One More Night

kabanata 57

Steve's PoV

"998, 999 1000! Yes! Finally, you're gonna use crutches. Ngayon, makakapaglakad ka na nang mag isa." Monica said when I finished my second attempt of walking 1000 steps.

Akala ko talaga, hindi ko ito magagawa. But, I am wrong. I made it! Thanks God. I'll never turn back on walking while holding this irons again. Makakapaglakad na ako, with crutches nga lang. But still, it's another mile stone.

"How many months did I take?" I asked her.

"Three months, Reo." she said.

Three months. Tatlong buwan din pala ang ginugol ko para lang magkaroong muli ng balanse at maigalaw ang mga paa ko. Tatlong buwan ding pinagpaguran ni Monica ang mga binti at paa ko. Pinagtiyagaan din nila akong samahan at tulungan.

And this result is not bad.

Ngayon ay nasa mini park na naman kami ng ospital. And I am now practicing to walk with these crutches. Medyo nahirapan ako nang kaunti pero narito naman si Monica na laging nag a-assist sa akin.

Habang naglalakad ay may mga itinatanong siya sa akin, at sinasagot ko naman ito. I don't know if why she's asking me that things. But, maybe it's a part of my therapy, kaya hinayaan ko na lang.

"Careful, Reo." I heard she said when I started to walk away from where I stand.

"네, 마담." ne, madam. Yes, madam.

Dahan dahan akong naglakad gamit ang crutches na ito. And while walking, may mga nakakasalubong akong kapwa ko pasyente. May mga bata, mga teens, ay mga may edad na. Kaya kapag nakakasalubong ay binabati ko lang sila.

After few minutes of walking and saying 'hello' to other patients na makakasalubong ko, pinuntahan ko na si Monica na nakaupo ngayon sa isang bench, and I sit beside her.

"How's your walk with crutches?" tanong niya.

"More than okay." I said and winked, dahilan kung bakit mahina siyang natawa. Nginitian ko lang siya.

"You're doing a very good job, Reo." sabi niya, and then she looked at me. "Ipagpatuloy mo iyan. And, you'll recover fast."

And I nod.

Napatingin ako sa kalangitan. And from here I see the beautiful sky. I let myself to look at it for minutes. And I remember what mom said last time, again. About that girl.

And these questions appeared in my mind.
If I really had a girlfriend after me and Maureen broke up, then why I can't remember it? Bakit ni isang ala-ala ay wala kasama ang taong iyon ay wala akong matandaan?

Is she the only one that is erased in my mind? Sinama ba siya ng aksidenteng nangyari sa akin na hindi ko rin matandaan?

Bakit hindi ko siya maalala?

Hindi ko alam. And, I should not force myself to remember someone. It only affects me.

If my memories came back, maybe I will remember her. But if not, then I'll never think of that person again.

"Remember something?" napalingon na lamang ako nang magsalita siya.

"H-ha? N-no."

Hindi siya nagsalita, at ilang segundo lamang ay nabalot ng katahimikan dito sa paligid naming dalawa. Itinuon ko na lamang ang atensiyon sa iba pang mga pasyente na naglalakad lakad din dito sa mini park.

"H'ES doing well, Mr. German." rinig kong sabi ng doktor kina dad. "His vitals are now okay. We will discharge you as soon as you gain the strength of your feet, again." he said.

"Thank you, doc." he said.

"감사합니다." sabi ni mom, and she bowed. Ganon din ang ginawa ng doktor, bago siya tuluyang lumabas ng kwarto.

Nilapitan ako kaagad ni mom, and she hugged me. "I'm so happy that you're now getting more okay, Steve."

"Thanks, mom."

"What do you want? Gusto mo bang bumalik tayo agad sa Pilipinas pagkatapos mong gumaling?" tanong ni dad sa akin.

But I shook my head. "Huwag muna."

"Okay, if that's what you want." he said, "Siya nga pala. They are all waiting for your progress. Do you want me to tell it to them?" sunod na tanong ni dad sa akin.

Umiling akong muli. "No, dad. I want me to tell my condition personally."

And he nod. I just smiled.Sa wakas, gagaling na rin ako. I'll walk again.

Benjamin's PoV

ELLAINE IS STILL lying in the hospital bed. Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising. Seven months already passed but she still didn't wake up.

Kagagaling ko lang sa kwarto ni Desa. And now, I am here in her room. Kasama ko si Revierre dito. Nakaupo siya sa tabi ng hinihigaan ni Ellaine. Actually, almost all of us were here. And were all waiting, kung kailan ba siya magigising.

Nakatayo lamang ako at tinitingnan ang anak kong wala pa ring malay hanggang ngayon. And I just realized how atrocious I am to her.

Mula nang maospital siya, nagsimula na rin akong makaramdam ng takot. Hindi dahil kailangan namin siya bilang bayad sa utang namin sa pamilya ni Revierre kundi dahil natatakot akong baka hindi na siya magising.

Feels like... lahat ng ginawa ko sa kaniya mula nang napunta siya sa puder namin ay bumabalik sa akin. Inaamin ko, naging masama akong ama sa kanya. Ang inisip ko lang ay ang sarili kong kapakanan, at ang reputsayon ng pamilya ko. At napagtanto kong hindi ko talaga nagampanan ang pagiging tatay ko kay Ellaine.

Ngayon ko lang naisip ang mga ito, habang nakikita ko na ang anak kong walang malay at nakaratay lang sa kama. Ngayon ko lang napagtanto ang lahat ng mga kapalpakan ko habang nakikita ko ang anak kong hindi pa rin nagigising at maraming aparato nakakabit sa kanya, para lang tumutulong sa kanyang katawan upang manatili pa rin siyang buhay.

But, even if I am a cruel father in her eyes, anak ko pa rin siya. Hindi ko maiiwasang hindi mag alala para sa kanya. I am her father, and she's still my daughter.

Napabuntong hininga na lamang ako.

"How's Desa?" napalingon na lamang ako nang marinig si papa na nagsalita.

"Hindi pa rin siya nagigising, pa." I said, at napatango lamang siya.

Muli kong ibinaling ang atensiyon ko kay Ellaine, na wala pa ring malay. Muli rin akong napabuntong hininga.

Lumapit ako kay Revierre. At napansin niya naman ako. He just gave me a smile, and I did the same.

"Thank you for taking care of my daughter." I said, and he nod.

"Welcome. I want to do this to her. Besides, she's gonna be my wife." he said.

"You're right."

Naalala kong naging abala kami para sa kasal nilang dalawa. Bukod doon, naging busy ako sa pagpapa imbistiga sa lalaking nakarelasyon ni Ellaine. And I just found out that he's in coma dahil bumangga ang sinasakyan nitong eroplano.

I don't know but my devillish mind is back again. Umaayon sa amin ang panahon. Wala nang makakahadlang sa plano namin kay Ellaine.

"Her fingers... were moving..." napalingon na lamang ako kay Revierre nang marinig ko siyang magsalita. Ellaine...

Lumingon akong muli at tiningnan ang kanyang mga kamay. And it slowly moved. Naunang gumalaw ang kanan niyang kamay, and its followed by her left hand.

"Ellaine..." Revierre said again.

"A-anong nangyari, Benjamin?" rinig kong tanong ni Cora.

Hindi ako nagsalita. Hanggang sa nakita ko na lamang silang lumapit kay Ellaine. Hindi ko alam pero nagulat din sila sa nasaksihan.

We just saw her hands, slowly moving. Dahil doon, nakaramdam ako ng kaba. Gigising na ba siya? I hope so.

Inaabangan lang namin kung ano ang susunod na mangyayari. And we all just noticed Ellaine, slowly opening her eyes.