"ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခု ယြမ္ ၁၅၀၀ အထိေတာ့ပါမလာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္နာရီကို ေပးမယ္ေလရလား။ ဒါက ယြမ္ ၁၅၀၀ မက တန္ပါတယ္"
ေလလံအဖြဲ႕ကို ေဈးဆစ္ၿပီး ေဈးႀကီးမွန္းသိသာလြန္းလွတဲ့ နာရီကို ထိုးေပးေနတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းကမဟုတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကို အားလုံးက စိတ္ဝင္တစားဝိုင္းၾကည့္ေနၾကခ်ိန္မွာ ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့ စင္ေပၚကေန ဆင္းၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ရိေပၚကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးေတြမ်ားေနမိသည္။
ရိေပၚရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဝခြဲမရျခင္းေတြ အံ့ၾသျခင္းေတြက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႕လို႔ျမင္ရမယ့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။
"က်ိရွန္႔ခုံး မင္းဘယ္လိုလုပ္ဒီေရာက္လာတာလဲ"
ရိေပၚက ပုခုံးကိုဆြဲလွည့္လိုက္ခ်ိန္ အဲ့ေကာင္ေလးက လွည့္လာၿပီး ရိေပၚကို သိမ္းႀကဳံးဖက္ထားလိုက္သည္။ သူ႔ပုံစံက ရိေပၚက ထြက္ေျပးသြားေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္လို။ သူလႊတ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရိေပၚက သူ႔ေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မွာလို။
"ရိေပၚ. . ငါမင္းကို ေတြ႕ရၿပီ. . . မင္းကိုငါျပန္ေတြ႕ရၿပီ"
ဒီစကားကိုပဲ အထပ္ထပ္ေျပာေနရင္း သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚစီးက်လာသည္။ ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာဝွက္ရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ငိုေနတဲ့ သူ႔လက္ထဲကေန ရိေပၚက ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက အခုထိ မယုံၾကည္ႏိုင္ေသးသလို။ ခဏေနေတာ့ ရိေပၚက သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးေတာ့ အဲ့ေကာင္ေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ရီျပန္သည္။
"မင္းက ကေလးလဲမဟုတ္ဘူး မငိုနဲ႔ေတာ့"
"ဒီေလာက္အၾကာႀကီးေနၿပီးမွ မင္းကိုျပန္ေတြ႕ရတာ မငိုပဲဘယ္လိုေနရမလဲ"
ရိေပၚက သူတို႔ကိုဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေနရခက္သလို အဲ့ေကာင္ေလးလက္ကိုဆြဲ ၿပီး လူအုပ္နဲ႔ေဝးရာကိုထြက္သြားသည္။ ေရွာင္းက်န႔္ကလိုက္သြားရမလား၊ ေနခဲ့ရမလား ေဝခြဲမရေတာ့။
"အဲ့ဒါဘယ္သူလဲ"
"ရိေပၚ ငယ္သူငယ္ခ်င္းထင္တယ္"
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
