Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

4. Blake: Viel drinken onder voedsel?

4. Blake: Viel drinken onder voedsel?

 Toen hij het zei, wierp Bailee een vreemde blik op hem. ‘Champagne? Waarom gaan we champagne drinken?’ Haar grijze ogen scanden zijn gezicht.
Schouderophalend zei hij: ‘Omdat het kan? Omdat jij een gave zomer gaat hebben? Weet ik veel. Zolang jij dat schema van je maar in je tas laat.’ De stewardess gaf hen twee glazen champagne aan, die Bailee aannam. Ze gaf één glas weer door aan Blake, die hem grinnikend aanpakte.
‘Maar ik heb mijn schema nodig! Volgens mij ga ik mijn trein missen,’ mokte het meisje. Blake nipte ondertussen van de champagne, die voor vliegtuigvoedsel best te drinken was. Of viel drinken niet onder voedsel?
‘De trein waar naartoe?’ Hij zette zijn glas op het uitklaptafeltje voor hem en richtte een vragende blik op Bailee’s gezicht vol sproeten.
‘Haarlem,’ zuchtte ze. Blake’s gezicht lichtte op, bij het horen van zijn woonplaats.
‘Haarlem?’ Het meisje knikte en nam een slok van haar champagne, trok daarbij een zuur gezicht.
‘Ik ga ook naar Haarlem. Mijn ouders komen me ophalen van het vliegveld, ik denk wel dat je mee kunt rijden,’ zei hij tegen haar met een enorme grijns op zijn gezicht. Zijn blik viel vervolgens op haar vingers, die nerveus op en neer wiebelden.
‘Het scheelt je reiskosten? Je wilde toch geld besparen?’ Inmiddels was hij ook nerveus. Iets in hem wilde dat het meisje langer bij hem in de buurt bleef, maar hij kon zijn vinger niet leggen op de oorzaak.
Ze draaide de staalkleurige ogen weer naar hem en perste een glimlach op haar gezicht. Hij zag dat ze er moeite voor moest doen en de moed zonk hem in zijn schoenen. Ach wat had hij ook verwacht? Hij kende het meisje krap drie kwartier. 
‘Ik wil jullie niet tot last zijn,’ zei Bailee zacht. Hij grinnikte, maar deze lach bereikte zijn ogen niet.
‘Tot last? We rijden toch al naar Haarlem hoor. Met of zonder jou.’ Hij haalde zijn schouders op en nam nog een slok van zijn champagne, die meteen een stuk slechter smaakte.

Hij besloot zijn oordopjes maar weer in zijn oren te stoppen en begon naar buiten te staren. Een neerslachtig gevoel overviel hem.
Plotseling werden zijn oordopjes weer uit zijn oren getrokken. Langzaam draaide Blake zich naar haar om en zag hoe ze de oordopjes in haar oren stopte.
‘Waar zit je toch naar te luisteren?’ Zodra ze het geluid uit de oordopjes hoorde, glimlachte ze naar hem. 
‘Wat is dit? Ik ken dit helemaal niet.’ Er trok weer een scheve glimlach over zijn gezicht, toen hij zag hoe zij haar neus rimpelde. 
‘Het is Kensington,’ antwoordde hij. 
‘Nooit van gehoord,’ zei Bailee hoofdschuddend. ‘Het klinkt als aardig wat gitaren.’
Blake knikte weer naar haar. ‘Ze komen uit Utrecht en het is een rockband, dus inderdaad gitaren.’ Hij pakte de oordopjes uit haar handen. Precies op dat moment kondigde de piloot aan, dat ze konden landen. Blake gooide snel zijn glas champagne achterover en klapte het tafeltje dicht, aangezien dat verplicht was.

Terwijl de piloot de daling inzette, en Blake zijn oren voelde ploppen, zei Bailee: ‘Als je zeker weet dat het geen moeite is, wil ik toch wel gebruik maken van je lift.’ Blake glimlachte naar haar en drukte zijn vingers op zijn oren.
‘Even wachten hoor,’ zei hij. Bailee richtteeen vragende blik op hem, maar hij kon er niets aan doen. Hij had geen hekel aan vliegen, maar zodra dat verdomde vliegtuig ging dalen of stijgen, voelde hij de luchtdruk in zijn oren. En dat deed pijn.
Hij was blij toen hij de wielen de grond voelde raken. Dat betekende dat hij zijn oren weer los kon laten en dat hij een paar keer flink moest slikken, zodat ze zouden ploppen. Bailee zat hem nog steeds onbegrijpelijk aan te kijken.
‘Mijn oren reageren op de luchtdruk,’ zei hij schaapachtig. Alle passagiers van het vliegtuig begonnen op dat moment te klappen en Blake besloot mee te doen. Bailee keek eerst het vliegtuig rond en klapte zachtjes mee, terwijl ze Blake een blik toewierp die zei: Waarom klappen we in godsnaam? We horen toch te landen? Blake grinnikte om de blik die ze in haar ogen had. Uiteindelijk ging iedereen staan en liep langzaam het gangpad in. Blake pakte zijn tas uit het compartiment boven hun hoofd.
‘Wat zei je nou net, toen we aan het landen waren?’ Blake richtte zijn blik op het roodharige meisje met sproeten, dat nu begon te blozen.
‘Misschien wil ik toch gebruik maken van je aanbod, voor een lift. Als het niet te veel moeite is,’ zei ze zacht, haast fluisterend. Een grijns verscheen op zijn gezicht.
‘Tuurlijk niet.’