life in a magical world

13. strijd bij maanlicht

Buiten adem kom ik met mijn pyjama nog aan en mijn korte haren in de war, beneden in de grote, ruime hal aan. Het is doodstil. Er is geen levende ziel te bekennen. Voorzichtig sluip ik naar de reusachtige, houten deur die op een kier staat.

Wacht eens even,

op een kier?

Ik besluit een kijkje te gaan nemen al ik plots struikel (alweer!) en met mijn gezicht op de grond val. In mezelf verwensingen mompelend knijp ik in mijn neusbrug want mijn neus is gaan bloeden door de val. Ik kijk waardoor ik ben gestruikeld.

Onze conciërge ligt bewegingsloos op de grond met zijn ogen gesloten. 'Shit', fluister ik tegen mezelf. Het hele kasteel moet slapen. Maar waarom ben ik dan nog wakker? vraag ik me af.

Zwaar ademend kijk ik om de massieve deur heen. Op mijn blote voeten en met de ene hand om mijn lichtgevende toverstok en de andere om mijn bloedende neus geklemd, sluip ik het kasteel uit. Ik ril van de plotselinge kou. Het is februari, ik had moeten weten dat het geen 24°C zouden zijn en me niet met een dunne, gestreepte pyjama buiten moeten wagen.

Maar ik moet weten waar dat ding heen is gegaan en waarom iedereen, behalve ik, als bij toverslag in slaap is gevallen.

Dan word ik plotseling de lucht in geblazen. Met een luide 'Oef!' kom ik op de grond terecht.  Ik heb niet veel schade opgelopen, behalve wat schaafwonden aan mijn handen en knieën en natuurlijk die stomme neus die weer is beginnen bloeden. Ik veeg het bloed af aan mijn mouw en kijk omhoog naar mijn aanvaller.

Het is een knappe jongeman, die geloof ik een paar jaar ouder is dan ik want ik herken hem van zwerkbalwedstrijden. Hij kijkt op me neer met een krakzinnige blik in zijn donkere ogen en van schrik kruip ik achteruit.

'Waarom ben jij nog wakker, schoonheid?' hij buigt zijn boosaardig-grijnzende gezicht naar me toe terwijl hij zijn vraag stelt. 

Al sla je me dood, wil ik zeggen.

Maar uit angst houd ik mijn mond. Zijn grijns verdwijnt en hij kijkt met een wrede blik naar mij. 'Dan niet.' Hij zwiept nonchalant met zijn toverstok en ik vlieg opnieuw drie meter de lucht in en kom iets verderop neer. Ik laat een kreun ontsnappen. 

Ik verroer me niet, bang dat hij me alweer in de lucht zal laten schieten. Blijkbaar denkt hij dat ik bewusteloos ben, misschien was dat ook zijn bedoeling. Dan zie ik plotseling het vreemde, enge wezen dat gegild had. Het is een vrouw.

Dan houd mijn bange hart plotseling op met kloppen. Ik ken deze angstaanjagende figuur. Maar alleen is ze erg veranderd met de laatste keer dat ik een glimp van haar heb weten op te vangen.

Dat was in de betoverde spiegel die ik een halfjaar geleden uit mijn eigen waanzin gebroken heb.

Mijn moeder.

Een deel van me wil niets liever dan als de bliksem naar haar toe rennen, maar het feit dat ze me heeft achtergelaten in dat vreselijke internaat, al die jaren geleden en hier, naast de enge jongen als een bezetene staat te gebaren en te wijzen met al dat- is dat opgedroogd bloed?-slijk en modder, besmeurd over haar gehele lichaam, weerhoud me ervan.

Stilletjes kruip ik moeizaam naar mijn toverstok, die 2 meter verderop in het natte gras ligt. 'Waar denk jij heen te gaan, kind?' de jongen gebaart alweer met zijn toverstok, nu een andere beweging dan diegene waardoor ik telkens de lucht ben in geblazen, en ik voel dat een onzichtbare greep om mijn hals geklemd zit, die me hoog de lucht in tilt.

Ik begin in ademnood te geraken en stoot afschuwelijke geluiden uit. Dan zweeft de jongen met het wrede gezicht zonder moeite tegenover me. 'Hoe?' probeer ik te vragen, maar doordat ik stik klinkt het meer als: 'Gruh' 

Toch lijkt hij mijn vraag af te leiden uit mijn verwarrende uitdrukking. Hij buigt dicht naar me toe en een rode schijn ligt in zijn wrede ogen. 'Ik heb geen bezemsteel nodig, jonge ziel', fluistert hij met zijn lippen bijna tegen mijn oor gedrukt, 'Want ik ben heer Voldemort'