Alles wat hij is ✓

3. Ontwijkend gedrag is mijn specialiteit

Maandag

Met een langzame pas loop ik het lokaal binnen. Het is Nederlands, de eerste les van de dag, en ik ben zoals gewoonlijk veel te vroeg. Ik kijk de ruimte rond en zie Jacqueline al op onze gewoonlijke plekken zitten, bijna helemaal vooraan. Zij is meestal nog vroeger dan ik, maar dat komt omdat ze een echt ochtendmens is. Ze wordt niet later wakker dan een uur of zes, zelfs niet in het weekend.

"Hey," glimlach ik, als ik naast haar neerplof. Ik haal mijn boek en notitieschrift uit mijn tas en leg ze op de tafel neer. "Hoe was je weekend? Heb je nog wat leuks gedaan?"

Ze kijkt me sceptisch aan. "Doe nou niet alsof mijn weekend zo spectaculair geweest kan zijn. Vertel op! Hoe was het met Chris afgelopen vrijdag?"

Jacqueline kennende wil ze elk aspect van de middag weten. Dus begin ik in geur en kleur te vertellen wat er is gebeurd. Ik vertel tot in detail wat er is gezegd en op welke manier. Ook de gesprekken met Janna laat ik niet achterwege.

"Wacht..." fronst ze. "Dus als ik het goed begrijp heb je gelogen dat Chris een vriendin heeft, dat jij zijn nichtje bent, dat hij een pleegkind is en dat hij de serveerster wilde oplichten met een trio," somt ze op.

Hemel, als ze het zo zegt, klinkt het alleen maar erger. Ze is haast even verbaasd als ik. Het hele weekend heb ik lopen piekeren over wat ik heb gedaan.

En vooral, waarom?

"Ja," kreun ik. "Maar een ding weet ik zeker: dat ga ik nooit weer doen. Het heeft me aardig in de problemen gebracht. Chris was nogal pissed toen hij erachter kwam wat ik had gezegd".

"Dat snap ik. Je hebt zijn kansen bij de serveerster totaal verknald".

Ze giechelt. Het is een ondeugend, schattig geluid. Haar ogen fonkelen van plezier. Ik heb nooit begrepen waarom ze nog geen vriendje heeft. Ze heeft alles wat een jongen maar kan wensen.

"Ja ja, ik weet het," brom ik als antwoord.

Steeds meer leerlingen lopen het lokaal binnen. Ik houd mijn adem in als Chris en zijn vrienden door de deur wandelen, maar hij gunt me geen blik waardig. Hij loopt rechtstreeks naar zijn plek achterin de klas, waar hij de hele les onrust blijft stoken. Mevrouw Veenstra probeert hem meerdere keren tot stilte te manen, maar hij, Luckas en Brian blijven doorpraten.

Enkele keren moet hij hardop lachen en op de een of andere manier heb ik continu het gevoel dat het over mij gaat.

Aan het einde van de les galmt de bel door het lokaal. Opgelucht haal ik adem. Eindelijk ben ik verlost van deze helse les. Iedereen loopt het lokaal uit, terwijl ik blijf staan.

Mevrouw Veenstra kijkt me verrast aan. "Ja, Mia?"

Ik kuch even. Ik kijk goed om me heen, om er zeker van te zijn dat Chris het lokaal écht heeft verlaten. Ik wil hem niet nog bozer maken dan hij al is.

"Ik zou graag van tweetal willen wisselen voor het verslag," kom ik meteen ter zake. "Ik weet dat het niet gebruikelijk is, maar ik hoop dat u misschien een uitzondering wil maken".

Ze glimlacht, maar schudt dan haar hoofd. Ondertussen zet ze alvast alles klaar voor haar volgende les.

"Mia, ik snap je frustratie, maar dit werkstuk is belangrijk. Ik kan niet zomaar de tweetallen verwisselen".

"Maar er zijn genoeg andere leerlingen die met veel plezier willen ruilen," probeer ik wanhopig.

Dit verslag is belangrijk voor me en ik wil het met iemand kunnen schrijven die me ten minste wil helpen. Of die bereid is om mee te denken.

"Sorry, maar het gaat niet," zegt mevrouw Veenstra duidelijk.

Ze zet haar handen in haar zij en kijkt me met een medelevende glimlach aan.

"Oké dan".

Ik laat mijn schouders verslagen naar beneden zakken. Ik mompel een bedankje, en loop dan gehaast het lokaal uit.

Tot mijn schrik staat Chris naast het lokaal tegen de muur aangeleund. Zijn gezicht staat chagrijnig en het lijkt erop dat hij het gesprek gehoord heeft. Ik kijk beschaamd naar de grond.

"Vanmiddag weer?" vraagt hij enkel.

Zijn blauwe ogen kijken me recht aan. Het voelt net alsof ze recht door mijn ziel heen boren en hij alles kan zien wat er in mijn hoofd om gaat.

Ik slik en weet even niets te zeggen. Hij wil vanmiddag weer aan het verslag werken?

"Ben je van plan om me te helpen?" vraag ik voor de duidelijkheid.

Ik acht de kans erg klein, maar ik kan het altijd proberen.

"Ja".

Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op door zijn antwoord. Kan hij van gedachten zijn veranderd door het gesprek van mij en mevrouw Veenstra? Voelt hij zich schuldig omdat hij me vrijdag niet had geholpen?

Nee, dat kan niet. Chris voelt zich nergens schuldig over.

"Oké," mompel ik beduusd. "Weer vier uur?"

Hij knikt. "Zie ik je dan bij het restaurant?"

"Nee!" zeg ik snel. Als hij me fronsend aankijkt, glimlach ik schaapachtig.

"Uh, kunnen we naar de bibliotheek?" suggereer ik.

Ik wil de serveerster liever niet weer tegenkomen. Wat als ze weer een gesprek met Chris aanknoopt?

"Goed".

Zonder nog wat te zeggen, loopt hij de gang uit.

Versteend kijk ik hem na, tot iemand aan mijn arm trekt. Ik kijk op en zie dat Jacqueline me nieuwsgierig aankijkt.

"Wat zei hij?" vraagt ze.

Ik haal mijn schouders op en kom naast haar staan. Samen lopen we via de trappen naar de volgende les, wiskunde. Daar zit ik ten minste niet met Chris samen in een klas.

"Niets bijzonders. Vanmiddag gaan we in de bibliotheek aan het verslag werken," mompel ik, nog steeds verrast door zijn aanbod. En Jacqueline lijkt al even verbaasd te zijn.

De rest van de dag kan ik me slecht concentreren op de lessen. Alles gaat langs me heen en ik neem niets op van wat de leraren zeggen. Ik blijf maar nadenken over Chris, en waarom hij zich zo afwisselend gedraagt.

|AUTEURS WOORDEN|

Zoals jullie misschien gemerkt hebben ben ik een beetje aan het experimenteren met de schrijfstijl. Ik heb besloten dat ik het toch fijner vind met twee aanhalingstekenstekens (") in plaats van één ('). Wat vinden jullie? Laat het me weten!

Liefs, nachtgedaante