Touch The Past Love を

Ep 1| Familiar Stranger

Lana Del Rey - Born To Die

***

Boşluk...

Uzun bir bilinmezliğin ardından duyulan tik tak sesi, ciğerimlerime giden hava, hastahane kokusu ve hala yaşıyor olmanın verdiği hissizlik...

Kulağıma gelen seslere tepki verecek kadar bile mecalimin olmaması günlerdir uyuduğuma işaretken, her yanım uyuşmuş, boğazım fazlasıyla kurumuş ve bilincim bulanık bir şekilde bana oyun oynarken, gözlerimi açacak gücüm dahi kalmamıştı.

Ruhen burada ama bedenen yok gibi. Yaşamaya çalıştığım süre boyunca tam tersini hissetmişken şimdi bu biraz tuhaftı.

Ve her nerede isem, yalnız değildim. Duyduğum seslerin hepsi yabancıydı ancak bir ses vardı ki, şiddeti ve öfkesi her bir kelimesine yansıyarak firar ederken, daha önce duymadığıma emin olduğum fakat bir o kadar da yakın hissettiren o tını,

''Neden hala bir tepki vermiyor?! Hani beyninde hasar falan yoktu! Günlerdir uyuyor... ''

''Taehyung bey, sakin olun. Biz yapılması gerekenleri zaten yaptık. Beyninde de şu anlık bir hasar gözükmüyor. Tek yapmamız gereken beklemek artık.'' yabancı bir ses daha dolduğunda kulaklarıma, ardından gürültü ile inen bir şeylerin kırılma sesi eşlik etti buna.

''Bekle, bekle, bekle! Şimdiye kadar uyanması gerekirdi!... Bizim zamanımız yok anlamıyor musun Doktor?! Bir hastahane daha değiştiremeyiz!''

Merakım konuşmalar artıkça artmış, sesin tınısı beynimde yankılanırken, gözlerimi yavaş da olsa aralamayı başarmıştım. Bulanık görüşüm seçtiği kareleri kısa bir an algılamakta zorlansa da yavaşça yerini netliğe bırakırken, kafamı hareket ettirmeyi denemiş ancak, boğazımdan kısık bir inilti yükselmişti.

''Uyanıyor!''

Bana yaklaşan ve o tanıdık hissettiren sese doğru gözlerimi usulca çevirdiğimde, ağzımda nefesimi düzene sokmak için taktıkları zımbırtı, söyleyeceğim bir kaç kelimeyi de yutacaktı kesinlikle, bu yüzden sadece tek yaptığım yüzündeki garip ifade ile bana odaklanmış çehreyi izlemek olurken, başka bir ses eşlik etmişti yine.

''Taehyung bey sakin olun lütfen. Hastayı kontrol edelim önce.''

Doktor olduğunu anladığım kişi ağzımdakini yavaşça çıkartıp, gözlerime ışık tutarak onu duyup duymadığımı anlamak için sorular sorarken, benim bakışlarım sadece o sesin sahibindeydi.

Ellerini arkasında bağlamış bir şekilde benimle kurduğu göz kontağını bir an olsun bozmazken, yüzünde en ufak bir duygunun izi dahi bulunmayan bu yabancının donuk gözleri, zihnimin çamura dönmüş anılarına biraz daha balçık sıvamasıyla kaşlarımı çatmış ve odak noktam tamamen değişirken, gördüğüm bu kendine has bir orantısı olan yüz ile saçlarının gizlediği keskin gözler bana oldukça uzak kalmıştı.

Ancak bir tuhaflık vardı ki, o gözlerindeki bakış çok daha farklıydı.

Doktor benimle işini bitirmiş ve iyi olduğuma kanaat getirmiş olacak ki tepemden ayrılarak,

''Hastayı çok yormayın Taehyung bey, algı fonksiyonları gayet iyi görünüyor. Tekrardan geçmiş olsun.'' demiş ve yanında bulunan hemşire ile birlikte çıkışa ilerlemişti.

Ve sonunda onların çıkması ile garip hissettiren o yabancıyla baş başa kaldığımızda, sormak istediğim birkaç soru vardı elbette aklımda.

Sen kimsin?
Ve beni nasıl buldun?

Bu iki sorunun cevabı yeterli olabilirdi, şimdilik. Ancak cümleleri toparlamak o hala dikkatlice gözlerime bakarken oldukça zordu ve yüzünde hiçbir mimik hareket etmezken, odadaki tek ses nefes alış verişlerimizin dışında saatin ritmik sesiydi.