One More Night

kabanata 59

Ellaine's POV

Nang magising ako, agad kong nasilayan ang mga mukha nilang hindi pamilyar sa akin. Hindi ko alam kung bakit ako narito sa ospital, at hindi ko rin alam kung bakit sila nakapaligid sa akin.

The doctor is currently checking my condition. He's commanding me to raise my hand slowly, na nagagawa ko naman. I also answer some of his questions even if I don't know what's the purpose of it.

Nang natapos na siya sa ginagawa ay sandali nitong kinausap ang nurse na kasama. Maya maya pa'y muli itong bumaling sa akin at nagsalita.

"I'll be back later to check you." the doctor said, at tumalikod  siya.

Tiningnan ko na lamang ang ito na naglalakad papalabas ng kwarto. Matapos non, sandali kong ibinaling ang aking atensiyon sa mga taong ito na nakatingin pa rin sa akin. Hanggang sa masilayan ng aking mga mata ang lalaking may blonde na buhok.

He's also looking at me, na para bang kilala niya ako. And I remember what he said lat time. This man just said that he's my husband. But, I didn't remember anything.
Hindi ko alam kung totoo ba iyon.

Ni isa sa mga kasama ko rito sa kwarto ay wala man lang akong mamukhaan. I even didnt remember if what just happened before the accident, o kung naaksidente nga ba talaga ako. Kaya, napabuntong hininga na lang ako.

"Ellaine..." napalingon ako nang marinig iyon, and its from the man who said that he's my father. "Naaalala mo na ba ako?" tanong niya.

Tinitigan ko siya. And still, I didn't remember him. Hindi ko nga alam kung totoo ba ang sinasabi niya.

"Hindi pa rin kita kilala." Ni hindi ko kilala ang sarili ko. "Sandali lang, sino ba ako?" tanong ko sa kaniya.

After I said that, I saw their super shocked and very confused faces. At wala akong ideya kung bakit ganyan na lamang ang kanilang mga reaksyon dahil sa sinabi ko.

Did I say anything wrong?

"Don't you remember who you are?" tanong niya. And I shook my head. I don't.
"You are Ellaine."

"I know that I am Ellaine. But, I don't know if who I really am. I just remember that name. But, I don't know everything about me."

At napansin ko na lamang na tinitigan niya ang iba pa naming kasama sa kwartong ito ngayon. Ngunit, kalaunan ayibinalik niya rin ang kanyang tingin sa akin.

"You are Ellaine Faraon, at anak kita." panimula niya. "And, I'm Benjamin. I am your father." he said.

He's my father? Maybe. If he is... then why I can't remember him? Hindi ko alam. But, maybe I can asked to this man who's claming that he's my father if what really happened on me.

"You still don't remember?" tanong niya, at umiling ako. I just noticed him sighed. "Then, you didn't remember them also." he said.

He's right. Hindi ko sila maalala.

"They're your grandparents." pagpapakilala niya sa dalawang taong medyo may edad na. "That is your tita Cora," at itinuro niya ang isang babaeng may kakapalan ang make up sa mukha at nakahalukipkip.

"And your tito Randy," he said and pointed a man that wears a corporate attire. "We are your...family." he said.

Pamilya ko sila? Pero, kung ganoon na nga, bakut ni katiting ay wala akong matandaan?

Siguro naman ay pwede akong magtanong sa kanila. Para kahit kaunti ay may malaman ako. That is okay, right? I opened my mouth and asked this question in my mind.

"Pwede po bang magtanong?" I asked, and he nods.

"Oo naman."

"Ano bang nangyari sa akin? Bakit nandito ako sa ospital? At kung talagang pamilya ko kayo, bakit hindi ko kayo maalala?"