Alles wat hij is ✓

6. Schending van mijn privacy

Dinsdag

Ik word wakker van dekens die bewegen. Ik murmel wat overstaanbaars en druk mijn gezicht verder in het kussen. Het is vast veel te vroeg om op te staan. Ik pak de dekens steviger vast en trek ze weer over me heen, zoekend naar de aangename warmte. Maar die is verdwenen.

"Opstaan, Mia. Je moet zo naar school," hoor ik een schorre ochtendstem zeggen.

Ik kreun slaperig en duw mezelf omhoog op het matras. Met halfdichte ogen kijk ik de kamer rond. Wacht, dit is niet mijn kamer? Meteen ben ik klaarwakker en ben ik op zoek naar de eigenaar van de stem.

Mijn oog valt op Chris, die me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt.

"Sorry, wat zei je?" vraag ik verward.

Ik duw met mijn handen mijn haren uit mijn gezicht. Het ziet er vast uit als een vogelnest.

Al snel stromen de herinneringen van gisteravond binnen. De bibliotheek, Pascal, Chris die me naar zijn huis rijdt en de vurige zoen. En niet te vergeten: de vele blauwe plekken op zijn arm.

Chris grinnikt, een hemels geluid. Hij kijkt me met fonkelende ogen aan, waarna hij een hand door zijn blonde haren haalt.

"Het is zeven uur. School begint zo, maar ik ga ervan uit dat je eerst naar huis wilt om je klaar te maken. Ik heb gisteravond je moeder nog geappt," laat hij weten.

Ik frons en kijk hem niet-begrijpend aan. Ik ben compleet vergeten om mijn moeder te laten weten waar ik ben.

"Heb je mijn mobiel gebruikt? Dat is privacyschending!" roep ik uit.

Gelukkig maar dat ik geen foto van hem op mijn telefoon heb staan, zoals menig ander meisje bij ons op school. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk Chris boos aan, maar hij lacht enkel.

Zijn blauwe ogen staan uitdagend. Dit is een hele andere kant van Chris, één die ik nog nooit gezien heb. Hij leunt tegen de deurpost aan en slaat ook zijn armen over elkaar.

"Niets is privacyschending als je code vier keer nul is," grijnst hij.

Ik rol mijn ogen. Dat mijn code misschien niet moeilijk te kraken is, betekent niet dat hij ongestoord rond kan neuzen. Langzaam laat ik mijn armen weer zakken. Mijn blik glijdt naar zijn onderarmen.

"Hoe heb je die gekregen?" vraag ik, wijzend naar de donkere plekken die zijn arm bedekken.

Chris fronst en tilt zijn onderarm op. Zodra hij beseft dat ik het over zijn blauwe plekken heb, zucht hij geïrriteerd. Zijn houding verandert ineens naar gesloten en fel. Zijn ogen kijken strak in de mijne.

"Gewoon, gevallen," antwoordt hij vaag.

Het is duidelijk dat hij er niet over wil praten, maar zo makkelijk laat ik het niet gaan.

"Gevallen? Dat is dan een nare val geweest," frons ik achterdochtig.

Ik zie ook nergens anders verwondingen, behalve op zijn onderarmen. Welke val zorgt daar nou voor?

Zou Pascal daar ook achter zitten?

"Ja, Mia," snauwt hij ineens fel. Zijn handen balt hij gefrustreerd tot vuisten. "Het zijn jouw zaken niet".

Ik wil nog sorry zeggen, maar Chris loopt al met boze stappen de kamer uit. Ik zucht en kijk naar mijn handen. Dan sla ik de dekens van me af en daarmee ook de aangename warmte.

Ik ril als mijn voeten in contact komen met de koude tegels van de vloer. Ik draag nog steeds de trui van Chris en ben ook niet van plan die terug te geven. Ik hoop dat mijn broek van gisteren al is opgedroogd, zodat ik die aankan.