Alles wat hij is ✓

8. Je bent echt een gepikeerde kip

Woensdag

Als we bij de groep aankomen, kijkt Brian ons met een brede grijns aan. Zonder dat ik het door heb, zoeken mijn ogen naar Chris. Hij staat naast zijn vriend en heeft een geïrriteerde frons op zijn gezicht staan. Blijkbaar was hij het niet eens met de keuze van Brian om ons te wenken.

"Hebben jullie al besloten of jullie naar het feest gaan?" vraagt Brian nieuwsgierig.

Hij brengt de sigaret naar zijn lippen en neemt een diepe hijs. Langzaam blaast hij de rook uit en ik moet een opkomende hoestbui hevig onderdrukken. Ik zie Jacqueline er twijfelend naar kijken, maar dan knikt ze enthousiast.

"Jazeker. We waren eigenlijk al bezig met het kopen van onze outfit," deelt ze glimlachend mee. Ze houdt haar papieren tas met het jurkje in de lucht. Brian wil kijken wat erin zit, maar ze trekt hem glimlachend weg. "Dat krijg je vrijdag pas te zien".

"Ik wist niet dat je ze uitgenodigd had," mompelt Chris tegen Brian, maar hard genoeg dat ik het kan horen.

Hij klinkt opnieuw niet erg blij met die beslissing. Ik trek verbaasd mijn wenkbrauw op en sla mijn armen over elkaar.

"Blijkbaar wel dus," antwoord ik voor hem. "En als je daar problemen mee hebt, heb je pech, want wij gaan," zeg ik zelfverzekerd.

Chris moet niet doen alsof hij alles kan bepalen hier. Hij moet eens leren dat anderen ook dingen kunnen beslissen, ook als hij het daar niet mee eens is.

Hij draait zijn hoofd mijn richting op en kijkt me indringend aan. Ik zie aan zijn gespannen kaken dat hij moeite doet om zijn woede te beheersen.

Mooi zo, net goed.

"Als je een leuke avond voor anderen wilt verpesten met je aanwezigheid, moet je dat vooral doen," snauwt hij me bot toe.

Mijn mond valt open. Waarom doet hij de afgelopen dagen weer ineens zo afstandelijk? Dinsdag wilde hij me nog vrijwillig helpen met het verslag en nu zegt hij dit?

"Volgens mij zijn we zojuist uitgenodigd, dus er zijn blijkbaar genoeg mensen die willen dat we erbij zijn".

Ik voel mijn hart als een razende tekeer gaan in mijn borstkas. Het voelt fout om zo tegen hem in te gaan. Dat krijg je ervan als je hem jaren lang de koning van de school laat zijn. Dan bouwt hij vanzelf zo'n reputatie op.

"Dat was enkel uit beleefdheid," zegt hij kortaf.

Even weet ik niet wat ik daarop moet antwoorden. De hele groep is stilgevallen. Luckas, Brian en Jacqueline volgen zwijgend onze discussie. Ik zie dat die laatste een medelevende blik in haar ogen heeft.

"Wat heb jij de afgelopen dagen toch?" val ik naar hem uit. "Het ene moment doe je aardig en wil je me helpen, en het volgende moment doe je zo. Ik snap jou echt niet".

Ik gooi mijn armen hopeloos in de lucht. Hij kijkt me met een serieuze blik aan, zijn lippen tot een streep getrokken. Zijn hele houding is gefrustreerd.

"Inderdaad, jij snapt mij niet. Je kent me verdomme niet en dat wil ik graag zo houden. Na wat er is gebeurd, kunnen we maar beter afstand houden," zegt hij, met een vervaarlijk kalme ondertoon.

Met open mond kijk ik hem aan. "En het verslag dan?" mompel ik zo zacht dat ik twijfel of hij me wel verstaan heeft.

Ik ben zo overdonderd door zijn woorden dat ik niet weet welke houding ik moet aannemen.

"Dat zoek je maar uit," is zijn botte antwoord.

Hij draait zich van me weg, overduidelijk klaar met dit gesprek.