Ya hayat alır elindekileri ya da bire beş kadar da sunar önüne, ya şanslı doğardın bu hikayede ya da yakalardın o şansı...
Ben ne şanslı doğandım, ne o şansı yakalayan ne de hayatında fazlasıyla alan...
Ben o hayatı elinden alınandım...
Yıkık olan...
Hani bazen dibi görmeden yükselemezsin derler ya, ben o dipten hiç çıkamadım...
Battım, battım ve battım...
Elimden alınanlara baktım. Gidenlere baktım. Hiç gelmicek olanlara baktım. Tutmaya çalıştıkça kaçan uca bile alıştım.
Ben bu hayattan hiç bir şey alamadım, tam aldım dedim onu da ölümün kollarına bıraktım.
Çizdim ben bu hayatta hep, başkalarına karşı yeni görünmez duvarlar, yeni kimlikler, farklı kişilikler çizdim. Güzel de çizdim ama ne içini renklendirebildim ne de üstüne çizdiklerimle gerçekliği kendimden saklayabildim.
Bu nasıl bir hissiyat bilir misiniz?
Hissizlik...
Artık elinden alınanlara takati kalmamış, her hücresinde o çaresizliği hisseden son çırpınışlar...
Şimdi neredeyim diye soracak olursanız da, en güzel cevabım bilinmezlikde olurdu. Ne şu aşağıda kayaları döven iri dalgalar, ne kasvetli hava, ne de esen soğuk rüzgar boşlukta olmadığımı kanıtlayabilirdi.
Ama her şey sona erecekti... Her şey...
Şimdi sadece gözlerimi kapatıyorum. Sonsuzluğa sadece üç adım var.
Birinci adım, ikinci adım ve son...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu harika edit için likethefirstsnow 'a çok teşekkürler, seviliyorsun bebeğim ❤
