahagip ng tingin ang isang kasambahay.

“Manang Cecil, where's dad?”

“Señorito, Sir Gareth went to his office to make his report for his meeting tomorrow. Do you need anything, Sir? I'll just get it for you.”

He sighed. “Manang, just buy one case of beer,” Tatalikod na sana siyang nang may maalala “and manang, learn to speak tagalog, okay? Baka mamaya pinagtsitsismisan ka na pala.” Tumango naman ito kaagad. Manang Cecil was from Britain. Doon ito lumaki ngunit purong Pilipino. Nalugi ang pamilyang umampon dito kaya naman napunta siya sa bahay na ito. At naging isang kasambahay.

Ilang minuto lamang ang hinintay niya bago pa dumating ang beer na hinihingi niya. Wala pa ngang limang segundo bago ito mailapag sa mesa ay kaagad niya na itong tinunga. Gusto niya makalimutan kahit saglit lang ang sakit. While he is drinking his eyes are now watering. Tears falling.

Nang halos maubos niya na ang isang case ng beer, hindi niya na maayos na nakikita ang paligid. Hanggang sa wala na talaga siyang makita.

NAGISING si Rush dahil sa pagtunog ng alarm clock. When he tried to get up, he felt like vomiting. And he really did. "What the fuck?!" He yelled.

I looked like a woman having her pregnancy illness! Sobrang sakit ng ulo niya na parang binibiyak. Hang-over. Dali dali siyang uminom ng advil para mawala man lang ang sakit ng ulo niya. Nang matapos siyang mag-ayos ng sarili, bumaba na siya sa salas. And he saw his father sipping a cup of coffe.

“Hey, good morning dad. Anong oras kang nakauwi kagabi?”

“Around 12 PM I think? Ikaw? Anong oras kang natapos sa kakalaklak mo ng alak?” May bahid ng galit at inis ang boses ng kanyang ama habang nagtatanong.

“Dad, I am already at my own age. You don't need to discipline me anymore.”

Inilapag nito ang hawak na tasa saka siya tiningnan ng masama. “You're right. Nasa tamang edad ka na nga kaya nasasaktan ka na sa pag-ibig. Son, alcohol is not the only way for you to forget the pain. You can talk to someone. You can talk to me.” Mahinahon nitong sambit.

“But you are nowhere to be found! Paano kita makakausap kung wala ka naman dito sa bahay?”

“And that doesn't mean na iinom ka na. Sa tingin mo ba magiging masaya si Ryl kapag nalaman niya ang ginagawa mo?”

“She doesn't even recognize me!” Nagsimula na namang kumirot ang dibdib niya. “Ryl doesn't recognize me anymore, dad... Hindi ako maalala ng babaeng mahal ko....” His dad approached and hugged him. Dito na tuluyang tumulo ang luha niya.

“Dahil lang sa nakalimutan ka niya, sisirain mo na ang sarili mo? Anak, huwag kang sumuko. Ayokong matulad ka sa akin na sinukuan ang mommy mo. She wants to leave me and I agreed. Hinayaan ko siyang mawala sa akin. Sa atin. Kaya kung talagang mahal mo siya, go after her. Huwag kang susuko.” Bumitaw iyo sa pagkakayakap sa kanya at ngumiti. “Cheer up, son.”