ARKADAŞ +18

30○

İyi okumalar.

-

Serhat'tan;

Uyuduğundan emin olunca ses çıkarmadan ayağa kalkıp yatar pozisyona gelmesine yardımcı olup üzerini örttüm.

Rahat olduğundan emin olunca oturup ona bakmaya başladım. Neden böyle olduğunu bilmiyordum. Her şeyi bu hale getirmeyi nasıl başarabildik bilmiyordum. Ama bildiğim tek şey birlikte olursak zarar göreceğiydi.

Anlına düşen saçlarını yavaşça düzeltip kafamı yan çevirdim. Ağlamıştı ,ağladığını gözlerinden anlayabiliyordum. Onu kötü görmek istemiyordum ve yapabileceğim tek şey ondan uzaklaşmaktı.

Yalan söylemiştim. Benim kalbim aklıma her Çağrı geldiğinde farklı atıyordu. Yanımda nefesim duruken nefes alamıyordum.

Yaklaşıp dudaklarına dudaklarımı dokundurdum. Boynuna yaklaşıp derin nefes aldığımda sessizce konuştum. "Özür dilerim."

-

Sabah olduğunda her şeyi toplayıp geri dönmüştük. Zaten birlikte olmamızın yararı yoktu. Aynı dairede olduğumuz için pek uzak sayılmazdık ama benimle muhattap olmak istemiyordu.

Telefonum çalınca elimdeki bıçağı bırakıp telefonu açtım. "Efendim anne."

"Duyduklarım doğru mu?"

"Belki..."

Sinirlenmişti. "Düzgün cevap ver."

"Neyden bahsediyorsun?"

"Kelaynakların nesli tükeniyor ya oğlum. Başka sorunumuz mu var sanki!"

Kafamı iki yana salladım. "Karışmayın, biz karar verdik."

Sesi yüksek çıkmıştı."Yavrum iyi düşündünüz mü? Böyle bir anda karar verdik deyince olmuyor. Hani seviyordunuz birbirinizi. Böyle olunca nasıl devam edeceksiniz?"

"Kaç yaşımıza geldik anne. Konuşmak istemiyoruz biz düzgünce konuştuk. Hata etmişiz."

Sinirle nefesini dışarı üfledi. Bir şey söylemeden kapattığında Çağrı mutfağa girmişti. Beni görünce düz ifadesini değiştirmeden yanımdan geçti. Su içip çıkacakken ona bakmadan konuştum. "Yemek hazırladım. Açsan ye."

Açtı. Tahmin etmek zor değildi çünkü dünden beri bir şey yememiş ve kendini hırpalamıştı. Elimdeki tabağı masaya bıraktığımda ondan uzun olduğum için gözlerini dikmiş bana bakıyordu.

"Aç değilim."

"Emin misin?" Eğer yemezse açlıktan bayılabilirdi.

"Eminim."

Arkasını dönüp çıktığında bir süre baktım. İstediğim buydu ama...Soğuk oluşuna alışmış değildim.

Bir şeyler atıştırıp içeri geçtiğimde Çağrı'yı görememiştim.

Kutay'ı arayıp telefonu açmasını bekledim.

"Efendim?"

"Nerdesin?"

"Evdeyim, neden?"

Söyleyip söylememek arasında kalsam da sakince konuştum. "Çağrı yemek yemedi uzun süre haberin olsun."

Gergince nefesini dışarı üfledi. "Madem terk edecektin neden birlikte oldun lan? Şimdi gelmiş yemek yemedi dikkat edin diyorsun. Ne yapıyorsun sen?"

"Kutay ne zaman karışır oldun bana?" Haklıydı sadece ona verecek cevabım yoktu.

"Benim arkadaşımı kullandığını öğrendiğimden beri..."