life in a magical world

20. nieuwe magie

Ik sluit mijn ogen. Ik voel de adrenaline en het vertrouwde gevoel van de kolkende massa in mijn buik en concentreer me op het enige ding dat nu van belang is. Het gaat lukken, dat weet ik zeker. Deze keer moet het gewoon werken. 

Maar als de vreemde magie mijn lichaam abrupt weer verlaat voel ik me uitgeput en moe, alwéér. Ik staar naar het kleine veertje dat op de gelakte bureautafel ligt van professor Perkamentus. Het piepkleine donsveertje ligt bewegingsloos op het donkere hout en ik staar er zo intens naar dat ik het gevoel heb dat het zo in brand zou kunnen vliegen onder mijn withete blik.

Ik ben al twee uur bezig met proberen het veertje in de lucht te krijgen, al is het maar een centimeter. De professor heeft me alleen gelaten, zodat ik me beter kon concentreren. Hij had me eerder die week voor de eerste keer in zijn kantoortje geroepen nadat hij had ontdekt dat ik kon vliegen. Sindsdien had hij me elke dag laten komen. En vandaag, exact zeven dagen na het voorval, had hij me de opdracht te geven een donsveer te laten zweven. Zweven, niet vliegen. Maar zelfs dat lukte niet.

Ik wierp een zijdelingse blik op het kleurige glasraam waar een zonsondergang de hele kamer in prachtig rood, groen, geel en blauw kleurde. Al leunend met mijn hoofd op één hand liet ik een vermoeide zucht ontsnappen. De professor wilde meer over de speciale magie weten die ik kon uitvoeren, meer dan alles wat ik hem had verteld. Ik had hem zelfs verteld over het weer, dat de vreemde gewoonte leek te hebben zich aan mijn stemming aan te passen. De lome avondzon wierp haar laatste stralen over het prachtige hoogland waar ik op uitkeek en mijn ogen zakten langzaam dicht toen mijn blik naar de witte vlek op het tafelblad werd getrokken.

De veer.

Hij bewóóg.

Met ogen groot van ontzetting en vreugde keek ik verbijsterd toe hoe de veer langzaam begon te stijgen tot hij ongeveer dertig centimeter boven het bureau zweefde. Ik groef in mijn hersenpan naar een gevoel van connectie, maar vreemd genoeg leek dat niet aanwezig te zijn. De veer zweefde niet onder mijn bevel...?

Net een seconde te laat had ik door dat er iemand achter me stond. Met een ongecontroleerde beweging draaide ik me razendsnel naar achter op de stoel wat ervoor zorgde dat ik mijn nek bijna verdraaide. Al wrijvend over mijn hals keek ik naar de lange man die in de deuropening naar de andere vertrekken van de kamer stond. 

'P-professor', stotterde ik met een hoofd zo rood als een biet, 'Ik hoorde u niet aankomen' 

Met een luid geschraap duwde ik mijn stoel naar achteren en stond haastig op om de professor Gedaanteverwisselingen te begroeten.

'U bent toch niet in slaap gevallen, juffrouw Anthon?' Zijn gezicht is onpeilbaar, maar ik meen lichte humor in zijn stem te horen. Mijn hart bonst iets kalmer als hij het laatste zonlicht in stapt en plaatsneemt op de grote, sierlijk bewerkte stoel aan de andere kant van het bureau. Hij leunt achterover en vouwt zijn handen voor zijn buik ineen. Zijn blauwe ogen nemen me curieus op. Ik slik onder het gewicht van zijn blik. Dit voelt enorm ongemakkelijk.

Ik besluit maar wat schaapachtig te gaan lachen als de stilte blijft voortduren. Maar dan schraapt hij zijn keel.

'Heb je al succes gehad met het oefenen voordat de vermoeidheid te veel werd?' Hij zegt het heel onschuldig en ik merk op dat hij nu 'je' zegt, in plaats van 'u'. Hij gebruikte de beleefdheidsvorm eerder om met me te spotten, nu weet ik dat hij serieus is. 

'Om eerlijk te zijn,' mijn stem klinkt als gepiep en ik maan mezelf in stilte tot rust, 'Niet, nee...'

Ik kijk beschaamd naar beneden. Al heel de week oefen ik met de veer. We hebben zelfs andere lichte voorwerpen geprobeerd, maar geen enkel van hen bewoog ook maar een millimeter onder mijn ogen. Ik zucht mistroostig, ik voel me rot, alsof ik hem heb teleurgesteld. Ik weet niet eens waarín, maar toch heb ik het gevoel dat ik ben gezakt voor de test die hij me liet maken.

'Het is altijd hetzelfde', barst ik wanhopig los, in een poging mezelf te verdedigen, 'Ik voel de magie, ik voel dat hij naar me luistert. Maar net als ik op het punt sta hem los te laten, verdwijnt hij weer. Ik word er gek van'

Ik kijk naar zijn ineengevlochte handen en merk dat de mijne zweterig en klam zijn. Ik laat mijn blik naar boven glijden en zie dat zijn ogen nog steeds op me rusten. 

'Het is inderdaad vreemd. De magie komt enkel voor jou, maar niet voor iets anders.' Dat laatste mompelt hij in zichzelf en ik begrijp er niets van. Hij ziet mijn verwarde blik en legt het geduldig uit.

'Toen je van de balustrade viel, toen kon je vliegen als een hippogrief, toch?' Ik knik langzaam terwijl hij verdergaat, 'Maar als je een eenvoudig veertje wil laten zweven, gebeurt er niets. Het probleem is dat de magie enkel voor jou werkt, denk ik persoonlijk. Om het heel ongevoelig te zeggen, alleen als jijzelf er beter van wordt. Hij komt als jij hem nodig hebt voor jezelf. Het klinkt heel vaag, dat weet ik' verontschuldigt hij zich smalend, 'maar ik durf te wedden dat het er iets mee te maken heeft'

Hij kijkt me met twinkelende ogen aan, hij draagt geen bril, die heeft hij afgezet aan me uit te leggen wat zijn vermoedens zijn. Maar door de donkere gloed aan de avondhemel lijkt het alsof ze gevuld zijn met sterrenlicht. Ook zijn bloedrode haar lijkt licht te geven in de hemelkleuren die door het glasraam schijnen.

Plotse glimlacht hij, als hij mijn domme gestaar opmerkt. 'Het spijt me, juffrouw Anthon, dat ik u zo lang heb bezig gehouden met de opdrachtjes. Ik denk dat ik tot een besluit gekomen ben. U hoeft geen extra "lessen"' hij grijnst bij het woord, ' meer van mij volgen. U mag gaan.'

Stomverbaasd sta ik op en verlaat de met magisch zonlicht overgoten ruimte. De professor zit nog steeds onbewogen aan de tafel als ik tenslotte de deur wil dichtdoen.

Maar dan hoor ik een zwak stemmetje, dat klinkt alsof het uit een slechte radio afkomstig is. 

'Je moet toegeven Albus, dit is ongelooflijk interessant'