Kidnapped

« 17 »

Met angst staarde ik naar het mes.
'W-waarom heb je een mes m-meegenomen?' stotterde ik met mijn ogen nog steeds op het mes gericht. Carter zei niks en streelde over het mes. Welke psychopaat streelt er nou een mes? Oh ik weet het! Carter de kidnapper.

Hij onderbrak mijn gedachten toen hij dichterbij stapte. Hij bleef ondertussen naar het mes staren, alsof hij nadacht wat hij ermee ging doen? Dat wist hij natuurlijk allang. Toen hij weer een stap naar mij toe zette, deed ik er weer een achteruit. Hij legde het mes neer op het bijzettafeltje naast het bed. Godzijdank. Hij ging me toch niks aan doen. Maar waarom had hij het mes dan gepakt?

Voordat ik me nog meer over dat fucking zorgen kon maken, voelde ik een harde klap tegen mijn hoofd. Langzaam werd mijn zicht wazig. Ik voelde nog dat twee sterke armen me opvingen.

Sloom gingen mijn ogen open. Ik was in een andere ruimte, het was koud hier. Het leek alsof ik in een kelder was. Ik wist niet eens dat er een kelder in dit huis was. Er zijn vast nog meer dingen die ik niet weet. Er schoot een stekende pijn door mijn hoofd. Ik wilde mijn hoofd aanraken, maar dat ging niet. Ik probeerde het nog een keer en realiseerde me dat hij mijn handen vast had gemaakt aan de stoel waar ik op zat.

Opeens viel de klap me weer in. Carter had me knock-out geslagen. Waarom? Mijn linkerarm brandde. Wat had ik met mijn arm gedaan dat het zo brandde, vroeg ik me af. Ik draaide mijn hoofd en schrok me kapot. Bijna kotsend wendde ik me af. Het zag er... bloederig en vies uit. Ik walgde ervan. Hoe kon hij me dit aan doen?! De klootzak. Ik haatte hem en dat ging ik hem dalijk even goed duidelijk maken. Op mijn linker boven arm stond een bloederige letter. De letter C. Zo te zien was hij net gemaakt, daarom had hij me knock-out geslagen, zodat ik dat niet hoefde mee te maken. Maar what the fuck denkt hij?! Ik werd zo kwaad van hem. Ik hoopte dat het nog heelde. Opzich was de letter niet heel groot, maar nog steeds, hij was er. Ik zuchtte, ik wilde hier zó graag weg. Zouden mijn ouders en Mila nog steeds naar me zoeken? Oh Mila. Wat miste ik haar vrolijkheid. Mijn beste vriendin kon ik nu echt wel even gebruiken.

Met een kraak ging de kelderdeur open en daar stond meneer de psychopaat. Dat was ook het eerst wat ik naar zijn vieze hoofd schreeuwde, "psychopaat." Hij keek me fronsend aan en lachte het weg. Hier was dus echt helemaal niks grappigs aan.

'Wat denk je hier nou mee te bereiken!' riep ik woedend naar hem. Hij leek het alleen maar grappig te vinden. Hij liep de kamer in en stopte net voor de stoel, hurkend.

'Ach, wat ben je toch schattig en sexy als je boos bent.' Ondertussen streelde hij mijn wang. Ik probeerde zijn hand weg te slaan, maar dat ging natuurlijk niet omdat mijn handen vastzaten. Ugh. Dit zorgde ervoor dat ik nog bozer werd en dat vond hij alleen maar leuker.

'Schatje, ik heb het beste met je voor hoor,' zei hij rustig.

'Hmm, het beste met me voor? Je sloeg me net nog.'

'Dat bedoel ik het, het beste met je voor. Zo voelde je de pijn van mijn kunstwerk niet,' legde hij uit. Ik rolde met mijn ogen en vertikte het om nog tegen hem te praten.

'Ik ga nu even dit mooie teken ontsmetten, sorry als het pijn doet.' Dit is een van de weinige keren dat hij ooit sorry zei, maar hij meende het sowieso niet. Echt ongelofelijk dat ik hem ooit aantrekkelijk vond. Ik bedoel maar, hij heeft me gekidnapt, maakt me alleen maar aan het huilen en heeft nu zelfs een "kunstwerk" op mijn arm gemaakt. Hij haalde een flesje alcohol uit zijn zak en een watje. Ik haatte het als een wondje ontsmet moest worden. Ookal bracht dat goede herinneringen terug naar vroeger. Toen ik buitenspeelde en dan gevallen was en mijn knieën openhaalde. Mijn moeder kwam me dan troosten terwijl de tranen over mijn wangetjes stroomden. Ze kwam dan ook met dat watje en de alcohol. Het prikte zo erg. God, wat miste ik mijn moeder en mijn vader trouwens ook.

Ik was zo afgeleid dat ik het prikkende gevoel niet had gemerkt. Gelukkig.

'Zo, helemaal schoon en klaar nu.' Hij boog over de stoel en maakte eindelijk mijn handen los. Ik voelde me moe, zwak. Het lukte me niet eens om op te staan, hij merkte het en tilde me op in een bruidshouding.  Mijn ogen begonnen zwaarder te worden. Ik wilde hem nog wat vragen, waarom? Hij zou het toch weer weglachen, zoals altijd. Ik vroeg me af hoe zijn jeugd was, was hij net zo verkloot als hij. Dan zou ik het kunnen begrijpen. Net toen mijn ogen begonnen dicht te vallen hoorde ik nog: 'Het spijt me, babe. Ik moest je gewoon laten zien dat je van mij bent.'

A/N: yoo ben er weer, opeens had ik weer inspiratie voor nog een hoofdstuk dus hier weer een hoofdstukkie! Wat vinden jullie van het teken dat Tess nu heeft?