Kidnapped

« 24 »

Toen ik het met Ace had geëindigd, was ik naar boven gegaan en naar Carter's kamer gegaan. Nu zit ik hier op zijn bed. Ik weet niet wat ik anders moet doen. Hij stond trouwens nog steeds onder de douche, maar hij kan er elk moment uitkomen denk ik. En dan krijg ik ook de volle lading.

En ja hoor, na een minuutje hoorde ik het slot van de badkamer omdraaien en Carter met een handdoek gevaarlijk laag om zijn heupen heen. Hij haalde nog een handdoek door zijn natte haar heen en zag me toen op zijn bed. Hij grijnsde naar me, betekent dat dat hij niet meer boos is dat ik hem enkele minuten geleden in zijn edele delen heb geschopt?

'Ik weet dat ik er goed uit zie, sweetheart.' Waarom moet hij me altijd zo noemen? En hij is zo arrogant. Maar ja, ik moet meespelen. Ik stond op van het bed en liep naar hem toe. En sloeg mijn armen om zijn nek heen. Hij legde zijn handen op mijn heupen.

'Je ziet er inderdaad goed uit,' fluisterde ik in zijn oor. Mijn hart heeft nog nooit zo hard geklopt, niet omdat ik dit leuk vond, maar omdat ik bang was dat hij zou doorhebben dat dit alles een act is.

'Hmm, ik weet het.' Hij trok me dichter tegen hem aan. Ik legde mijn hand op zijn ontblote borst.

'Toch vond mijn zaakje daar beneden het niet echt fijn dat je ze net schopte,' zei hij toen hij me abrupt los liet. Moodswings?

'Ja, over dat...' ik krabde aan mijn nek. 'Het spijt me.' Niet gemeend.

'Je had het ook gewoon lief kunnen vragen met je mooie gezicht.' Hij pakte opeens weer mijn heupen vast en drukte me tegen de muur aan. Ik hapte naar adem.

'Ik vond die manier toch net wat leuker,' plaagde ik hem. Hij blikte naar mijn lippen en grijnsde.

'Je vraagt er gewoon om, babe.' En op dat moment drukte hij zijn volle lippen op die van mij. Ik zoende hem terug. Ik voelde er nog steeds niks bij, toen ik Ace zoende voelde het goed en vol met passie maar dit, echt niks. Mijn handen vervlochtte ik in zijn haar. Na een tijdje trok hij terug en keek me toen weer serieus aan.

'Ik neem aan dat je het uit hebt gemaakt met Ace?' Zijn ogen stonden opeens weer donker. Ik knikte voorzichtig.

'Mooi,' prevelde hij terwijl hij zijn vingers door mijn haar liet glijden. Het bleef een tijdje stil, toen besloot ik een vraag te stellen die ik al langer wilde stellen.

'Meende je het echt toen je zei dat je Ace zou vermoorden als ik het niet zou uitmaken?' vroeg ik hem terwijl ik hoopte dat hij nee zou zeggen, hopend dat hij nog een soort van oké persoon zou zijn.

'Deels,' begon hij, ik fronste mijn wenkbrauwen.

'Ik zei het ook zodat je het ook echt zou uitmaken met hem. Maar als hij in de weg zou staan van onze liefde, zou ik zeker niet twijfelen om hem te vermoorden.' Ik hapte naar adem.

'Wat is er mis met jou?! Je zou je eigen vlees en bloed vermoorden voor deze ''liefde''. Liefde ontstaat niet na één maand Carter, of hoe lang ik hier ook al ben.'

'Ongeveer drie weken.' Drie weken. Wat lang. Ik verlangde zo erg naar mijn ouders, mijn beste vriendin Mila, zelfs school. En ik wilde zo graag naar huis. Hoezo kon Carter me gewoon niet laten gaan?

'Maar Tess, je bent van mij. Waarom snap je dat nou nog steeds niet? Je hebt niet voor niets mijn teken op je linkerarm.' Oh ja, die C die Carter in mijn linker bovenarm heeft gesneden, wat een psychopaat. Alleen maar om te laten zien dat ik van ''hem''ben.

'Eerst strafte ik je altijd door je te zoenen, maar dat blijkt niet meer te werken, omdat je me eindelijk leuk vindt,' constateerde hij. Mijn straf is om überhaupt in dezelfde ruimte als hem te zijn.

'Carter, waarom begrijp je het nog steeds niet? Ik ben niet van jou, want ik ben geen voorwerp, ik ben een mens. En ja, ik vind je zeker leuk en lief en knap en aantrekkelijk, maar ik wil echt dat je stopt met te doen alsof ik je voorwerp ben.' Ik ben echt een goede actrice, dacht ik.

'Hmm, ik weet niet of ik dat kan, prinses,' mompelde hij terwijl hij over mijn wang streek. 'Ik word gewoon zo boos als ik aan jou denk met een andere man, mijn broer bijvoorbeeld. En dat je hem dan hebt gezoend en dat je op zijn schoot zat. Ik kan het gewoon niet hebben.'

Ik omvatte zijn gezicht met mijn handen. 'Denk er dan niet aan.' Ik boog naar voren en gaf hem een klein kusje op zijn mond. Hij genoot er duidelijk van.

'Zullen we een film op Netflix kijken?' stelde hij opeens voor. Ik knikte enthousiast. We besloten The Hunger Games te kijken.

We lagen nu al en tijdje zo de film te kijken op zijn bed, mijn hoofd op zijn borst en zijn arm lag op mijn schouder. En voor het eerst in een lange tijd voelde ik een soort rust. Hij probeerde me niet te zoenen, was niet boos op mij, maar gewoon lekker niks. Ik vind Carter wel echt een verschrikkelijk persoon, na alles wat hij me heeft aangedaan. Maar binnenkort ga ik naar huis.

'Carter?'

'Hmm?'

'Wanneer denk je dat ik mijn ouders eens kan bellen?' Gelijk ging hij rechtop zitten en keek me serieus en boos aan. En daar ging mijn rust...

A/N: Ik upload de laatste tijd wat vaker, omdat ik nu toch meer tijd heb om te schrijven. Dus wat vonden jullie van dit hoofdstuk?