Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

1. Bailee: Koffers die op vakantie naar de bahama's gaan

1. Bailee: Koffers die op vakantie naar de bahama's gaan

Zomer 2014

Ze had moeten weten dat het haar niet zou lukken. Verf je haar nooit roze als je geen Bella Rossi heet. Nu stond ze voor de spiegel in de damestoiletten op Heathrow Airport met in haar handen slechts één zielig plukje dat roze was.

Eén armetierig gekleurd stukje dat niet eigenwijs was. Ze had er agressieve verf opgegooid, maar het had niets geholpen. Het roze vloekte nu ontzettend bij de rest van haar haren. Bailee zuchtte diep. Er was helaas niets meer aan te doen, behalve dan om het eraf te knippen of pikzwart te verven en daar piekerde ze niet over. Ze had niet voor niets jaren haar haren alleen ontdaan van dode puntjes en nu had ze het verpest. Ze liet zich nooit meer overhalen door Bella, ook niet in een aangeschoten bui.

Pastelkleurig haar mocht dan wel hip zijn, maar rood en roze vloekte dan nog steeds.

En toch had Bella haar in een aangeschoten bui kunnen overtuigen dat pastelkleurig haar helemaal hip was en dat rood en roze de meest geweldige combinatie ooit was

Zij had het geloofd met haar benevelde hoofd, zoals ze dat altijd deed na een drankje. Nee, zoals ze altijd deed wanneer Bella haar zin wilde krijgen.  

Bailee snoof, probeerde haar spiegelbeeld te intimideren met een boze blik en liep daarna het toilet uit. Ze moest op zoek naar haar koffer en ze stevende op de eerste de beste balie af. Het was niet zo dat ze nooit op reis geweest was, maar haar vader regelde dit soort dingen terwijl ‘zijn meiden’ een skinny flavored latte gingen halen. In het geval van haar moeder: Chai tea.

Nu moest ze het zelf uitzoeken en ze graaide in haar tas naar haar paspoort.

‘Kan ik u helpen, miss?’ Een jonge vrouw achter één van de balies glimlachte zo vriendelijk naar Bailee dat ze zich een tikkeltje minder stom voelde toen ze zei: ‘Mijn bagage is kwijt. Kunt u het terugvinden?’

Bailee las op het naamkaartje op de borst van de vrouw dat ze Dolores heette. Dolores Hay. Dolly.

‘Miss, I’m so sorry! Ik zal kijken of ik u kan helpen.’  De vrouw schudde haar blonde hoofd, terwijl ze driftig op haar toetsenbord tikte. ‘Die typt niet. Nee, die ramt op de toetsen en beschadigt daarmee de nagellak op haar klauwen,’ zou Bella zeggen. Maar haar vriendin zou deze vrouw ook de huid vol schelden. Bailee kreeg een beetje een verdrietig gevoel bij de gedachte aan haar beste vriendin die nu in haar bed lag en nu volledig in de watten gelegd werd door haar vriendje.

‘Heeft u uw boarding pass en paspoort voor me?’

Zwijgend schoof Bailee de spullen door naar Dolly  die opnieuw driftig begon te tikken. ‘Ik kan u echt niet vertellen waar uw koffer is.’

‘Hoezo kunt u dat niet vertellen?’ Bailee snoof boos. ‘Op JFK zeiden ze -’

De vrouw schudde haar hoofd. ‘Amerikanen moet je nooit geloven. Sorry, Miss Ziekurs, dat was niet echt professioneel van me.’

‘Zegers, niet Ziekurs.’ Ze haalde haar neus op. ‘En ik ben half Amerikaans, dank u.’

De vrouw verschoot een beetje van kleur en begon opnieuw verontschuldigingen te uiten, maar Bailee schudde haar hoofd. ‘Het maakt niet uit. Maar… u wilt dus zeggen dat mijn koffer verdwenen is? Dat hij zelf een vliegtuig ingerold is naar de Bahama’s om vakantie te gaan vieren?’

Ze twijfelde tussen ‘gaan stampen als een kind van vijf’ of ‘hysterisch huilen alsof de liefde van je leven het uitgemaakt heeft’.

‘U reist naar Amsterdam, toch? Schiphol Airport? Als de koffer daar niet aan komt, helpen ze u daar verder.’ Ze kreeg nog een glimlachje van Dolores voor ze ‘Next one, please!’ riep.