Ο Κύκλος που κλείνει

Κεφάλαιο 14β: Πρώτες αποκαλύψεις απ' το παρελθόν

"Καπνίζεις γιέ μου;" τον ρώτησε με έγνοια.

"Ναι..."

"Εγώ τόχω κόψει εδώ και δέκα χρόνια, δεν τράβαγε άλλο, θα με έστελνε πριν την ώρα μου, να το κάνεις και εσύ τώρα που είναι νωρίς, άκου με" του είπε με τη φροντίδα στο λόγο του.

"Κυρ Σταμάτη, με τη δουλειά που κάνω δύσκολο το βλέπω..."

"Δημοσιογράφος ε; Μου τόπε η Μαριλένα"

"Σας ενημέρωσε ε; Δεν πιστεύω να σας φούσκωσε τα μυαλά;" του έκανε χαμογελαστός.

"Καλή συντρόφισσα η Μαριλένα, ποτέ της δεν κολακεύει, αν πει κάτι για κάποιον το εννοεί, να την εμπιστεύεσαι, την ξέρεις καιρό;"

"Όχι, πριν λίγες μέρες γνωριστήκαμε με ένα συνάδελφο γνωστό αλλά ναι, είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος".

"Διαμάντι σου λέω...!"

Ο Τίμος έριξε μια ματιά ολόγυρα στην ταβέρνα. Ένα πανέμορφο λαϊκό κουτούκι, ημι-υπόγειο. Όμορφα διακοσμημένο με πολύ γούστο και μεράκι. Πίσω στον μεγάλο τοίχο δύο δρύινα μεγάλα βαρέλια με το περιεχόμενό τους μοσχομύριζαν στη σάλα.

"Είναι όμορφα εδώ" είπε στον κυρ Σταμάτη χωρίς να τον κοιτάζει.

"Εδώ ακουμπάμε εμείς οι ξωμάχοι λίγες ώρες μας λεβέντη μου. Το προτιμάμε από το καφενείο, μαζευόμαστε εδώ, είναι στη γειτονιά μας. Ο Αλέκος που τόχει είναι δικός μας άνθρωπος. Δύσκολα θα βρεις νέους εδώ. Βλέπεις δεν είναι πολυδιαφημισμένο το μαγαζί. Αλλά όποιοι έρχονται γίνονται μόνιμοι"

"Έχετε και μουσικούλα βλέπω" τού είπε ο Τίμος δείχνοντας τον μεσόκοπο που γέμιζε το χώρο με πολύ όμορφα ταξίμια με το μπουζούκι του.

"Ο Νότης....! εδώ, παρέα. Το μπουζούκι μας...! Τα ΣαββατοΚύριακα έρχεται και ένας φίλος του με κιθάρα και ανάβει το γλέντι. Τι να κάνουμε παιδί μου; ακουμπάμε εδώ κάποιες ώρες μας σαν το δεύτερο σπιτικό μας".

Μέσα στον ελάχιστο χρόνο που ήταν εκεί ο Τίμος ένιωσε άλλος άνθρωπος. Μια γαλήνη, μια αλήθεια. Το είχε ανάγκη όλο αυτό. Είχε καιρό να βγει έτσι έξω σε ένα τέτοιο μέρος. Άφησε τα μάτια του να ταξιδεύουν ολόγυρα σε φυσιογνωμίες απλών ανθρώπων ξωμάχων της δουλειάς. Φυσιογνωμίες του ιδρώτα και του αγώνα, άνθρωποι αληθινοί με ένα αβίαστο αληθινό χαμόγελο να είναι ζωγραφισμένο στα χαραγμένα απ' το χρόνο πρόσωπά τους. Το μέρος ήταν γεμάτο αγνότητα και ειλικρίνεια. Έφερε σε αντιπαράσταση την ατμόσφαιρα από την Πρωτοχρονιάτικη δεξίωση στο μέγαρο του Ναρσή και κατάλαβε τη διαφορά των δύο κόσμων. Η ψευτιά, η διαπλοκή, η δολοπλοκία, η επίκτητη λάμψη αντίκρυ στη γνησιότητα των λαϊκών ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς.