Είσαι τα πάντα μού τελικά💕

Κεφάλαιο 52

Άρης ΡΟV

"Σε ξανά ρωτάω για τελευταία φορά ειχες εσύ κάποια σχέση με το χωρισμό μου" την ρώτησα αρκετά θυμωμένος. Δεν ξέρω αλλα τα λόγια της με έβαλαν σε σκέψεις νιώθω τόσο μπερδεμένος.

Αν όντως αυτά που μου είπε είναι αλήθεια τότε έχω κάνει ένα τεράστιο λάθος εδώ και 2 χρόνια.

"Όχι από που και ος που να έχω εγώ κάποια σχέση με το χωρισμό σου" είπε φωνάζοντας.

"Άκου να σου πω χαμήλωσε το τόνο της φωνής σου γιατί δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει" είπα θυμωμένος και την έσπρωξα.

Τότε άρχισε να με σπρώχνει και εκεί φωνάζοντας δυνατά και όλο νεύρα.

"ΝΑΙ ΡΕ ΕΓΏ ΤΟ ΣΚΈΦΤΗΚΑ ΌΛΟ ΑΥΤΌ ΚΑΙ ΈΒΑΛΑ ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΚΑΙ ΑΠ ΌΤΙ ΒΛΈΠΩ ΜΙΑ ΧΑΡΆ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΓΙΑΤΊ ΤΗΝ ΜΙΣΏ ΤΗΝ ΜΙΣΏ ΜΕ ΌΛΟΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΓΙΑΤΊ ΑΠΌ ΤΌΤΕ ΠΟΥ ΉΡΘΕ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΠΈΡΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΡΩΜΙΑΡΑ" την άκουσα να λέει καθώς με χτυπούσε στο στήθος.

Τότε την έπιασα από το λαιμό και την κόλλησα με δύναμη στο τοίχο.

"Μακάρι να ήσουν και εσύ σαν κ αυτήν τότε θα σου έδινα σημασία αλλά δεν είσαι σαν και αυτήν για αυτό την ζηλεύεις γιατί είναι ξεχωριστή ενώ εσύ τι είσαι μια ΠΟΥΤΑΝΑ με κεφαλαία γράμματα" είπα καθώς την έσφιξα περισσότερο τότε με έσπρωξε από πάνω της και άρχισε να βήχει.

"Μου στερήσατε δύο χρόνια από την κόρη μου και την κοπέλα που λάτρευα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο θα μου το πληρώσετε αυτό" είπα εξαγριωμένος και έφυγα από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα με δύναμη.

"Δεν το πιστεύω πως γίνεται να έπεσα τόσο έξω πώς ποσό μαλακας  είμαι ποια πόσο;Τι θα κάνω τώρα πως θα την κοιτάξω στα μάτια τόσο που την έχω πληγώσει." σκεφτόμουν και ξανα σκεφτόμουν σε όλοι την διαδρομή.

Αποφάσισα να πάω να την βρω να της μιλήσω να της ζητήσω συγνώμη για όλο αυτα που της έχω κάνει και να την πάρω στην αγκαλιά μου και εκείνη αλλά και την κορούλα μας.

Αφού παρακάλεσα τον Πανο να μου πει που μένει πήγα από εκεί. Ύστερα από λίγο αφού έφτασα πάρκαρα την μηχανή μου και πήγα στην πόρτα της πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα το κουδούνι περιμένοντας να μου ανοίξει κάποιος.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βλέπω μπροστά μου ένα μικρό και όμορφο κοριτσάκι την κόρη μας. Με κοιτάει μεσα από τα μάτια και ξαφνικά έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από την γέννηση της Μελίνας την μικρή να κλαίει μωρό να παίζει να κοιμάται.

"Πόσο μαλακας ήμουν;" σκέφτηκα και ξαφνικά νιώθω μια μικρή αγκαλιά στα πόδια μου. Τότε σκύβω κάτω και την παίρνω στην αγκαλιά μου ήταν τόσο μικρούλα.

"Μπαμπα" την άκουσα να λέει και τότε την έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου.

"Αγάπη που είσαι;" άκουσα την φωνή της Μελίνας ξαφνικά μας βλέπει αγκαλιά και παίρνει γρήγορα την μικρή από κοντά μου και την σηκώνει κρατώντας την αγκαλιά.

"Τι θες εσύ εδώ;" την άκουσα να με ρωτάει καθώς κράταγε σφιχτά την μικρή.

"Τα έμαθα όλα Μελίνα" της είπα.

"Μπράβο σου και τώρα τι θες;" ρώτησε θυμωμένη και δεν την αδικο έχει απόλυτο δίκιο να είναι θυμωμένη μαζί μου.

"Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για όλα το ξέρω ήμουν μα..." είπα και έκανα μια παύση γιατί ήταν η μικρή μπροστά.

"Σε παρακαλώ συγχώρεσε με και ελα να γίνουμε όπως πριν μαζι με την κορούλα μας" είπα και πήγα να την ακουμπήσω αλλά απομακρυνθηκε.

"Μία συγνώμη δεν αρκεί για αυτά που μου έχεις κάνει όλο αυτό το καιρό και αυτή δεν είναι η κορη σου αλλά η κορη μου το είπες και μόνο σου χθες" είπε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της και εκείνη το σκούπισε γρήγορα.

"Μαμα γιατί κλαις;" την ρώτησε η μικρή και τότε η Μελίνα την φίλησε.

"Δεν κλαίω Χιονάτη μου" είπε η Μελίνα.

"Μελίνα σε παρακαλώ" είπα και τότε με διέκοψε.

"Φύγε" είπε και τότε μπήκε μέσα όταν η μικρή είπε.

"Γειά τσου μπαμπά" και με χαιρέτησε με το μικρό της χεράκι.

"Γειά σου μικρούλα μου" είπα και η πόρτα έκλεισε.

"Δεν το πιστεύω μόλις έχασα από την ζωή μου την γυναίκα που αγαπώ αλλά και την κόρη μας" σκέφτηκα καθώς οδηγούσα με τεράστια ταχύτητα την μηχανή.

"Θα μου το πληρώσουν όμως δεν θα τους αφήσω έτσι" σκέφτηκα.

Αλλά πρώτα απ όλα πρέπει να ξανά κερδίσω την κοπέλα που αγαπώ και την κόρη μου.

__mariaaa____ Έτοιμο το κεφάλαιο θέλω γνώμη😃😃