Dayan Kalbim - RayEmma [DEVAM ETMEYECEK]

💫Bölüm 38: Yas💫

Medyadaki müzikle okumanızı öneririm 👆👆

Acı kaybımızdan sonra direnişimizden vazgeçmek zorunda kalmıştık. Çekilmemiz bir nevi Norman'a karşı kaybettiğimizin bir göstergesiydi.

Her şeyimi kaybetmiştim işte. Norman amacına ulaşmıştı. Bebeğim ve kendimden başka kimsem yoktu. Bundan sonra yapacağım tek şey, çocuğum için dimdik ayakta durmak ve onun için yaşamaktı. Onu da kendim gibi güçlü yetiştirmekti.

Biz sadece birbirimize sahiptik. Bizi hayata döndürebilecek kimse yoktu.

İki kişi de Norman'ın günahının bedelini en ağır şekilde ödedi.

Ölmeyi asla hak etmediler ama, dünya her zaman tuzaklarını en günahsızların üzerine kurmuştur.

Bu bir çeşit sınayış mıydı benim için?

Daha ne kadar dayanabilirdim ki? Sevdiğim herkes birer birer elimden kayıp gitti.

Sırada ne vardı?

Daha kaybedecek neyim vardı?

Gücüm yoktu ayakta durmaya. Ölüyordum. Yaşamak zorunda olan bir ölüydüm ben. İçim harabeydi ne kadar dışarıya yansımasa da...

Nezuko ve Tanjirou'nun cenazesi ertesi gün kaldırıldı. Bütün köy yas içindeydi. Bölgesini korumak uğruna ölenlerin ruhu kutsaldı bizler için.

Kaybetsek bile, en azından onurumuzla hala dimdik ayaktaydık.

Nezuko ve Tanjirou'nun ölümü boşa değildi. Nezuko eğer benim önüme atlamasaydı, kurşunu ben yiyecektim. Ya ben ölecektim, ya da karnımdaki masum yavru.

Tanjirou da eğer Giyuu'yla bu karara varmamış olsaydı. Sesimizi çıkaramıyor oluşumuzla kalacaktık.

Onların bizim için yaptıkları bu büyük fedakarlığın, hakkı asla ödenmezdi. Ödenemezdi...

Cenazede gözyaşlarımı tutamadım. Bir Ray'in gidişinde bu kadar dolu dolu ağladım bir de ikinci defa dostlarımın ölümünü gördüğümde.

Her şey neden karşıydı bana? bize? hepimize?

Mutlu olmak sanki bize doğduğumuz andan itibaren yasak edilmiş gibiydi.

Ne kadar istesek de kıramadık bu yasak duvarını.

İlk başta suya kanar gibi kandım,
Sözlerine inandım herkesin kalpten, çok içten.Bu uykumdan uyanmam zaman aldı,
Uyandım, uykusuzluk başladı aniden, aniden.

Elin boşta kalır, tutmadıklarında,
Gözün yaşta kalır, anlamadıklarında,
Sesin titrer konuşmaya çabaladığında ardarda.

Ardımda bıraktığım o yollar, buradan gayet net,
İnsan bir nefis, bir nefes,
Bir özgür, bir kodes, bir hapis, bir kafes.
Yaşa etmeden pes! Kolaysa..

AĞLADIĞINI KENDİN GÖRMEN RUHEN YIKILIŞ...

Kolaysa yaşardım bundan sonra. Neyse ki küçük umut ışığım vardı.

İçimde kopan isyan fırtınalarını dindirmeye çalışıyordum.

Denedikçe daha çok uçuruma yuvarlanıyordum. Kolum kanadım kırılmıştı. Kalemin duvarları yıkıldı. Tutunacak hiçbir dalım yoktu artık.

Bugünden sonra o evde yalnız uyuyup yalnız uyanacaktım. Nezuko ve Tanjirou'nun bir daha kapımızı çaldığını duyamayacaktık.

İlk defa pes edecek gibiydim ama karnımdaki beni pes etmekten alıkoyuyordu.