Didem Akgül, bir şirkette müdür yardımcısıydı. Paris'e iş için giden Didem hayatının aşkıyla, Şahin Giray Eroğluyla tam da orada tanışmıştı. Ünlü Eyfel Kulesinin zirvesinde. Her şey harika gidiyorken Şahin Giray'ın aniden ortadan kaybolmasıyla hayat...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Genç kadın çektiği fotoğrafa bakıp gülümseyerek masaya oturdu. Birazdan akşam yemeği için eşini uyandıracaktı. Giray bugün çok yorulmuş olmalıydı. Öyle ki Buğra'yı uyuturken kendisi de uyumuştu. Ve Didem çok güzel bir poz bile yakalamıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Masaya son kez göz gezdirip kocasının odasına ilerleyen kadın yavaşça adamıb koluna dokundu.
"Giray. Hadi kalk yemek hazır." dedi sessizce. Giray uyanmamıştı. Kirli sakalına bakan kadın aynı şeyi tekrarladıktan sonra adam az sonra gözleri kımırlatıp yavaşça açtı.
Etrafa bakıp kolundaki ağırlığa yöneltti bakışlarını. Gülerek oğlunu tamamen kolları arasına alan adam yataktan doğrulup Buğra'yı beşiğine götürdü.
Kendisini bekleyen karısına eşlik edip aşağıya indi. "Kaç saattir uyuyorum?"
"İki saat olmuştur." dedi kadın.
"Oğlanın kokusu yüzünden. Huzur kokuyor velet." dedi Giray içinden 'tıpkı senin gibi' diye geçirdi. Sırıtarak ve yemek masasına oturdu.
Didem yemekleri tabaklara doldurdu. Mis gibi tavuk ve pilav yapmıştı. Giray onun yemeklerine iyice alışmıştı. Dile kolay iki ayı aşkın süredir birlikte aynı evdeydiler.
Yemeğin tadına bakan adam eşine "Eline sağlık." dedi. Gerçekten güzel olmuştu. Didem'in bu doğallığını seviyordu. Küçükken annesinden hep çikolatalı kurabiye ister dururdu. O kurabiyeleri annesi yapıyor sanardı. Halbuki uzun süre yanlarında olan Perihan Hanım yapıyordu o kurabiyeleri.
Bunu büyüdüğünde anlamıştı. Annesi ona hiçbir zaman kendi eliyle bir yemek yapmamıştı. Giray şimdi karısı onu böyle besleyince kendini şanslı hissetti. Yıllardır içinde olan bir eksiklikti belki de bu.
Adamın aniden çalan telefonu ile Giray ayağa kalkıp masada duran telefonunu aldı.
Telefonu açtıktan sonra "Efendim baba." dedi.
"Oğlum hemen - - - Hastanesine gel."
"Hayırdır baba?" Giray kaşlarını çatarak konuşmaya devam etti.
