"ရိပေါ်"
သူမျှော်လင့်ထားသလိုပါပဲ သူ့အိမ်အောက်မှာ ဝမ်းချင်ကစောင့်နေသည်။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ နိုင်ငံရေးတွေကို သူနားမလည်။ ဒီမိန်းကလေးတွေဟာ မဟုတ်တာလေးတစ်ခုအတွက် ပွေလီကြသည်။ တည့်တည့်တွေးရင် ရှင်းနေမယ့်အရာကို အမျိုးစုံလှည့်ပတ်တွေးပြီး ပြဿ နာတွေဖန်တီးကြသည်။ ရိပေါ်အနေနဲ့က ဝမ်းချင်နဲ့ စကားမပြောချင်လောက်အောင်ကို ပင်ပန်းနေပြီ။
"နင်နဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ်"
သူ့ရှေ့က ပိတ်ရပ်လိုက်တဲ့ ဝမ်းချင်ပုံစံက ဒီည ရိပေါ်ကိုအလွတ်ပေးမယ့်ပုံမဟုတ်။ သူက ပြောစရာရှိတာပြောဆိုတဲ့ အထာနဲ့ မေးဆတ်ပြတော့
"နင်ဘာလို့ ရှောင်းကျန့်ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်သွားတာလဲ"
"သူ့ကို သူများလုပ်လို့ ခြေထောက်နာသွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့ ငါသူ့ကိုပြန်ပို့တယ်။ ရပြီလား"
"နင် ဘယ်တုန်းက အဲ့လောက် ကူညီတတ်သွားတာလဲ။ နင်ပြောတော့ နင့်ဆိုင်ကယ်ပေါ် လူမတင်ဘူးဆို"
"သူက ငါ့သူငယ်ချင်းလေ"
"ရိပေါ် နင်မရှက်ဘူးလား"
ရိပေါ်ရဲ့ အေးတိအေးစက်အမူအယာနဲ့ ဆန်ကျင်စွာပဲ ဝမ်းချင်က ဒေါသထွက်နေခဲ့သည်။ လက်သီးတယမ်းယမ်းနဲ့ပြောနေတဲ့ ဝမ်းချင်ရဲ့စကားနဲ့ အတွေးအခေါ်ကို ရိပေါ် နားမလည်နိုင်တော့။ သူက ဘာကိုရှက်ရမှာလဲ။
"ရှောင်းကျန့်လို တစ်ကျောင်းလုံးက မပတ်သတ်ချင်တဲ့လူကို နင်က ဘာလို့အဖက်လုပ်နေတာလဲ။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းဟုတ်လား။ နင်သူ့ကို ဆက်ဆံတဲ့ပုံစံက ဝမ်းနင်တို့လို နင့်သူငယ်ချင်းတွေကို ဆက်ဆံတာနဲ့ တခြားစီပဲ။ နင် ယောကျာ်းချင်းကြိုက်နေတာလား"
ရိပေါ်နှုတ်ခမ်းထောင့်ချိုးလေးတွေ ကွေးသွားအောင် ခပ်မဲ့မဲ့အပြုံးတစ်ခုပြုံးလိုက်မိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဒါပဲလား။ မိန်းကလေးတွေဟာ အူတိုစရာမရှိ မနာလိုစရာမရှိ ယောကျာ်းလေးတွေနဲ့တောင် ဆွဲစိပြီးမနာလိုဖြစ်နေတာလား။
"ကြိုက်တော့ကော ဘာဖြစ်လဲ။ ငါက မိန်းကလေးဖြစ်မှ ကြိုက်ရမှာလား။ ယောကျာ်းဖြစ်ဖြစ် မိန်းမဖြစ်ဖြစ် ငါဖီးလ်လာရင် ကြိုက်မှာပဲ"
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
