Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

1. Bailee: Koffers die op vakantie naar de bahama's gaan

Bailee sjokte naar het trio van witte kuipstoeltjes en liet zich asociaal op het middelste stoeltje vallen, omdat er verder toch niemand zat. Als haar ouders dit eens zouden zien, dan zou ze meteen op haar kop krijgen. Waarom dacht ze aan haar ouders? Die waren hier niet eens en in New York waren ze er ook niet geweest om haar uit te zwaaien, dus waarom dacht ze nu ineens aan ze?

 

‘Je wilt door Europa gaan reizen?’ Haar moeder trok een vies gezicht alsof haar dochter zojuist gezegd had ze van plan was om elke hondendrol te markeren met een vlaggetje. ‘Waarom in vredesnaam? Ga toch mee naar Bali!’

Bailee schudde haar hoofd. ‘Ik wil niet met jullie ouwelui mee. Ik wil alleen op vakantie. Samen met Bella.’

Haar moeder klakte afkeurend met haar tong. ‘Je zou om moeten gaan met normale meisjes.’

‘Bella is normaal.’

 

Nu zat ze hier, op vliegveld Londen Heathrow met haar hoofd in haar handen en zonder een koffer.

‘Oh my god,’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Mijn koffer kwijt inclusief mijn nieuwe pumps die ik nog niet één keer aan heb gehad!’

Ze viste haar smartphone uit haar tas en begon meteen driftig door haar contactenlijst te scrollen, op zoek naar Bella’s naam. Overigens stond Bella er als Bello in, omdat Bailee wist dat haar vriendin daar een hekel aan had. Dat en aan de vraag of ze vernoemd was naar Bella Swan uit Twilight. Die vraag moest je stellen als je ruzie met haar wilde krijgen. ‘Ik haat Twilight en ik verbrand alle boeken die ik tegenkom.’

Bailee moest tot haar schaamte bekennen dat zij de boeken gelezen had. Ze duwde wat van haar rode haar achter haar oor toen de telefoon overging.

‘Waar ben je, trut?’ klonk er aan de andere kant van de lijn.

‘Op de maan.’

Bella grinnikte. ‘Wat klets je nou? Ben je in Londen? Is het echt zo gaaf als ze zeggen? Ben je One Direction al tegengekomen? Of Simon Cowell? Harry Potter?’

Bailee maakte een afkeurend geluidje. ‘Nee, ik ben niet verder gekomen dan het vliegveld. Maar mijn koffer is kwijt. Met mijn nieuwe schoenen.’

Ze zakte een beetje ineen op de stoel en hing haar haren voor haar ogen zodat niemand de opkomende tranen zou zien.

‘Het zijn maar spullen!’ zou haar vader zeggen. ‘Die kun je vervangen.’

Die spullen misschien wel, maar de paar foto’s die ze erin gestopt had, kon ze niet vervangen. En ze kon nergens in Londen - of welke andere stad dan ook - een ‘I <3 New York’ T-shirt kunnen kopen.

Bella vloekte aan de andere kant. Hard en luid.

‘Laatste oproep voor vlucht KL-1018 naar Schiphol Airport!’

Bailee schoot overeind en graaide haar ticket uit haar tas. Was dat haar… Ze zocht met haar ogen de regels af tot ze het vond. Het was inderdaad haar vlucht. Ze keek even naar haar schoenen en was blij dat ze haar gympen droeg in plaats van haar nieuwste paar pumps, wat ze eerst van plan geweest was.

‘Bells, ik moet ophangen!’

Zonder op de protesten van haar vriendin in te gaan, propte ze de telefoon in haar zak en griste ze haar tas mee.

Ze zigzagde het vliegveld over, kon nog net een groepje als Big Ben verklede Japanse toeristen ontwijken, een man met een gigantische felgele shopper en slippers aan zijn harige voeten en kwam hijgend bij de gate aan. Misschien moest ze toch eens wat meer aan haar conditie doen en niet alleen genoegen nemen met dat rondje hardlopen dat ze eens per week deed. Als ze zin had.