Bad guy (voltooid)

22// game over

Pov Hailey Flores

'Nou Hails, je bent officieel de eigenaar van je appartementje.' zegt Lynn. Ik knik enthousiast. We zijn acht dagen verder. Ik mag eindelijk mijn appartementje in. Weg van Colt en weg van Hunter. Ik heb ze beide zoveel mogelijk ontlopen. Colt was makkelijk, die zei bijna niks. Hunter daar in tegen viel niet mee. Ik wil hem niet kwetsen maar ik zie hem als een vriend en niet meer.

'Waar wacht je nog op, open de deur!' zegt Lynn vrolijk. Ik open de deur en loop het appartement in. 'Het ziet er lekker knus uit.' 'Er moet nog behoorlijk wat gedaan worden hoor.' zeg ik. Ik zie dat er al veel dozen staan opgestapeld. 'Ik heb de hele dag vrij genomen om je te helpen.' zegt ze. Ik glimlach en zet een box klaar. Ik connect en zet muziek op. 'Sorry alvast voor de buren.' lach ik. Ik pak een doos en maak hem open. Ik begin met uitpakken en alles een plekje te geven.

***

'Zo eindelijk klaar.' zeg ik als ik het laatste dingetje opruim. 'Dat heeft ongeveer zo'n zes uur gekost.' 'Ja maar het was me het wel waard.' zeg ik. Eindelijk een eigen plekje. Rust dat weer kan terugkeren in mijn leven. Ik kijk naar het geheel. Lynn komt naast me staan. 'Je moeder zou zo trots op je zijn.' Ik knik even en slik de tranen in. Ik probeer zoveel mogelijk dat onderwerp te vermijden. Het is gewoon nog te moeilijk om daar over te praten. 'Blijf je eten?' vraag ik. Lynn schudt haar hoofd. 'Gaan uiteten voor de trouwdag van pap en mam. Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan hier niet onderuit.' zegt ze met een sip gezicht.

'Geeft niks.' zeg ik. Ze geeft me een knuffel. 'Morgen ben ik er, belooft.' zegt ze. Ik zeg haar gedag en bedank haar nogmaals voor haar hulp. Als ze weg is, plof ik moe op de bank. De stilte keert terug en eigenlijk vind ik het verschrikkelijk. Ik kijk om me heen. Het is gewoon zo leeg zonder mijn moeder. Ik word uit mijn gedachten gehaald door iemand die op de deur bonkt. Ik sta op en loop naar de deur. Vreemd, want niemand weet mijn adres behalve mijn vader en Lynn.

Ik open de deur. 'Wat doe jij hier? Hoe kom je aan mijn adres?' Ik kijk hem verschrikt aan. 'Via je vader.' zegt hij. 'Mag ik binnen komen?' vraagt hij. Nog een beetje verbaasd, laat ik hem binnen. 'Ik dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken.' Hij glimlacht even. Ik smelt even. 'Waarom nu? Waarom nu weer ineens?' Hij gaat op de bank zitten. Ik zucht. 'Ik wilde net wat eten gaan halen.' mompel ik. 'Ik breng je wel.' Hij staat weer op. 'Waarom ook niet.' mompel ik. Ik pak mijn jas en trek mijn schoenen aan. 'Let's go.' zegt hij en trekt me mee.

We lopen naar buiten waar zijn motor staat. Hij geeft me een helm aan. 'Stap op.' zegt hij. Ik zet de helm op en doe wat hij zegt door achter op zijn motor te stappen. 'Hou je vast.' Ik klem mijn arm om hem heen. Hij start zijn motor en zo rijden we weg.

Niet veel later komen we aan bij een eettentje. We stappen af en lopen naar binnen. 'Tafeltje voor twee.' zegt Colt en de man knikt. We volgen hem naar een tafeltje dat gedekt is voor twee personen. 'Waarom doe je dit?' vraag ik aan hem als we gaan zitten. 'Mag het niet dan?' Ik haal mijn schouders op. 'Wat willen jullie bestellen?' Een serveerster komt bij onze tafel staan. 'Een pizza Hawaii voor mij en een pizza salami voor haar.' zegt Colt. 'Komt er zo aan.' zegt ze. 'Ik kan zelf ook kiezen.' mompel ik. 'Weet ik, maar je had dat toch wel gekozen.' zegt hij.

'Colt ik kan dit niet langer. Dit wat wat doen! Eigenlijk wat jij doet!' zeg ik. 'En wat is dat?' 'Het spelletje wat je met me speelt.' Ik kijk hem aan. 'Je speelt net zo hard mee teddybear.' Ik kijk op. Die bijnaam weer. 'Vrienden, kennis. Niets meer oké?'

'Bij deze leggen we het spel stil.'