Ο Κύκλος που κλείνει

Κεφάλαιο 45: 19 Φλεβάρη 1960: Στα επείγοντα ενός νοσοκομείου

"Τι έγινε; Πείτε μου....!"

"Λυπάμαι Κύριέ μου...."

Ο Άντρας πάγωσε. Έκανε δύο βήματα πίσω και στάθηκε εκεί σαν μαρμάρινη στήλη.

"Τι θέλετε να πείτε;" Μόλις που ακούστηκε.

"Είχε χάσει πολύ αίμα, η πτώση απ τη σκάλα προκάλεσε, είχε προκαλέσει κάκωση στον εγκέφαλο. Εκτός από την εξωτερική αιμορραγία είχαμε και εσωτερική...."

Ο Άντρας άρχισε να μην έχει καλή επαφή με ότι γινόταν γύρω του. Τα σκυθρωπά πρόσωπα των δύο γιατρών τα έβλεπε να γυροφέρνουν μπροστά του.

"Λυπάμαι κύριε.... την κοπέλα την χάσαμε...."

Ξαφνικά σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα τον επανέφερε. Σαν κάτι άλλο να τον επανέφερε και πρόλαβε τον γιατρό.

"Γιατρέ...... πείτε μου....!" Ακούστηκε δραματικά "Πείτε μου .... περιμένω να μου πείτε...."

Σαν να άνοιγε για εκείνον μια πόρτα κάπου σε ένα σκοτεινό κελάρι. Έμεινε εκεί κρεμασμένος στα χείλη τους, σαν να καρτερούσε από εκείνους να μάθει τι είχε γίνει, τι είχε τρέξει. Όλη του η ζωή κρεμασμένη σε δύο ανθρώπινα χείλη...

Λίγη ώρα αργότερα σε ένα θάλαμο του νοσοκομείου

Λίγη ώρα αργότερα σε ένα θάλαμο του Νοσοκομείου...

Η Μεγάλη Ξύλινη λευκή πόρτα έστεκε κλειστή μπροστά του σαν ένα παγωμένο παραπέτασμα. Ένα πέρασμα ανάμεσα σε δύο τοίχους. Ένα όριο. Δύο κόσμοι. Μπροστά του στα δεξιά μια νεαρή νοσοκόμα με χαμηλωμένο το βλέμμα.

"Περάστε..." Του είπε με φωνή που σαν να ερχόταν από αλλού. Την κοίταξε με φόβο. Στα μάτια της είδε ζωγραφισμένο τον πόνο. Άπλωσε το χέρι του αργά μπροστά. Εμφανώς έτρεμε. Άγγιξε το πόμολο. Του φάνηκε παγωμένο. Η νεαρή νοσοκόμα τον κοίταξε από δίπλα μία ακόμα φορά σαν του έκανε νεύμα να προχωρήσει. Γύρισε το πόμολο με τον μεταλλικό ήχο του τριξίματος να τον γδέρνει σύγκορμο.

Στον τοίχο που χώριζε τους δύο κόσμους φάνηκε το άνοιγμα της πόρτας που μεγάλωνε σταδιακά καθώς αυτή άνοιγε. Στο βάθος απέναντι ένα σιδερένιο λευκό κρεβάτι άρχισε να γεμίζει τα μάτια του.

Έκανε ένα βήμα με τρόμο. Σαν να πέρναγε κάτι που τον οδηγούσε σε εφιάλτη. Στα μάτια του το μεταλλικό κρεβάτι εμφανίστηκε στο σύνολό του. Μπήκε. Η Νοσοκόμα δεν τον ακολούθησε. Στάθηκε έξω. Έκανε ένα ακόμα βήμα. Το βλέμμα του πήρε την απόφαση να σηκωθεί λίγο. Το κρεββάτι γέμισε με τον όγκο ενός ανθρώπινου σώματος σκεπασμένου. Ανατρίχιασε. Έκλεισε τα μάτια. Η επαφή με την κουπαστή του κρεβατιού τον ειδοποίησε ότι έφτασε. Εκεί. Στο τέρμα. Έπρεπε να δει. Τα μάτια του σηκώθηκαν και το κάτασπρο ακίνητο πρόσωπο μιας νεαρής γυναίκας γέμισε τα πάντα μπροστά του.