ေ႐ွာင္းက်န္႔ အခန္းေပါက္ဝကိုကြယ္ၿပီး ရိေပၚေနရာေလးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ စာေရးစားပြဲေပၚေမွာက္အိပ္ေနတာမို႔ သူ႔မ်က္ႏွာ ျဖဴျဖဴလံုးလံုးေလးအစား ဆံႏြယ္ အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဘုတ္သိုက္ေလးကိုသာျမင္ရသည္။ သူ႔အခုအခက္အခဲက ရိေပၚကို ဘယ္လို စကားစရမယ္ဆိုတာပဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးသတ္ဖို႔ႀကိဳစားတဲ့ မင္းယြီက မေသေပမယ့္ ေဆးရံုေပၚမွာ ႏွစ္လေလာက္ေနရမယ့္ အေျခအေနမွာ႐ွိသည္။ အဲ့ဒီထက္ပိုလို႔ သူ႔ၾကည့္ရတာ အကုန္လႊတ္ခ်လိုက္သည္ထင္သည္။ သူပန္းခ်ီလံုးဝမဆြဲေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္သည္။
အႏုပညာ႐ွင္ဆိုတာ တခါတရံမွာ ဖန္တီးမႈစြမ္းအင္ က်ဆင္းသြားတတ္တဲ့အေုခအေနကို မလြဲမေသြၾကံဳေတြ႔ရမယ္ဆိုေပမယ့္ မင္းယြီကေတာ့ ထင္တာထက္ ပိုေစာေစာၾကံဳလိုက္ရပံုရသည္။
အႏုပညာဆရာမက မင္းယြီအစားေ႐ွာင္းက်န္႔ကို လူငယ္ၿပိဳင္ပြဲဝင္ဖို႔တိုက္တြန္းသည္။ သူ႔ဘာသာသူဆိုမၿပိဳင္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီၿပိဳင္ပြဲမွာသာ အသိအမွတ္ျပဳမႈတစ္ခုခုရရင္ သူတက္ခ်င္တဲ့ အႏုပညာတကၠသိူလ္တက္ဖို႔ စေကာလား႐ွစ္ရႏိုင္သည္ ဆိုေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ စဥ္းစားရၿပီ။ သု႔အတြက္ ပထမဆံုးၿပိဳင္ပြဲဝင္ပန္းခ်ီကို ဝမ္ရိေပၚကလြဲလို႔ အျခားသူမျဖစ္ေစခ်င္။
"ရတာေပါ့ ဘာလို႔မရ ရမွာလဲ။ ညေနက် ပန္းခ်ီခန္းကိုလာခဲ့မယ္"
ညဘက္ဆို ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အလုပ္ဆက္ဆင္းေနသလို စေနတနဂၤေႏြဆိုလဲ မနားပဲ ဆိုင္ကယ္ကြင္းမွာ ေလ့က်င့္ေရးဆင္းရလို႔ စာသင္ခန္းထဲလာအိပ္တဲ့ေကာင္ေလးက ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ကူညီဖို႔က် စြမ္းအင္ေတြဘယ္ကထြက္လာလဲ မသိေတာ့။
"ဟိုေလ. ဒီတခါကေလ ပန္းခ်ီခန္းမွာ ဆြဲရင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။ မင္းအခန္းမွာလာဆြဲလို႔ရမလား"
ရိေပၚက နႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ တြန္႔ေကြးလိုက္ရင္း
"ဘာလဲ က်န္႔ေကာက ငါ့ကို တံုးလံုးေမာ္ဒယ္ထိုင္ခိုင္းမလို႔လား"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က႐ွက္႐ွက္နဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔က နဂိုတည္းက ႐ွက္တတ္တဲ့သူမို႔ ထားပါေတာ့ ရိေပၚကပါ တံေတြးေတြသီး ေခ်ာင္းေတြဆိုးတာ မ်က္ႏွာႀကီးပါ နီရဲေပါက္ထြက္ေတာ့မည္။
YOU ARE READING
MARS
Fanfictionတခ်ိဳ႕လူေတြက ႏူးည့ံတယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ၾကံ့ခိုင္တယ္။ တခ်ဳိ့ေတြကေတာ့ ၾက့ံခိုင္တယ္ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် မူးည့ံလြန္းလွတယ္။ တချို့လူတွေက နူးည့ံတယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ကြံ့ခိုင်တယ်။ တချို့တွေကတော့ ကြ့ံခိုင်တယ် ထင်ရပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မူးည့ံလွန်းလှ...
