Dayan Kalbim - RayEmma [DEVAM ETMEYECEK]

💫Bölüm 25: Hoşgeldin💫

O gece üçümüz de ne kadar denersek deneyelim Ayshe'yi konuşturmayı başaramamıştık. Giyuu onu kendi gözetimi altında tutmaya karar vermişti. Kaçmaya yeltendiği takdirde jandarmaya gideceği konusunda da Ayshe'yi ikaz etmişti.

Fakat sadece bir ikaz değildi bu, gerçek anlamlı bir tehditti.

Giyuu gittikten sonra Nezuko ile ikimiz biraz geç uyuduk. Ne de olsa büyük bir badire atlatmıştık.

Sabah uyanıp kahvaltı hazırladık. Yüzümüzde hala dünün izleri vardı. İştahımız da kalmamıştı. Tabağımızdakileri didikleyip duruyorduk.

''Nezuko?''

''Efendim?''

''Bence Giyuu-san'ın kararı doğru değildi''

''Niye?''

''Kız kimin nesi belli değil. Bugün beni öldürmeye kalksa, yoluna çıkanları da öldürmeye çalışır''

''Giyuu-san'a ne yapsın onun tek derdi Norman''

''Öyle ama, biz şu an onun yoluna taş koyuyoruz. Sahi bu kız kime çalışıyor cidden merak ediyorum. Adını vermeye korkmakla kalmayıp rüzgarda sallanan yaprak gibi titredi''

Nezuko iç geçirdikten sonra sesi birden ciddileşti

''Bence biz de yanlış yaptık Emma. Jandarmaya giderek işi çözebilirdik. Suikast girişiminden hüküm giymesi an meselesiydi''

''Adalete teslim etmeden önce öğrenebileceğim her şeyi bu kızdan öğrenmem gerek. Yoksa ben de bilirdim kolay yoldan jandarmaya gitmeyi''

''Her şeyi geçtim, Giyuu-san onu yanında nasıl zapt edecek bilmiyorum doğrusu''

''O ne yapacağını bilir. Uzun süre orduda görev yapmış ne de olsa''

O sırada evin önüne park eden bir arabanın sesini duyduk. Köyden pek araba geçmezdi. Neyin nesi olabilirdi ki?

''Araba sesi miydi o?'' diye sordu Nezuko merakla

Dudak büktüm

''Bilmem ki. Bu köyde araba sahibi olan kaç kişi var?''

''Fazla değil. Ama sanki, bizim evin önüne park etti''

''EMMA!''

Dışarıdan birisi bana seslendi. Ray'in sesi olduğuna adım kadar emindim

İçim bir hoş oldu. Ray'in sesini duyar duymaz yüzüme renk gelmişti.

Ardından Tanjirou'nun sesi duyuldu

''NEZUKO!''

''A-Ah? Bunlar ne ara döndü ki?'' dedi Nezuko oturduğu yer masasından kalkarak

İkimiz de bir koşu dışarı çıktık. Tam tahmin ettiğimiz gibiydi. Ray ve Tanjirou arabanın önünde duruyorlardı. Ray beni görür görmez hafifçe gülümsedi ve kollarını bana açtı

Hızla verandadan indim ve koşarak Ray'in üzerine atladım. Öyle bir sarılıyordum ki kaburgalarının kırılma sesini duymama ramak kalmış gibi hissediyordum. O da bana öyle sarılıyordu. Gözümden bir damla yaş süzüldü yanaklarıma doğru

''Seni çok özledim'' diye fısıldadım kulağına

''Ben de seni bitanem. Her şeyden çok''

Başını omzuma yasladı. Bir süre öyle sarılıp kaldık.

Daha sonra ellerimi tutarak yüzüme baktı

''Ne var ne yok? Ne yaptın ben yokken?''

''Sensiz hiçbir şey anlamlı değildi ki anlatayım''