Alles wat hij is ✓

21. Komt dat door die jongen van je?

Dinsdag

Uit school pak ik mijn fiets uit de stalling en rij het schoolplein af. Het is dinsdag. Gisteren en vandaag heb ik geprobeerd om Chris zo veel mogelijk te ontwijken. Ik hield mijn blik naar beneden gericht en nam andere gangen naar de lokalen dan hij, alles om hem maar niet tegen het lijf te lopen. Hij nam zelf ook niet de moeite naar mij toe te lopen.

Ik irriteer me aan het feit dat zodra we ruzie hebben, hij ineens weer met andere meiden optrekt. In de pauze vandaag durfde ik heel even zijn kant op te kijken. Hij zat met Brian en Luckas in het midden van de kantine aan een tafel. Naast hem zat Denise, die hem zoals altijd wel interessant leek te vinden. Ze zaten elkaar nog net niet te betasten.

Ik zucht vermoeid en zet alles van me af. Het is beter zo, houd ik mezelf voor. Chris brengt me alleen maar slechte dingen. Hij lijkt problemen als een magneet naar zich toe te trekken. Het is voor ons beide beter om van elkaar weg te blijven, ondanks zijn woorden van gisteren.

Ik sla op het kruispunt rechtsaf en via een doolhof aan straten kom ik uiteindelijk in een rustige buurt terecht. Het is een lelijke wijk, zonder groen en met vooral veel beton. Er zijn geen voortuinen en de randen van de stoep zijn bedekt met rijen auto's, die geen andere plek hebben om te parkeren.

Ik kijk goed om me heen om ervoor te zorgen dat ik niet overreden wordt, en rij dan op mijn dode gemak de straat uit.

Of ten minste, dat was ik van plan.

Halverwege de straat voel ik ineens een stalen hand zich om mijn onderarm klemmen. Ik gil geschrokken en probeer mezelf los te rukken, wat erin resulteert dat ik van mijn fiets val. Ikzelf val echter niet op de grond, aangezien ik omhoog wordt gehouden door een sterke hand.

Paniekerig kijk ik op. Het is Pascal. Hij is de rust zelve. Ik zou moeten gillen, schoppen, tieren en rennen, maar het enige wat ik doe is hem verward aankijken. Ik sta aan de grond genageld en mijn keel voelt droog. Dat ik me niet op mijn gemak voel bij deze jongeman, is een understatement.

"Hey, Mia. Ik doe je geen kwaad, dus wees alsjeblieft niet bang," begint hij het gesprek.

Hij kijkt me diep in zijn ogen aan en laat me dan langzaam los. Snel zet ik een paar stappen bij hem vandaan, voor de zekerheid, maar ik ren niet weg. Ten eerste omdat hij veel sneller is en ten tweede omdat ik hem vertrouw. Op de een of andere manier weet ik dat hij me niet zomaar kwaad zou doen. Daarmee krijgt hij alleen maar meer ruzie met Chris.

"Waar zijn de anderen?" vraag ik me schorre stem, maar gelukkig trilt die niet.

Hij glimlacht kalm. "Ik ben alleen".

Ik ga niet tegen hem in, maar weet dat hij liegt. Jongens als Pascal met honderden vijanden zijn nooit alleen. Er is altijd wel een vriend in de buurt die te hulp kan schieten. Ookal kan ik hem misschien niet zien.

"Wat doe je hier?" vraag ik hem.

Ik ben bang dat hij boos wordt dat ik hem vragen stel, maar dat wordt hij niet. Hij steekt enkel zijn handen nonchalant in zijn zakken en draait een kwartslag, richting de rij met kleine huizen. Ik volg zijn blik nieuwsgierig.

"Ik woon daar," legt hij uit. Als mijn ogen groot worden, moet hij glimlachen. "Ik weet het. Niet bepaald het huis wat je verwacht had, zeker?"

Ik schud snel mijn hoofd. "Ik weet niet precies wat ik verwacht had, eigenlijk".

Hij knikt. Daarna houdt hij zijn hoofd ietswat schuin en kijkt me vragend aan. Ik slik en wacht geduldig af.

"Weet jij waar Chris is?"

Mijn lippen wijken van elkaar van verbazing. Heeft hij me hiervoor van mijn fiets gerukt? Om te vragen waar Chris uithangt? Hij heeft door de hele stad zijn jongens staan. Als hij wil kan hij hem binnen een half uur gevonden hebben. Waarom vraagt hij dat in hemelsnaam aan mij?

"Nee," bits ik. "En als ik het al zou weten, zou ik het je ook niet gezegd hebben. Ik sta aan zijn kant, weet je nog?"

Hij lacht en de kuiltjes in zijn wangen worden zichtbaar. Ik voel mijn spieren ontspannen, maar houd mezelf voor dat ik alert moet blijven. Ondanks zijn kalmte, is deze jongen tot alles in staat.

"Je hebt vuur in je, Mia. Ik denk dat Chris je daarom zo leuk vindt. Het brengt je zo snel in de problemen. Menig ander had je nu een klap voor je bek gegeven," legt hij uit, maar hij lijkt niet boos.

"Sorry," mompel ik, want ik besef dat dit inderdaad de laatste jongen is waar ik ruzie mee wil hebben.

Hij wuift het weg en haalt dan diep adem. Hij zet wat stappen naar achteren, waardoor hij nu voor zijn huis staat. Ik kijk hem alert aan, wachtend op wat hij gaat doen.

"Ik spoor hem zelf wel op. Hij is zo onderhand veel te laat met betalen," zegt hij.

"Doe hem alsjeblieft geen pijn," zeg ik in een impulsieve actie en ik kijk hem smekend aan.

Hij glimlacht triest. "Mia, niet alles is zo makkelijk als je zou willen. Soms worden dingen opgelost met geweld. Dat is beter dan dat ze onopgelost blijven".

* * *

Ik trek de voordeur achter me dicht en laat mijn adem aan mijn lippen ontsnappen. Ik sluit kort mijn ogen. Deze kant van Pascal is zo anders dan die machokant. Hij leek nu haast... Aardig?

Ik trek mijn jas uit en dump mijn schoenen ergens op de plank. Ik wil ontspannen, maar merk dat mijn spieren zich blijven aanspannen. Ik zal morgen wel ontzettende spierpijn krijgen.

Ik loop vermoeid de woonkamer in. Mam zit op de bank met een boek en een kop thee in haar handen. Als ze opkijkt, verwacht ik dat ze me vrolijk groet, maar in plaats daarvan kijk de met grote ogen naar mijn arm.

"Wat is er met jou gebeurd?" roept ze verontwaardigd uit.

"Wat?" frons ik verward.

Ik volg haar blik en kijk naar mijn onderarm. Ik kijk verrast als ik zie dat er meerdere blauwe plekken op mijn huid sieren. Zo hard had Pascal me nu ook weer niet vastgepakt, toch?

"O, gewoon gestoten, denk ik," leg ik nonchalant aan mam uit, hopend dat ze hier geen drama van maakt.

Maar dat doet ze helaas wel.

"Komt dat door die jongen van je, Mia? Ja, doe maar niet alsof ik niet van alles weet. De ouders van Dylan hebben me alles over hem verteld," zegt ze streng.

Ik trek mijn wenkbrauwen op en word dan boos. Dylan heeft Chris natuurlijk op het feest van zijn moeders werk gezien. En toen is hij erachter gekomen wie Chris is en alles aan zijn ouders doorverteld. Ik kreun geërgerd.

"Mam, Chris zou me nooit pijn doen. En dat zou je pas weten als je de moeite zou nemen om hem echt te leren kennen. Echt, zonder je vooroordelen," roep ik uit.

Daarna stamp ik de woonkamer uit, de trap op en richting mijn eigen kamer. Niemand zal begrijpen wat Chris en ik hebben. Of, hadden, eigenlijk. Maar nu mis ik hem meer dan ooit.

|AUTEURS WOORDEN|

Ik heb niet zo veel te zeggen, behalve dat ik eigenlijk vanaf vandaag tot zaterdag niet actief kan zijn. Ik ga mij een nicht logeren die niets van deze app afweet en dat wil ik graag zou houden, haha.

Ik zit een beetje te twijfelen aan dit boek, aangezien er niet echt veel romantische stukjes in zitten, om het zo maar even te omschrijven. Het is vooral heel veel problemen enzo. Vinden jullie dit vervelend? Moet er meer in komen?

Liefs, Carly.