life in a magical world

15. leugens zijn er om geloofd te worden

'Maddy?'

'Haar naam is Madelyn. Enkel vrienden mogen haar Maddy noemen.'

'Wat kan jou het schelen hoe ik haar noem? Ik ken haar'.

'Dat zeg jij. Ze heeft je nog nooit gezien. Waarschijnlijk zat jij zelf achter de aanval!'

'Hou je bek.'

'Hou zelf je bek!'

Ik word wakker van twee ruziënde stemmen. De ene is vrouwelijk en vertrouwd, de ander zwaarder en nieuw. Ik slaag er in mijn ogen te openen en een blik te werpen op het tafereel voor me.

Ik lig in een comfortabel bed, in een rustige zaal vol andere bedden. De zachte verlichting valt extra op doordat de ramen donker zijn. Het moet midden in de nacht zijn. Haastig zet ik me overeind als ik me alles van de avond ervoor herinner. Herinneringen spelen mijn gedachten weer binnen.

'Rustig Maddy, wij zijn het. Alles is voorbij. Het is goed nu.' 

De geruststellende stem van Leon kalmeert me. Hij, Lou, de meisjes van mijn slaapzaal en een blonde jongeman met een verband rond zijn hoofd die ik niet ken, staren me vanaf de rand van mijn ziekenbed bezorgd aan.

Met een vragende blik kijk ik ze aan. 

Lou lijkt mijn vraag al te weten voordat ik hem kan stellen.

'De professor van Gedaanteverwisselingen heeft je gevonden. Nou ja, eigenlijk hij niet.' Lou eindigt haar zin ongemakkelijk en staart naar haar ineengevouwen handen op haar schoot. Hun stoelen zijn allemaal in een rommelige kring rond mijn ziekenbed geschoven en het middagzonlicht laat Lou's lokken er uitzien als pure gouddraad.

Leon schraapt zijn keel en vervolgt: 'Hij heeft je enkel naar de ziekenzaal gedragen. We weten niet wat er is gebeurt, en je hoeft het ons ook niet te vertellen, maar we weten wel dat hij hier' ,hij gebaart naar de onbekende jongen, 'je gered heeft.' 

'Dat zegt hij tenminste.' Lou's toon is afstandelijk en kwaad als ze naar de blonde jongen kijkt.

Ik heb het gevoel dat ik hem ergens van ken. Een tegelijk vertrouwelijk maar ook nieuwsgierig gevoel.

'Is hij dood?' Mijn stem trilt als ik de woorden uitspreek.

' Wie is dood? Maddy, wie heeft je verwond?' Ik antwoord niet en wend mijn blik beschaamd af. 

'Als je het ons zegt, kunnen we hem opsluiten!', vervolgt Lou met trillende stem, 'We willen je helpen Maddy, we-'

'Genoeg!' Leons stem schalt door de ruimte als hij zijn stem verheft tegen Lou, wiens gezichtsuitdrukking wanhopig is. 'Ze is nog maar net wakker en jij bekogelt haar al met vragen nog voor ze zich iets kan herinneren!' Zijn ogen flitsen kwaad en ik vraag me af hoe we alweer vrienden geworden zijn. Ik besluit in te grijpen.

'Hé, stop jongens, het is oké. Ik-'

'Wat maakt jou dat zelfs uit?', roept Lou op haar beurt tegen Leon, 'je kent haar niet eens! Je weet al even weinig af van haar als haar zogenaamde broer!' Haar ogen worden groot als ze zich realiseert dat ze haar mond heeft voorbijgepraat. Ik slik.

Even zegt niemand een woord. Ik ben verstomd van verbazing. Mijn broer? Mijn blik valt op de blonde jongen met het verband aan zijn hoofd. Hij is volkomen onbekend, maar er zweeft een soort...aura rond hem dat ik maar moeilijk kan negeren. Hij is ouder dan mij, te oud om hier naar school te gaan en op zijn kin glanzen donkerblonde stoppels.

'Ze wilden het je juist vertellen..' Hij kijkt me hoopvol aan. Zijn ogen zijn lichter dan de mijne en zijn gezicht is...anders.

'Wie ben je?' Mijn vraag is simpel, maar mijn woorden kil.

'Wat?' Ik denk dat hij me niet verstond want ik wordt overstemd door het snelle bonzen van mijn hart.

'Wie ben je?' Mijn stem trilt en mijn handen beven onophoudelijk.

Hij haalt diep adem en verbergt zijn hoofd in zijn handen. Als hij zijn gezicht weer laat zien, zijn zijn donkere ogen roodomrand.

'Ik ben Saffron Heroux. Ik ben je broer, Madelyn'

'Dat kan niet', werp ik snauwend tegen, 'mijn broer is-'

'Hier', onderbreekt hij me moeiteloos,  'Na al die jaren. Het spijt me enorm dat ik je nooit eerder ben komen opzoeken... Echt waar. Ik wil je alles vertellen!'

Ik vertrouw zijn vreemde woorden niet, en zie dat de rest van mijn vrienden er net zo over denken.

Met tegenzin stel ik de vraag waar ik half en half hoop antwoord op te krijgen.

'Waarom...' begin ik nerveus en vechtend tegen de tranen van zowel opwinding als angst.

'Waarom heb je dan een andere achternaam als ik?'

Zijn warme blik verdwijnt even en zijn schouders zakken omlaag, hij ziet eruit als een geslagen hondje. Ik vind hem zielig.

'Jouw echte naam, die onze moeder je heeft gegeven voor ze..' Hij hapert even en sluit zijn ogen. 'Voor ze.. stierf, is voluit Madelyn Anthony Heroux.'

Ik schrik, ik dacht dat ik hem had klemgezet met deze vraag. Dat hij ontmaskerd zou worden als bedrieger. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Heeft hij dit verzonnen? Dat lijkt me sterk. Zouden de zusters van het weeshuis gelogen hebben over mijn achternaam?

'Dat kan niet', spreek ik hem tegen, 'Op de brief die ze kregen van mijn moeder stond Anthon.'

Saffron haalt zijn schouders op, 'Het papier moet door toeval een stukje gescheurd zijn waardoor er enkel je voornaam en een deel van de tweede naam op stond'

Ik herinner me de korte, vale, gele brief met de ongevoelige boodschap van mijn moeder. Mijn naam die er gauw op gekrast was en het scherpe kantje aan de rand. Wat hij zegt klinkt eigenlijk best logisch.

Lou en de rest van mijn vriendinnen kijken me angstig aan en wisselen zenuwachtige blikken uit. Ik begin te trillen. En plots wordt het me te veel en rollen de zoute tranen over mijn wangen naar beneden. Ik hou mijn handen voor mijn gezicht. Iemand wil me omhelzen, mijn zogenaamde broer denk ik. Maar een ander duwt zijn handen weg en even later voel ik zachte armen rond mijn schouders.

'Ik ben bij je. Eerst troostte jij mij, nu is het tijd dat ik jou ook eens mag troosten.'

Leons warme woorden stellen me enigszins gerust en ik laat hem doen.

Even later stuurt Madame Plijster iedereen weg met de mededeling 'Zien jullie idioten niet dat ze rust nodig heeft?!' en enkel Leon krijgt (na voldoende gesmeek) toestemming van haar bij mij te blijven. Voor het komende halfuurtje.

Ik denk niet dat ik ooit aan mijn broer gewend zal raken, maar zolang Leon, Lou en mijn vriendinnen me steunen, zal ik vechten.

Ik probeer het te vergeten.