Het is raar hoe dag en nacht zover uit elkaar liggen maar toch zo dicht bij elkaar. Hoe de zon en de maan zo ver zijn en toch zo dichtbij. Hoe je het bijna kan aanraken, alleen nog iets verder je arm uitstrekken. Het is raar hoe je leven in 1 klap v...
Ik word de volgende ochtend wakker met barstende koppijn van de luidde muziek gisterenavond. Ik sta snel op als ik de tijd zie. Kak, ik moet straks naar de bakkerij. Ik doe een zwarte skins jeans aan met een zwarte satijnen topje met spaghettibandjes en zwart kant aan de bovenkant.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ik slik als ik mijn botten bij mijn schouder zie maar negeer het en trek mijn leren jasje aan en pak mijn bruine tasje. Ik doe ook zwarte sneakers aan. Ik een de trap af en ga zonder ontbijt de deur uit en sprint naar de bakkerij. 'Ik ben nog op tijd' hijg ik als ik de bakkerij in een. De oudere vrouwen lachen. 'Kom snel, de bakkerij gaat nu open' zegt Annie. Ik knik en pak mijn schort.als ik mijn jas uit doe probeer ik snel mijn schort aan te doen maar Annie ziet het al. 'Liever, wat ben je dun!' Zegt ze. Ik doe snel mijn schort aan. 'Valt wel mee' zeg ik stil. 'Eet je wel genoeg?' Vraagt ze bezorgd. Ik knik. Ze lijkt niet overtuigd. 'Hier, eet dit maar even voordat we open gaan.' Zegt ze en schuift een bord met een croissantje en een muffin naar me toe. Ik begin twijfelend te eten. Het ding is als je nooit een echte maaltijd eet dat je eetlust kleiner word, tot bijna niks. Als ik het op heb doe ik mijn bord in de vaatwasser en draai het bordje om op de deur van 'gesloten' naar 'open'. Na tien minuutjes komen er al klanten. Ik ben zo druk bezig dat ik niet merk dat een jongen met groene ogen en kuiltjes me glimlachend aankijkt. Ik kijk op, recht in zijn prachtige groene ogen. 'Harry' zeg ik verbaasd. Alle oude vrouwen draaien zich om en zeggen tegelijk verrast: 'HARRY!' Annie rent als eerste op hem af en knuffelt hem. 'Wat goed je weer te zien jongen' zegt ze. Ik glimlach naar het beeld. Ik en Harry werkten hier samen. Voordat hij naar de X factor ging. Na de begroeting kijkt Harry me weer aan. 'Ik zie dat je hier nog steeds werkt.' Zegt hij met zijn grijns. Ik knik. 'Hoeveel baantjes heb je nu eigenlijk? Het café, de bar en dit?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik doe ook nog schoonmaken elke middag als ik vrij ben' zeg ik. Hij kijkt verbaasd. 'Hoezo werk je zoveel? Heb je geen school?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en kijk weg. 'Ik ga niet naar de universiteit' zeg ik. 'Hoezo niet?! Dat was altijd je droom. Studeren aan de universiteit van London. Samen met-' 'Samen met jouw, inderdaad. Dat was onze droom maar die van jouw is veranderd en die van mij ook' ik draai me boos om en ga door met alles op de goede plek te leggen. 'Maar waarom? Dit zijn crappy baantjes met een crappy inkomen. Je kan beter. Je moet naar school, daar hoor je. Waarom doe je het niet?' Hij lijkt het niet te begrijpen. 'Zoals ik zei Harry, er is zoveel dat jij niet weet. Sommige mensen hebben geen keuze' ik doe boos mijn schort af en die zo snel mogelijk mijn jas weer aan. Ik pak mijn tas. 'Ik moet naar het café. Doei.' Ik loop de deur uit en ga op weg naar het café. Voordeel van kleine dorpjes, alles is op loopafstand. Iemand pakt mijn arm vast. 'Waarom?' Vraagt Harry als ik me omdraai. Hij kijkt me aan alsof hij dwars door me heen kan kijken. Ik wil weg trekken maar hij houd vast. 'Vertel het me' zegt hij doordringend. 'Omdat toen jij weg ging, alles fout ging!' Roep ik uit. 'Ik heb niemand meer' zeg ik. 'Ik moet alles alleen doen' zeg ik. 'Wat bedoel je? Je hebt je ouders en je vrienden' zegt hij. 'Pap is overleden. Hij is overleden omdat hij een overdosis nam. Dat was net nadat jij weg ging. Hij heeft hele veel schulden achter gelaten en toen we dat hadden af betaalt hadden we geen geld meer. We zijn blut en weet je? Toen werd mama ziek. Ze heeft kanker en ik kan haar medicatie niet betalen. Ik probeer zoveel baantjes mogelijk te nemen, maar er zitten maar zoveel uren in ene dag. Ik eet niks zodat mama meer kan eten en ik kan geen geld uitgeven en ik kan niet naar school terwijl dat mijn droom was. Alles is verpest. Ik heb alles verpest. En onze vrienden? Die zijn allemaal naar school gegaan en toen ik ze nodig had hebben ze me de rug toegekeerd. Zoals iedereen doet' zeg ik en heb door dat ik aan het huilen ben. Harry trekt me in een knuffel en wrijft troostend over mijn rug. Ik snik in zijn schouder. 'He, hé. Het is oké. Het komt allemaal goed. Dat beloof ik' zegt hij en kust me overal op mijn gezicht. Hij kust mijn tranen weg en houd me stevig vast. Ik weet niet hoelang we daar staan, maar het is rustgevend. Iets dat ik lang niet heb gehad.
