Alles wat hij is ✓

12. Gymlessen zijn zoals de Hel

Dinsdag

Het is dinsdag, dus dat betekent dat het weer tijd is voor gym. Afwezig strompel ik richting de sportzaal, die zich naast het schoolgebouw bevindt. De hele dag ben ik al ergens anders met mijn gedachten. Jacqueline wordt er gek van dat ik niet oplet, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Chris blijft maar door mijn hoofd spoken, ondanks dat het duidelijk is dat hij geen seconde aan mij denkt. Misschien kan sporten me wel van hem afleiden.

We lopen samen de kleedkamer binnen, die al aardig vol is met meiden. Zodra we onze tassen op de banken neerzetten, merk ik dat meerdere meisjes zich naar ons toedraaien. Ik frons door hun starende, nieuwsgierige blikken. Niet-begrijpend kijk ik Jacqueline aan. Waar komt hun plotselinge interesse vandaan?

"Weet jij wat er is?" vraag ik, maar ze kijkt al even verbaasd als ik.

Ik blaas langzaam mijn adem uit en probeer me te focussen op mijn eigen sportkleding. Ik kleed me om, in de hoop dat de meiden hun aandacht niet op mij richten, maar dat blijkt niet het geval. Ik zie enkelen zelfs op fluistertoon met elkaar overleggen.

Ik grom geïrriteerd. Ik haat het om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zeker als ik geen idee heb waar alle belangstelling vandaan komt.

"Ik ben klaar," meldt Jacqueline.

Ze heeft haar lichtbruine haren in een sportieve paardenstaart gebonden. Ze draagt een sportlegging en een simpel shirtje. Ze is absoluut geen sporter, maar haar uiterlijk doet dat wel vermoeden. Ik knik als antwoord.

"Ik ook. Laten we naar de zaal gaan," reageer ik.

We bergen onze spullen op en lopen dan de kleedkamer uit. Ik haal opgelucht adem als de brandende blikken in mijn rug eindelijk verdwijnen. Maar die opluchting duurt niet lang, want terwijl we naar de sportzaal lopen, komen Cleo en Renata naast ons lopen. Ik draai me vragend naar hen om.

"We willen even zeggen dat we echt met je meeleven. Het hele gebeuren is natuurlijk niet niks," zegt Cleo als eerste.

Haar blauwe ogen stralen één en al medelijden uit. Ik frons en schud verward mijn hoofd. Waar hebben ze het in hemelsnaam over?

"Hoe bedoel je? Welk hele gebeuren?" vraag ik.

Cleo en Renata wisselen kort een blik van verbazing uit. De eerst volgende die spreekt is Renata. Het Aziatische meisje kijkt me aan alsof ik gek ben.

"Dat je zo hard bent gedumpt door Chris, natuurlijk. Alhoewel het er wel aan zat te komen. Chris doet niet aan relaties, dat weet iedereen. Maar desondanks gun ik het je niet," legt ze uit, alsof het logisch is.

Ik stop abrupt met lopen en kijk de beide meiden aan. Ook zij stoppen midden in de gang met lopen en kijken me benieuwd aan.

"Hij heeft me niet gedumpt," zeg ik snel.

Ik kijk van Cleo, naar Renata en weer terug. Ik wil weten van wie ze die informatie hebben, maar ik weet het antwoord eigenlijk al. Denise is nogal goed in het zwartmaken van anderen en het verspreiden van roddels.

"We hebben samen besloten dat het beter is om afstand te nemen".

Na die woorden draai ik me weer om, en loop met Jacqueline aan mijn zijde verder. Ze kijkt me medelevend aan, maar ik negeer haar blik. Tot nu toe heeft Chris me alleen maar problemen opgeleverd. Misschien is het maar goed dat we afstand nemen.

Nog voor ik de gang uit ben gelopen, hoor ik Cleo en Renata nog iets tegen elkaar fluisteren, wat lijkt op: ze kan zich er nog steeds niet overheen zetten, arm kind.

Ik brom wat en stap de zaal in. De meeste mensen zijn er al, vooral de jongens. Mijn ogen schieten meteen naar Chris, die samen met zijn twee vrienden een bal overschopt. Meteen wend ik mijn blik af. Ik moet me op het sporten focussen, niet op hem. Hij is het niet waard.

Die woorden blijf ik de hele tijd in mijn hoofd herhalen, tot de leraar ons bijeen roept. We lopen allemaal naar het midden van de zaal en gaan in een kring staan.

"Jongens en meiden," begint de leraar, een man van rond de dertig. Hij kijkt de klas rond en wacht tot iedereen stil is. "Vandaag gaan we ons bezighouden met basketbal. Ik wil dat er vier teams worden gemaakt. Aan beide kanten van de zaal gaan twee teams tegen elkaar spelen," legt hij uit.

Al snel worden de teams gevormd. Helaas zit Jacqueline in een ander team, aan de andere kant van de zaal en zit Chris in het team waartegen ik moet spelen.

Ik zucht verslagen en loop naar mijn team toe, bestaande uit acht spelers. Eén van hen is Michel, een jongen met zwart haar en donkere ogen. Ik merk dat hij naar mijn lichaam kijkt en sla ongemakkelijk mijn armen over elkaar. Misschien had ik toch een langer broekje aan moeten trekken.

"Oké, beginnen!" roept de leraar.

We verspreiden ons over het veld en ik neem de aanvallende positie in. De bal wordt het veld in gespeeld en al snel rent iedereen over het veld. Ik blijf een beetje voorin hangen, wachtend tot de bal naar mij over wordt gespeeld. Ik let totaal niet op Chris, maar merk wel dat hij redelijk bij me uit de buurt blijft. Michel, echter, lijkt vooral rond mij heen te rennen.

Met een kets voel ik hoe de bal met een harde tik tegen mijn achterste knalt. Ik kijk verbaasd op, zoekend naar de gooier.

Mijn blik blijft hangen op Michel, die me onschuldig aankijkt. Rond zijn mond hangt een jongensachtige grijns.

Ik rol mijn ogen door zijn kinderachtige gedrag en pak de bal van de grond. Al snel wordt het spel hervat en krijg ik eindelijk -op een normale manier- de bal aangegooid. Ik positioneer me en gooi de bal naar de basket. Hij gaat er met een mooie boog doorheen.

"Mia, ik wist niet dat je zo goed was met ballen," zegt een stem naast me.

Ik draai geïrriteerd mijn hoofd naar Michel. Hij heeft de bal onder de basket gevangen en kijkt me uitdagend aan. Blijkbaar geeft hij twee definities aan ballen.

"En ik wist niet dat jij zo kinderachtig was," kaats ik terug.

Ik wil verder terug lopen naar mijn plek voorin het veld, maar Michel is blijkbaar nog niet uitgepraat.

"Zo komen we nog eens achter dingen. Als je wilt kunnen we nog veel meer van elkaar ontdekken," lacht hij grijnzend.

Ik besluit hem wijselijk te negeren. Jongens ook altijd. Als een meisje een keer een kort broekje aan heeft, lijkt het wel alsof ze hun mond niet meer kunnen houden.

Voorheen heeft Michel nog nooit een woord tegen me gezegd. Maar het lijkt wel sinds Chris enigszins intresse in me heeft getoond -in ieder geval, volgens de verhalen-, de andere jongens me ook ineens zien staan.

"Hou je bek, Michel," gromt een lage stem achter me.

Ik draai me verbaasd om en zie Chris met grote stappen op hem aflopen. Zijn houding is agressief, zijn blauwe ogen staan dreigend. Michel is duidelijk geschrokken door hem, maar probeert dat niet te laten merken.

"O, ga je nu ineens voor haar opkomen. Ik dacht dat je klaar met d'r was," snauwt Michel terug, maar ik hoor de angstige trilling in zijn stem.

Hij zet wat kleine stappen naar achteren om de ruimte tussen hem en Chris te vergroten.

Nog voor het uit de hand kan lopen, komt de leraar tussen beiden. Hij kalmeert de jongens en al snel laat hij het spel verder gaan.

Michel houdt merkbaar afstand van me, afgeschrikt door Chris. Maar nu is er iemand anders die op me let. Ik kan de blikken van Chris haast in mijn huid voelen branden. Ik klem mijn kaken woedend op elkaar.

Chris had een keuze gemaakt, en daar moet hij zich aan houden.

|AUTEURS WOORDEN|

Echt, duizend maal sorry voor de lange tussenpauze. Ik weet dat ik had belooft dat er geen writersblock of pauzes zouden komen, maar het is een beetje anders gelopen. Ik was plotseling niet zo tevreden meer met het verhaal en heb wat dingen aangepast. Maar dat moet ik dan dus wel helemaal in de hoofdstukken verwerken en dat kost tijd.

Gelukkig is het nu herstvakantie en heb ik redelijk veel tijd om eraan te werken!

Ik hoop dat jullie nog niet zijn afgehaakt met lezen? Lots of love, nachtgedaante